Συμπεράσματα για τη ζωή στα 20κάτι

Όλα κάτι σημαίνουν. Κομμάτια ενός συμπαντικού παζλ. Από τα άτομα με τα οποία διασταυρώνεσαι τυχαία στο…
δρόμο μέχρι εκείνα με τα οποία σε συνδέει κάτι μεγαλύτερο, ποιοτικά ανώτερο. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Άτομα, συγκυρίες και κοινές εμπειρίες αφενός σε διαμορφώνουν ως προσωπικότητα – σε σκληραίνουν ή σε μαλακώνουν κατά το δοκούν – αφετέρου διατυπώνουν κάπως πιο ξεκάθαρα την γνώμη σου πάνω στην αφηρημένη έννοια «ζωή».

Καβατζώνοντας τα 25 είσαι πια αρκετά ώριμος ώστε να βγάλεις κάποια συμπεράσματα πάνω σε αυτό το χαοτικό συνονθύλευμα σκέψεων, πράξεων, συναισθημάτων και επιλογών. Ένα μπούσουλα για το μετέπειτα. Ενθουσιασμός και απογοήτευση έχουν επισκεφθεί την καθημερινότητα σου ουκ ολίγες φορές μαντεύω, διαμορφώνοντας ένα άυλο manual στο κεφάλι σου. Έναν οδηγό με τα DΟs και DONTs του να ζεις. Μιας και γίναμε φίλοι, παρακάτω σου παραθέτω τα βασικότερα συμπεράσματα μου για τις σχέσεις και τη ζωή βγαλμένα από το δικό προσωπικό manual, το οποίο και συνεχίζω να αναπτύσσω φιλόδοξα με αγάπη, υπομονή αλλά και λίγα νεύρα. Δε γίνεται και αλλιώς.

Ο οίκτος είναι ένα άχρηστο συναίσθημα
Η αξιοπρέπεια είναι μια αξία ύψιστης σημασίας για τα περισσότερα έμβια όντα. Και αυτό είναι θεμιτό. Η ιδέα που έχει κανείς για το διαμέτρημα και τις ποιότητες του, καθοδηγεί στο μέγιστο βαθμό τη ζωή του και τη νοηματοδότηση των κινήσεων του. Με το να λυπάσαι κάποιον απλώς, χωρίς να κάνεις κάποια κίνηση για να τον βοηθήσεις και να βελτιώσεις στο μέτρο που σου επιτρέπεται τη ζωή του, χάνεις το χρόνο σου. Και το χειρότερο; Σπαταλάς και το δικό του χρόνο και αυτός δεν είναι δικός σου για να τον ξοδέψεις. Με το να λυπάσαι κάποιον, μειώνεις – χωρίς να είναι αυτός ο στόχος σου – την αξία που έχει προσδώσει αυτός ο κάποιος στον εαυτό του και αυτό δεν είναι καθόλου τίμιο φίλε μου.

Δε μπορείς να βοηθήσεις κάποιον αν δεν το θέλει
Αξιοθαύμαστο το ότι νοιάζεσαι, το ότι ακούς και το ότι προσπαθείς να βοηθήσεις. Υπάρχει όμως μια παράμετρος που μάλλον αγνοείς. Η συνειδητότητα στην ανοησία. Υπάρχει, μη σοκάρεσαι. Όταν κάποιος σε πλησιάζει γεμίζοντας σε τοξικά με τα προβλήματα και τις ανεπάρκειες του, δεν είναι απαραίτητο ότι έχει χαθεί. Δε θέλει ντε και καλά τη βοήθεια σου. Δεν έχει εναποθέσει τις ελπίδες του πάνω σου. Ίσως να είναι τόσο μάγκας που να οδηγείται μόνος του στο γκρεμό. Ίσως να γνωρίζει με απόλυτη ωριμότητα ότι κάνει λάθος, ότι αυτοκαταστρέφεται ή ότι ξεφτιλίζεται. Δε χρειάζεται τη βοήθεια σου. Μη σπαταλάς το σάλιο σου και μην του φέρεσαι σα να είναι μωρό. Δεν έχει πλάκα.

Ο σεβασμός κερδίζεται
Ανεξάρτητα από επαγγελματικές ιδιότητες, οικογενειακούς ρόλους και τραπεζικούς λογαριασμούς, ο σεβασμός δεν απαιτείται. Δεν έρχεται κατόπιν παραγγελίας και δεν είναι προϊόν πίεσης. Δυστυχώς, ο σεβασμός μπορεί να γίνει προσποιητός, χάριν αναγκών και σκοπιμοτήτων, με χρονικά περιθώρια και με γαϊδουρινή υπομονή. Δεν είναι δεδομένος, λοιπόν και δε μας χαρίζεται. Είναι ένα παράσημο που κερδίζεται μετά κόπων και βασάνων.

Ο χρόνος περνάει ούτως ή άλλως
Ο χρόνος είναι υγρός. Δε μένει στα χέρια μας και δε σταματάει. Είτε αποφασίσεις ότι θα αδράξεις τη μέρα είτε ότι θα μείνεις στο κρεβάτι κοιτάζοντας το ταβάνι, οι δείκτες προχωράνε. Δε κάνουν χάρες. Δε σε περιμένουν. Όσο τρομακτικό και αν είναι αυτό, είναι μια αλήθεια. Και ως αλήθεια, είναι καταπέλτης στη ρευστότητα των 20.

Δεν υπάρχει ζωή χωρίς έρωτα
Υπάρχει αλλά είναι υβρίδιο ζωής. Όταν εκλείπει το πάθος για κάποιον – η αυτοκαταστροφική ορμή του να επιθυμείς έναν άνθρωπο τρομακτικά πολύ – έχεις υποχωρήσει μπροστά στο φόβο. Φόβο του να τσαλακώσεις την υπόληψη σου, να συμβιβαστείς σε ξένα μέτρα και σταθμά και να τελικά να συντριφθείς μέσα σε όλο αυτό το πανηγύρι. Όμως, όλες τις φοβίες τις πατάσσουμε. Γιατί το εύκολο είναι να υποκύψουμε σε αυτές. Και το εύκολο είναι βαρετό.