Του Θανάση Κ.
Το ακούσαμε κι αυτό…
Βγήκε ο ανεξάρτητος βουλευτής – πρώην του «Ποταμιού» – Χάρης Θεοχάρης και είπε πως ψήφισε το νομοσχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για τη ΔΕΗ, γιατί νομίζετε;
–Γιατί λέει, «μια κακή λύση είναι προτιμότερη από καθόλου λύση»!
Μισό λεπτό όμως…
Τι θα πει «καλύτερα κακή λύση, παρά καθόλου λύση»;
Πρόκειται για λογική απάτη και δημοκρατικό «έκτρωμα»!
Πρόκειται για «θεωρία» που ακυρώνει την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση! Εντελώς…
Γιατί η αντιπολίτευση σε μια δημοκρατία δεν θα είχε πια κανένα λόγο να διαφωνεί με ο,τιδήποτε κάνει η κυβέρνηση, αφού έτσι κι αλλιώς στο τέλος «ΠΡΕΠΕΙ» να ψηφίζει τα νομοσχέδιά της.Γιατί «πρέπει» να τα ψηφίζει;
Διότι, απλούστατα, αν δεν τα ψηφίσει, τότε κινδυνεύει να μη βγει καμία απόφαση – αν η κυβερνητική πλειοψηφία έχει «διαρροές» – κι αυτό υποτίθεται είναι «χειρότερο» από μια «κακή» απόφαση…
Άρα… καταργούμε την αντιπολίτευση!
Και μαζί καταργούμε και τη δημοκρατία!
Όμως η αντιπολίτευση χρειάζεται!
Και να διαφωνεί και να καταψηφίζει όπου διαφωνεί…
Γιατί μια «κακή απόφαση» σήμερα, μπορεί να οδηγεί σε χειρότερο πρόβλημα αύριο…
Και κάποιοι πρέπει να προειδοποιούν για τα μελλοντικά αδιέξοδα στα οποία θα οδηγήσουν «κακές αποφάσεις» σήμερα…
Αν ο κ. Θεοχάρης συμφωνούσε με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Τσίπρα, τότε θα έπρεπε να έχει το θάρρος και βγει και να το πει καθαρά: συμφωνώ!
Αλλά εδώ δεν πρόκειται γι’ αυτό…
Ο κ. Θεοχάρης βγήκε και είπε πως είναι μια «κακή λύση»…
Κι αν όντως είναι έτσι, τότε ποιος ευθύνεται για τις κακές συνέπειές της;
Όσοι την ψήφισαν, ασφαλώς.
Μεταξύ τους ΚΑΙ ο κ. Θεοχάρης…
Η αλήθεια είναι βέβαια, πως όσοι ψηφίζουν σήμερα, όπως και όσοι καταψηφίζουν σήμερα, όλοι τους ελέγχονται αύριο…
Ο Τσίπρας, για παράδειγμα, είχε καταψηφίσει μια «καλή απόφαση» για την ιδιωτικοποίηση της «μικρής ΔΕΗ» το καλοκαίρι του 2014…
Η απόφαση εκείνη που πέρασε τότε και τη ματαίωσε έξη μήνες αργότερα, όταν ήλθε στη διακυβέρνηση, προέβλεπε:
–Ότι θα δινόταν με διαγωνισμό στον ιδιωτικό τομέα ένα 30% του παραγωγικού δυναμικού της ΔΕΗ, του πελατολογίου της και του χρέους της.
–Κι από αυτή την ιδιωτικοποίηση το δημόσιο θα έβγαζε (μαζί με την πώληση του ΑΔΜΗΕ που ήταν τότε μέρος της επιχείρησης) γύρω στο 1,5 δισεκατομμύριο, θα διατηρούσε το 70% της επιχείρησης, και θα εξασφάλιζε από τους ιδιώτες επενδύσεις (στο χώρο της ενέργειας) ύψους 2 δισεκατομμυρίων!
Εκείνη η λύση για τη ΔΕΗ, μπορούσε πράγματι να προχωρήσει, κι υπήρχε ζωηρό ενδιαφέρον τότε από πολλές πλευρές…
Όμως, με την λύση που ψήφισε τώρα ο Τσίπρας – και τη στήριξε ο κ. Θεοχάρης – πουλιέται το 50% της ΔΕΗ, όχι μόνο το 30%.
Πουλιούνται κυρίως οι λιγνιτικές μονάδες, για τις οποίες δεν υπάρχει ενδιαφέρον από κανένα. Γιατί κοστίζουν πολύ σε «ρίπους». Και η αναβάθμισή τους είναι κοστοβόρα.
Όσοι ξένοι ενδιαφέρονται, θέλουν να πάρουν και υδροηλεκτρικά μαζί (όπως προέβλεπε το σχέδιο Σαμαρά για τη «μικρή ΔΕΞ»).
Επομένως πάμε σε αδιέξοδο. Ψήφισαν «αδιέξοδο» προχθές!
