Προσέθεταν όμως και άλλα συστατικά, κυρίως μέλι, παρασκευάζοντας έτσι τον «μελίτη οίνο» ή φρούτα, όπως αποξηραμένα σύκα και έφτιαχναν τον λεγόμενο «συκίτη οίνο». Η προσθήκη όμως και μυρωδικών, μπαχαρικών ή αρωματικών βοτάνων, όπως θυμαριού, μέντας, γλυκάνισου ή σμύρνας προκειμένου να αναδυθεί η γεύση του, ήταν συχνά υπεύθυνη για τη διαφοροποίηση του κρασιού από τόπο σε τόπο.
Δεν ήταν άγνωστη εξάλλου η χρήση ρητίνης, αλλά και η προσθήκη αψίνθου οπότε παρασκευαζόταν ένα είδος βερμούτ, μέθοδος που αποδίδεται στον Ιπποκράτη γι’ αυτό και ονομαζόταν «Ιπποκράτειος οίνος». Γνωστή ήταν και η παλαίωση του οίνου.