Το όνομά τους ήταν Όνα-μπουγκέισα. Εμφανίστηκαν στην ιστορία, από ανάγκη. Όταν οι σύζυγοί τους έλειπαν στη μάχη, ήταν καθήκον τους να υπερασπιστούν το σπίτι τους. Σε κάποιες περιπτώσεις, χρειάστηκε να λάβουν μέρος και σε μάχες. Ήταν άριστα εκπαιδευμένες στη χρήση όπλου και κυρίως του «ναγκινάτα», ενός μπαστουνιού με κυρτή λάμα στη μία του άκρη. Το «ναγκινάτα» εξισορροπούσε το πλεονέκτημα δύναμης απέναντι σε άντρες αφού, λόγω του μήκους του, επέτρεπε στην πολεμίστρια να απειλήσει από απόσταση. Για τον ίδιο λόγο, οι Όνα-μπουγκέισα ήταν και εξαιρετικές στην τοξοβολία. Στις μάχες χρησιμοποιούσαν και το «ταντοζούτσου», πολεμική τέχνη με μαχαίρι, το οποίο ονομαζόταν «καϊκέν». Το όπλο «ναγκινάτα», που χρησιμοποιούσαν οι Όνα-μπουγκέισα.
Η πιο γνωστή Όνα-μπουγκέισα, είναι η Αυτοκράτειρα Ζινγκού. Ο μύθος λέει ότι, μετά τον θάνατο του συζύγου της, Αυτοκράτορα Τσούαϊ, η Ζινγκού οδήγησε τον στρατό σε εισβολή και κατάκτηση της Κορέας, χωρίς να χυθεί ούτε μία σταγόνα αίμα. Πίνακας με θέμα την εισβολή της Αυτοκράτειρας Ζινγκού στην Κορέα. Στον πόλεμο Γκενπέι (1180-1185), ανάμεσα στις φατρίες Ταΐρα και Μιναμότο, έδρασε η Τομόε Γκοτσέν. Η Γκοτσέν βοήθησε τον άντρα της, να αντιμετωπίσει την επίθεση του εξαδέλφου του και του στρατού του. Σύμφωνα με τον θρύλο, όρμησε με το άλογό της μέσα στις εχθρικές γραμμές, επιτέθηκε στον καλύτερο πολεμιστή των αντιπάλων, τον έριξε από το άλογό του και τον αποκεφάλισε. Η Τομόε Γκοτσέν αποκεφάλισε τον καλύτερο πολεμιστή των αντιπάλων της.
Το 1868, κατά τη διάρκεια της μάχης του Αΐζου, η Όνα-μπουγκέισα Νακάνο Τακέκο κλήθηκε να ηγηθεί μίας ομάδας 20 πολεμιστριών. Στο πλευρό τριών χιλιάδων σαμουράι, αντιμετώπισαν 20.000 μαχητές του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού στρατού.
Η Τακέκο σκοτώθηκε στη μάχη και προς τιμήν της ανεγέρθηκε ο ναός Χοκάι, που βρίσκεται στη σημερινή Φουκουσίμα. Η Νακάνο Τακέκο σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της μάχης του Αΐζου. Τα επόμενα χρόνια, ωστόσο, οι σαμουράι κατέλαβαν αξιώματα στην Αυτοκρατορική Ιαπωνία. Περισσότερο γραφειοκράτες παρά πολεμιστές, βρίσκονταν συνεχώς στο σπίτι, οπότε δεν υπήρχε ανάγκη εκπαίδευσης των γυναικών. Εκείνες πλέον έπρεπε να γίνουν τέλειες μητέρες και νοικοκυρές και περισσότερο χρησιμοποιούνταν σαν «κτήματα» των συζύγων τους, παρά ως σύντροφοι.
Οι Όνα-μπουγκέισα πάντως, έγραψαν τη δική τους ιστορία, έχοντας μάλιστα και συμβολή στη διαμόρφωση οικονομικών και κοινωνικών προτύπων στην Ιαπωνία.