Ή ακόμα χειρότερα: θα «περάσει» τελικά κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που ψήφισαν. Γιατί υπάρχει η «παγίδα», αν δεν καταφέρουν να βρουν αγοραστή για τα λιγνιτικά, να τα δώσουν για συμβολικό τίμημα (1 ευρώ) ή/και να αναγκαστούν να πουλήσουν σε ξένους επενδυτές ΚΑΙ υδροηλεκτρικές μονάδες.
Αλλά όλα αυτά θα γίνουν πια σε «σκοτωμένες» τιμές.
Το καλοκαίρι του 2014 όταν ιδιωτικοποιούσε το ένα τρίτο της Επιχείρησης ο Σαμαράς, η ΔΕΗ είχε κεφαλαιακή αξία 2,8 δισεκατομμύρια!
Ενώ τώρα (μετά την αφαίρεση του ΑΔΜΗΕ) έχει κεφαλαιακή αξία λιγότερη από το ένα τέταρτο: σκάρτα 600 εκατομμύρια!
Επί Σαμαρά, με την ιδιωτικοποίηση του ενός τρίτου της ΔΕΗ και της απόσχιση του ΑΔΜΗΕ, το δημόσιο θα έβγαζε 1,5 δισεκατομμύριο!
Ενώ τώρα με την ιδιωτικοποίηση της μισής ΔΕΗ – μαζί και με τον ΑΔΜΗΕ που πουλήθηκε χωριστά (για πολύ λιγότερα) – το δημόσιο μπορεί να ελπίζει στα μισά περίπου: Γύρω στα 750 εκατομμύρια.
Κι αυτά, ΑΝ καταφέρει να πουλήσει τις λιγνιτικές μονάδες.
Στην πραγματικότητα θα πέσει πιο κάτω…
Και το χειρότερο: το 2014, η ΔΕΗ είχε απλήρωτους ληξιπρόθεσμους λογαριασμούς ύψους 1 δισεκατομμυρίου.
Τώρα – επί Τσίπρα και εξ αιτίας του – έχει απλήρωτους ληξιπρόθεσμους λογαριασμούς 4 δισεκατομμυρίων! Που βαραίνουν το δημόσιο. Δεν επιβαρύνουν τους ιδιώτες. Όπως και τα χρέη της επιχείρησης, που επίσης διογκώθηκαν στα τρία τελευταία χρόνια…
Άρα η μισή ΔΕΗ που ΔΕΝ θα πουληθεί – και θα παραμείνει στο Δημόσιο – θα έχει αξεπέραστα προβλήματα και ρευστότητας και λειτουργικότητας.
Θα πηγαίνει κατευθείαν για φούντο!
Αυτή είναι η «κακή λύση» που ψηφίστηκε χθες!
Αυτήν ψήφισε ΚΑΙ ο κ. Θεοχάρης…
Βέβαια αυτό το δόγμα: «καλύτερα κακή λύση, παρά καθόλου λύση» το έχουμε ξανακούσει! Έτσι;
Μας το έλεγαν πολλοί – παρά πολλοί – το 2004 όταν είχε εμφανιστεί το αλήστου μνήμης «Σχέδιο Ανάν» για την Κύπρο.
Τότε που ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος τους απάντησε το αλησμόνητο εκείνο:
–Παρέλαβα κράτος δεν θα παραδώσω… κοινότητα!
Γιατί αυτό σήμαινε το Σχέδιο Ανάν: διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε μια «ακυβέρνητη πολιτεία» υπό την πλήρη επικυριαρχία της Άγκυρας (και στο νότο…)
Μας έλεγαν και τότε διάφορα – κινδυνολογικά – αν θυμάστε:
* Πως αν δεν περάσει τα Σχέδιο Ανάν, δεν θα μπει η Κύπρος στην Ευρωπαϊκή ένωση! Διαψεύστηκαν παταγωδώς…
* Και πως αν δεν πέρναγε το Σχέδιο Ανάν, τότε η Κύπρος θα απομονωνόταν διεθνώς. Διαψεύστηκαν επίσης…
* Και πως τουλάχιστον 40 κράτη ήταν έτοιμα να αναγνωρίσουν το ψευδοκράτος! Εδώ κι αν διαψεύστηκαν…
Σε όλα!
Ευτυχώς, λοιπόν, τότε δεν εισακούστηκαν όλοι αυτοί που τσίριζαν για το Κυπριακό:
–Καλύτερα μια «κακή λύση» παρά καθόλου λύση!
Και πρέπει να τη χτυπήσουμε αυτή τη λογική όχι μόνο γιατί είναι «εφαλτήριο» κάθε καιροσκόπου, αλλά γιατί τη βρίσκουμε και θα τη βρίσκουμε μπροστά μας συνεχώς:
Μπορούν να μας πουν λοιπόν, αύριο:
–Ελάτε να μοιράσουμε στη μέση του Αιγαίο για να ησυχάσει η Άγκυρα. Είναι αυτό «κακή λύση» βέβαια (για μας), αλλά είναι καλύτερο από «καθόλου λύση». Και θα μας αραδιάζουν πόσα ξοδεύουμε για εξοπλισμούς και για καύσιμα σε αερομαχίες.
Λες κι αν μοιράζαμε το Αιγαίο, θα… αφοπλιζόμασταν μετά.
