λάβουμε το δώρο μας, μικρό ή μεγάλο τυλιγμένο σε όμορφα περιτυλίγματα. Οι περισσότεροι από εμάς επίσης, δεν μπορούσαμε τότε να αντιληφθούμε το πόσο τυχεροί ήμαστε καθώς μάλλον δεν γνωρίζαμε πόσο διαφορετική ήταν και είναι η πραγματικότητα για εκατομμύρια παιδιά ανά τον κόσμο.
Στο Κονγκό, για παράδειγμα η παραπάνω περιγραφή με το άνοιγμα των δώρων, λίγο ή καθόλου γνώριμη είναι στα παιδιά που μεγαλώνουν στη χώρα και ειδικότερα στις φτωχότερες επαρχίες της. Τρία από αυτά περιγράφουν την καθημερινότητά τους και τι θα ζητούσαν από τον Άγιο Βασίλη αν αυτός επισκεπτόταν ποτέ το χωριό τους.
Ο Ca Depend, 10 ετών, μεγαλώνει με τους παππούδες του στο νησάκι Ιdjwi, στη λίμνη Κίβου. Αγαπάει το ποδόσφαιρο και έχει φτιάξει μόνος του τη μπάλα με την οποία παίζει. «Ένα άλλο παιδί μου έμαθε πώς να τη φτιάξω. Του έδωσα 50 κονγκολέζικα φράγκα για μου δείξει πώς να την κάνω. Μου αρέσει το ποδόσφαιρο γιατί με κάνει να ξεχνάω την κατάστασή μου, ότι δεν ζουν οι γονείς μου, ότι δεν υπάρχει κανείς να φροντίσει εμένα και τα αδέρφια μου.
Την ημέρα των Χριστουγέννων συνήθως κάθομ4αι στο κρεβάτι μου γιατί δεν έχω τίποτα να κάνω. Οι παππούδες μου είναι μεγάλοι και φτωχοί. Αν μπορούσα να ζητήσω κάτι, θα ήταν ένας δάσκαλος να μου κάνει επιπλέον μάθημα γιατί ξεκίνησα μεγάλος το σχολείο και έχω μείνει πίσω».
Η μικρή Εlisa, 6 ετών, ζει μαζί με τα δέκα αδέρφια σε ένα μακρινό χωριό του Κονγκό. Ο μπαμπάς της δε ζει. Το όνειρό της είναι να πάει σχολείο, κάτι που δεν μπορεί να κάνει καθώς η μαμά της δεν μπορεί να πληρώσει τα δίδακτρα. Μέχρι να τα καταφέρει βοηθάει τη μαμά της στις δουλειές της.
«Πρέπει να δουλέψω για να βοηθήσω την οικογένειά μου. Χρειαζόμαστε χρήματα για να αγοράσουμε φαγητό. Εγώ πάω με τη μαμά μου και μεταφέρουμε νερό και χυμό για άλλους ανθρώπους. Δεν μου αρέσει αυτή η δουλειά και επειδή είμαι μικρή πονάω όταν κουβαλάω τα μπιτόνια».
O Pascal στη φωτογραφία κρατάει το μοναδικό αντικείμενο που του ανήκει. Ένα μικρό μπιτόνι για να μεταφέρει νερό. Και αυτός μένει με τα αδέρφια του και τη μητέρα του, έχοντας χάσει τον πατέρα του. Την ημέρα των Χριστουγέννων πάει μαζί με την οικογένειά του στην εκκλησία. «Δεν φοράμε τα καλά μας, γιατί δεν έχουμε και ούτε ανταλλάζουμε δώρα. Ετοιμάζουμε όμως φαγητό όπως πατάτες και λαχανικά. Αν μπορούσα να ζητήσω κάτι για το μέλλον, αυτό θα ήταν ευτυχία. Θέλω να γίνω πρόεδρος όταν μεγαλώσω. Για να γίνει όμως αυτό πραγματικότητα πρέπει να βρω έναν τρόπο να πάω σχολείο και να σπουδάσω».
H Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό είναι μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου. Πάνω από το 87% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας και οι συνεχείς συγκρούσεις έχουν ως αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι να έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους. Περισσότερα από 7 εκατομμύρια παιδιά είναι εκτός της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Η ActionAid βρίσκεται στην περιοχή από το 1987, δουλεύοντας για να κάνει την ποιοτική εκπαίδευση προσβάσιμη σε όσα περισσότερα παιδιά γίνεται, παρέχοντας ταυτόχρονα βασικές σχολικές εγκαταστάσεις. Ενημερώνει τους γονείς για τη σημασία της εκπαίδευσης, φέρνοντας παιδιά σαν τον Ca Depend, την Elisa και τον Pascal πιο κοντά στα όνειρά τους.