Έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν τόσα πολλά και να βγουν μέσα από αντίξοες καταστάσεις και συνθήκες νικητές και με το κεφάλι ψηλά.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι βγήκαν μέσα από όλα αυτά μαζί!
Δεν ζει ο ένας με τον άλλον απλά, ζει ο ένας για τον άλλον, είναι ένα.
Στον αντίποδα αυτού, βλέπω τον αριθμό των διαζυγίων τα τελευταία χρόνια να ανεβαίνει συνεχώς. Δεν σου κρύβω πώς μου έδωσε τροφή για σκέψη αυτή η σχέση, και σίγουρα μια θλιβερή διαπίστωση πώς οι μεταγενέστεροι είμαστε δειλοί. Δειλοί ναι.
Ατομιστές και λίγοι. Μας λείπει η διάθεση να παλέψουμε.
Έχουμε βολευτεί ο καθένας στον μικρόκοσμο του και δε βλέπουμε πέρα από αυτόν. Κοτσάρουμε μία ασυμφωνία χαρακτήρων, μία έλλειψη κατανόησης κι ένα τέλος.
Μα αυτή είναι μια δικαιολογία. Μια φτηνή δικαιολογία. Ένα χάπι χρυσωμένο.
Δεν έχω παντρευτεί ποτέ μου. Υπήρξα και εγώ δειλή μάλλον. Είχα πάντα μία καραμέλα να πιπιλάω πως πρέπει να ωριμάσει το μυαλό, να γνωρίσω πράγματα, να μην έχω απωθημένα, να νιώσω έτοιμη έλεγα.
Ο γάμος δεν είναι μία παρτίδα μπιρίμπα, είναι μία απόφαση ζωής. Όμως βλέποντας αυτούς τους δύο μαζί κατάλαβα πως ποτέ δεν θα είσαι έτοιμος για κάτι και πως τελικά τα όμορφα δεν έρχονται όταν λειτουργείς εκ του ασφαλούς.
Κάθε μέρα και μια καινούργια πρόκληση. Μια άλλη εμπειρία. Μια πρόκληση, μια στραβή.
Μα όμως σε όλα αυτά ένας κοινός παρονομαστής. Το μαζί. Αυτή τη λέξη που πολλοί την ξεστομίσαμε, μόνο όμως απλά για να την πούμε.
Και εκεί είναι που χάσαμε τελικά.
Γιατί το μαζί απαιτεί δύναμη, υπομονή, επιμονή και αγάπη. Αυτή την αγάπη που στραπατσάρετε, γονατίζει, ματώνει, θυμώνει και απογοητεύεται.
Μα δεν αφήνει το χέρι που πορεύεται μαζί της. Ποτέ. Για κανένα λόγο.