Λες και η Τουρκία δεν θα μας ζητούσε άλλο τίποτε, στη συνέχεια…
–Κι ύστερα θα μας έλεγαν, αφού το κάναμε που το κάναμε… «κεραμιδαριό» το μαγαζί (που λέγεται Ελλάδα), ελάτε να διαπραγματευθούμε με την Άγκυρα και την …«αυτονομία» της Δυτικής Θράκης. Ώστε πια να μην έχει τίποτε να «γκρινιάζει» η Τουρκία σε βάρος μας…
Κι αυτό θα ήταν μια «κακή λύση» (για μας), που θα μας την εμφάνιζαν «καλύτερη» από το «καθόλου λύση».
Δεν έχει τέλος αυτός ο κατήφορος!
Γι’ αυτό πρέπει να το σταματήσουμε όσο πιο νωρίς γίνεται…
Υπάρχουν βέβαια κάποιες περιπτώσεις, που αξίζει να στηριχθεί μια «κακή λύση»! Αλλά αυτό συμβαίνει όταν μπορεί να «βελτιωθεί» στη συνέχεια…
Κι όταν ακόμα η «μη λύση τώρα» σημαίνει επιδείνωση αδιεξόδων…
Αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια. Και εν πάση περιπτώσει δεν συμβαίνει σε καμία από τις ανωτέρω περιπτώσεις. Όπου «κακή λύση» θα σήμαινε νέο μεγαλύτερο πρόβλημα και νέο χειρότερο αδιέξοδο αμέσως μετά…
Ο Αντώνης Σαμαράς ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην περίοδο 2010-11, καταψήφισε το λάθος πρώτο Μνημόνιο, αλλά ψήφισε ό,τι σωστό έφερνε τότε η κυβέρνηση ΓΑΠ…
Κάποια μάλιστα εκείνος τα είχε προτείνει ή τα συν-διαμόρφωσε με την κυβέρνηση ΓΑΠ (όπως το νόμο Διαμαντοπούλου για τα Πανεπιστήμια – το Σεπτέμβριο του 2011)…
Κι ό,τι ψήφισε τότε ο Σαμαράς, μπόρεσε αργότερα – ως Πρωθυπουργός πλέον – να το βελτιώσει και να το εφαρμόσει και να φέρει αποτελέσματα.
Κι ό,τι καταψήφισε τότε, μπόρεσε αργότερα να το αναδιαπραγματευθεί και να το αλλάξει (όπως τους «πολλαπλασιαστές» και το «μείγμα» του Μνημονίου)…
Για την ακρίβεια ο Σαμαράς στα δύο χρόνια που έμεινε αντιπολίτευση ψήφισε περισσότερα κυβερνητικά νομοσχέδια απ’ όσα έχουν ψηφίσει μαζί όλες οι προηγούμενες αντιπολιτεύσεις στα μεταπολιτευτικά χρονικά!
Αυτό σημαίνει υπεύθυνη αντιπολίτευση…
Όμως, ένα «περίεργο» πράγμα:
–Στο Σαμαρά άργησε πολύ να «πιστωθεί» αυτή η υπευθυνότητα που έδειξε τότε…
Κι ας αποδείχθηκε σωστός και στην κριτική που έκανε στο πρώτο Μνημόνιο και στην αποφασιστικότητα με την οποία το άλλαξε κι έφερε αποτελέσματα μετά…
–Αντίθετα, στο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ψήφισε ποτέ τίποτε ως αντιπολίτευση, ΔΕΝ χρεώνουν την ανευθυνότητά του!
–Ούτε του χρεώνουν το γεγονός ότι λέει σήμερα αυτά που… κατήγγελλε χθες, σε ΟΛΑ τα θέματα. Σε όλα ανεξαιρέτως!
–Ούτε του χρεώνουν το γεγονός ότι κι αυτά που κάνει σήμερα είναι απολύτως χειρότερα απ’ όσα κατήγγελλε ο ίδιος χθες…
–Ούτε του χρεώνουν το γεγονός ότι κι αυτά που ψηφίζει σήμερα, δεν τα εφαρμόζει καν…
Σαν να παίζεται το πολιτικό παιγνίδι με «σημαδεμένη τράπουλα»!
Μόνο που από αυτό πια δεν χάνει ο Σαμαράς, ούτε κερδίζει ο Τσίπρας…
Απλά χάνει η χώρα!
Κι επιβιώνουν διάφοροι καιροσκόποι γυμνοσάλιαγκες, που όταν θέλουν να τα βρουν με τον Τσίπρα σκαρφίζονται το… «κρετίνικο» δόγμα:
–Καλύτερα κακή λύση παρά καθόλου λύση…
Είναι αυτό ακριβώς που μουρμουράνε και οι τυφλοί, καθώς βαδίζουν ομαδικά ολόϊσια στο… γκρεμό, χωρίς καν ένα «μονόφθαλμο» να τους οδηγεί…
Ευτυχώς τώρα πια ο κόσμος τους παίρνει χαμπάρι!
Labels Άρθρα, Άρθρα Αναγνωστών Loading… Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Πηγή – ksipnistere.com
Use Facebook to Comment on this Post
