α) το φυσιολογικό «αιγυπτιακό πόδι», στο οποίο το μεγάλο δάχτυλο είναι το μακρύτερο και τα υπόλοιπα σταδιακά μικραίνουν
β) το «ρωμαϊκό πόδι», όπου τα δάχτυλα έχουν περίπου το ίδιο μήκος, και
γ) το «ελληνικό πόδι», στο οποίο το δεύτερο δάκτυλο είναι πιο μπροστά από το μεγάλο.
Πρόκειται ουσιαστικά για μία δυσμορφία, σε σχέση με το 70%-80% του παγκόσμιου πληθυσμού που έχει «αιγυπτιακό πόδι», η οποία επιστημονικά ονομάζεται «Πόδι του Μόρτον», από τον επιστήμονα που το κατέγραψε.
Το ενδιαφέρον είναι ότι το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό φέρεται να είναι κληρονομούμενο!
Ετσι, το «ελληνικό πόδι» που αποτέλεσε κορυφαίο αισθητικό πρότυπο από την αρχαιότητα μέχρι την Αναγέννηση και ως τις μέρες μας (έφτασε μέχρι το Αγαλμα της Νέας Υόρκης και συνεχίζει), αποτελεί πρακτικά και έναν δείκτη γονιδιακής σύνδεσης μεταξύ του… «κατόχου» και των μοντέλων και γλυπτών της ελληνικής αρχαιότητας.