Αυτό ακριβώς έζησε η Ariel Levy, της οποίας την ιστορία διαβάσαμε πρόσφατα και μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Η Ariel έγινε μανούλα για μόλις 20 λεπτά… Τόσο λίγο ή μήπως τόσο πολύ ώστε να αναθεωρήσει και να αλλάξει όλη της τη ζωή;
Η Ariel πάντα λάτρευε τα ταξίδια. Από μικρή θυμάται τον εαυτό της με μια βαλίτσα στο χέρι. Ήθελε να γνωρίζει διαφορετικούς πολιτισμούς και κουλτούρες, να ταξιδεύει μέχρι την άλλη άκρη της Γης. Το πάθος της αυτό δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Στα 38 της χρόνια αποφασίζει να γίνει μητέρα. Όταν ήταν 19 εβδομάδων έγκυος αποφασίζει να ταξιδέψει μέχρι τη Μογγολία. Ο γιατρός της, της έδωσε το ΟΚ. Μπορούσε να ταξιδέψει χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τη δική της ζωή αλλά και του μωρού της . Αφού λοιπόν πήρε την άδεια του γυναικολόγου της ετοιμάστηκε για μια ακόμη περιπέτεια ζωής. Η μόνη φοβία της; Οι πολύ κακές καιρικές συνθήκες στη Μογγολία. Βλέπετε το βράδυ το κρύο ήταν υπερβολικά τσουχτερό. Μία εβδομάδα πριν αναχωρήσει, άρχισε να νιώθει πόνους στην περιοχή της κοιλιάς. Όλοι την καθησύχαζαν ότι δεν είναι κάτι ανησυχητικό.
Το πάθος της για τα ταξίδια, ήταν η κινητήριος δύναμή της. Τίποτα δε μπορούσε να τη σταματήσει. Το ταξίδι που αναμενόταν να της αλλάξει όλη της τη ζωή μόλις είχε ξεκινήσει. Στο αεροπλάνο ένιωθε άβολα και ο πόνος στην περιοχή της κοιλιάς αυξανόταν. Αισίως, μετά από πολλές ώρες ταξίδι καταφθάνει στον προορισμό της. Εκεί συναντά τον Cox, ένα νεαρό σύμβουλο από το Tennessee. Δειπνεί μαζί του σε γαλλικό εστιατόριο, βγαίνει σε bar, αλλά η αδυναμία της χαλάει τη διάθεση. Εγκαταλείπει την παρέα της και πηγαίνει να χαλαρώσει στο ξενοδοχείο που είχε κλείσει.
Την επόμενη ημέρα το πρωί ξύπνησε με ένα έντονο πόνο στην περιοχή της κοιλιάς, σα να κλωτσά το μωρό. Τηλεφώνησε στον προσωπικό της γιατρό κι εκείνος την συμβούλεψε να βρει μια Κλινική. Εκείνη αντ’ αυτού παίρνει από τον Cox το τηλέφωνο του γιατρού του, ώστε να του τηλεφωνήσει σε περίπτωση που ο πόνος γίνει πιο ισχυρός. Προσηλωμένη καθώς ήταν στο στόχο της, ο οποίος δεν ήταν άλλος από το να ερευνήσει την επικείμενη ανάπτυξη της Μογγολίας (βλέπετε η εξορυκτική βιομηχανία της χώρας ολοένα και αύξανε τα κέρδη) ξεκίνησε να πάει στα interviews της με τον υπουργό περιβάλλοντος, με τον πρόεδρο εξόρυξης, με τον σύμβουλο διατήρησης του φυσικού περιβάλλοντος, καθώς και με έναν απλό βοσκό!
Κατά την προτελευταία της συνέντευξη, άρχισε να νιώθει μεγάλη ατονία και έντονο πόνο στην κοιλιά. Ακύρωσε το τελευταίο της meeting και έφυγε τρέχοντας στο δωμάτιό της. Ο πόνος γινόταν ολοένα και πιο έντονος. Δεν άντεξε και έπεσε λιπόθυμη στο πάτωμα. Με το που άνοιξε τα μάτια της αντίκρισε μια λίμνη αίματος και δίπλα της το μωρό της. Είχε μόλις γεννήσει! Το μωρό ζούσε. Κουνιόταν. Το έπιασε στην αγκαλιά της σοκαρισμένη και το φίλησε στο μέτωπο. Δεν ήξερε τι να κάνει, πώς να αντιδράσει. Έκοψε τον ομφάλιο λώρο με το χέρι της και έτρεξε να πάρει τηλέφωνο τον γιατρό του Cox, ενώ το μωρό άρχισε να παίρνει μοβ απόχρωση.
Ο γιατρός δεν της έδωσε καμιά πιθανότητα να ζήσει το βρέφος. Εκείνη του φώναζε πως είναι καλά, είναι ζωντανό. Εκείνος της απάντησε πως θα στείλει άμεσα ένα ασθενοφόρο να τους παραλάβει. Η Ariel ήταν σαστισμένη. Δε μπορούσε να πιστέψει αυτό που της συνέβη. Το μόνο που κατάφερε να κάνει είναι να τραβήξει φωτογραφία το μωρό. Να έχει μια απόδειξη πως ο γιος της υπήρξε, έστω και για λίγο, αλλά υπήρξε, ήταν αληθινός. Λίγα λεπτά μετά κατέφθασε το ασθενοφόρο, το οποίο την μετέφερε μαζί με το μωρό της στο νοσοκομείο. Είδε για τελευταία φορά τον γιο της πάνω στο φορείο. Η ίδιο νοσηλεύτηκε 5 ολόκληρες μέρες. Το μωρό δεν τα κατάφερε. Οι γιατροί της τόνισαν ότι είχε αποκόλληση του πλακούντα. Θα συνέβαινε της είπαν, όπου και αν βρισκόταν, προσπαθώντας να την καθησυχάσουν πως δεν έφταιγε το ταξίδι της.
Ο γυρισμός στην πατρίδα πιο δύσκολος από ποτέ. Τίποτα δεν ήταν ίδιο πια. Ο γάμος της τελείωσε τρεις εβδομάδες μετά το συμβάν…
Πώς έκλεισε η Ariel τη συγκλονιστική της ιστορία; Ιδού τα λόγια της: «Είναι αλήθεια, τα 20 λεπτά αυτά που ήμουν μανούλα ήταν απλά μαγικά. Δεν τα ανταλλάσω με καμιά περιπέτεια, με κανένα ταξίδι. Τις περισσότερες φορές είμαι ΟΚ. Βλέπετε η μητέρα φύση είναι ελεύθερη να κάνει αυτό που εκείνη επιλέγει…»