Μια «αρτίστα» που έφερε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Ραμόνα, εργαζόταν σε ένα Καμπαρέ της Τρούμπας, το «Ιντερνάσιοναλ». Από τις δέκα το βράδυ και μετά, το Ιντερνάσιοναλ ήταν ασφυκτικά γεμάτο από άνδρες διαφορετικής ηλικίας αλλά και οικονομικής επιφάνειας που ήλπιζαν για την συντροφιά της. Όταν το Καμπαρέ έκλεινε, ο «τυχερός» της βραδιάς τη συνόδευε μέχρι το σπίτι της, σε μια βόλτα που άφηνε πολλά να εννοηθούν. Άλλοι τα κατάφερναν κι άλλοι όχι.
Η αποχώρηση όμως από το Καμπαρέ ως συνοδός της Ραμόνα, ήταν αρκετή για να κερδίσεις τον θαυμασμό των υπολοίπων.
Οι προκλητικές εμφανίσεις της στα τέλη της δεκαετίας του ’20, αλλά και η εντυπωσιακή της εμφάνιση, έκαναν πλήθος ανδρών στην κυριολεξία να σέρνονται στα πόδια της
Όμως πολλές νύχτες στη σειρά,η Ραμόνα επέλεγε την συνοδεία ενός νέου με μεγάλη οικονομική επιφάνεια καταγόμενου από καλή οικογένεια, του Σωτήριου Καλογερόπουλου, προκαλώντας την αντίδραση του Αργύριου Τζώρτζη, γνωστού μάγκα στους κύκλους του Πειραιά. Αποκαλείτο «μορτάκιας», λεμβούχος στο επάγγελμα και γνωστός χαρτοπαίκτης των λεσχών. Ο Μορτάκιας έπιασε τον ευγενή νέο και τον απείλησε να διακόψει τις νυχτερινές συνοδείες.
Ο Καλογερόπουλος όμως δεν έδινε σημασία και συνέχιζε τις καθημερινές διαδρομές. Η περιφρόνηση που έδειχνε προς τον «Μορτάκια» τρέλαινε τον λεμβούχο που πίστευε ότι μείωνε τη «φήμη» του στους κύκλους της Τρούμπας. Δολοφονία για τα μάτια της Ραμόνας Έτσι, ο «Μορτάκιας» το βράδυ της 18 Οκτωβρίου του 1929 περίμενε τον Σωτήρη στο Καφενείο που σύχναζε, στη διασταύρωση των οδών Γεωργίου Α΄ και Ελ. Βενιζέλου (Καφενείο του Κοκοράκη) και τον εξετέλεσε, πυροβολώντας τον με περίστροφο στο στήθος και στο πρόσωπο. Μετά τον φόνο, ο «Μορτάκιας» εξαφανίσθηκε προκαλώντας αγανάκτηση στην πειραϊκή κοινωνία, καθώς το θύμα ήταν ένας ευγενικός νέος, που θεωρήθηκε ότι μπλέχτηκε στα δίχτυα της Ραμόνα…
H κοινωνία στράφηκε ακόμα περισσότερο εναντίον της, όταν η ίδια κατέθεσε στην αστυνομία: «Διασκεδάζαμε και εγώ επέταξα φλούδες ροδακίνου εις τον Καλογερόπουλον. Εκείνος μου πέταξε ένα πιάτο που έσπασε κι ένα κομμάτι του κτύπησε τον Τζώρτζη»
Η Ραμόνα που θεωρήθηκε ως η αιτία αλλά και η αφορμή του φόνου, αποτέλεσε αντικείμενο κοινωνιολογικής έρευνας, καθώς θεωρήθηκε πως γυναίκες σαν εκείνη, ήταν υπεύθυνες για τον ξεπεσμό της κοινωνίας. Έπαιζαν με τους άνδρες, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών τους. Έτσι περισσότερο και από τον δολοφόνο, όλη η δημοσιότητα στράφηκε στο πρόσωπο της Ραμόνας.
Οι τίτλοι των εφημερίδων «Η ανεύθυνος ολέθρια επίδρασή της» – «Κλυταιμνήστρα» – «Μεγάλαι ιστορικαί συμφοραί προήλθον από την μοιραίαν γυναίκαν».
Ο Αρθρογράφος αναρωτιέται: «Πόσαι Ραμόναι γυρίζουν περί ημάς; Τας βλέπουμε εις τον δρόμον, εις τα κέντρα συναθροίσεων, εις συναναστροφάς. Καταστρέφουν οικογενείας, γαμήλιον βίον, συζύγους, παιδιά, συγγενείς. Κυρίως όμως η έκφραση «μοιραία γυναίκα» ταυτίστηκε έκτοτε με κάθε φόνο που λάμβανε χώρα με αφορμή μια γυναίκα. Η έκφραση «μοιραία γυναίκα» που πρωτοχρησιμοποιήθηκε στην περίπτωση της Ραμόνας, βρίσκεται σε χρήση μέχρι τις μέρες μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που διαβάζουμε σε τίτλους «μοιραία γυναίκα». Τελικώς ο δράστης Τζώρτζης (ο Μορτάκιας) συλλαμβάνεται στην Αίγυπτο, όπου είχε καταφύγει δύο χρόνια μετά τον φόνο. Τον Σεπτέμβριο του 1931 παραδίδεται από την αιγυπτιακή αστυνομία στην Αστυνομική Διεύθυνση Πειραιά όπου και κρατήθηκε μέχρι την εκδίκασή του στον Παλαιό Στρατώνα του Πειραιά.
Use Facebook to Comment on this Post
