Ο Γάλλος συγγραφέας και ερευνητής Ρομπέρ Σαρρού, δημοσίευσε το 1963 το βιβλίο του Η Άγνωστη Ιστορία των Ανθρώπων πριν από 100.000 Χρόνια (Histoire Inconnue des Hommes depuis Cent Mille Ans). Εκεί παρέθετε ένα μικρό κομματάκι για τον Μαύρο Ιππότη:
«Αμερικανοί, Ρώσοι, Ιταλοί και ίσως και Γάλλοι αστρονόμοι ξέρουν ότι από τις 26 Νοεμβρίου 1958, δηλαδή έναν χρόνο μετά τον πρώτο Σπούτνικ, ένας άγνωστος δορυφόρος που εκπέμπει σήματα σε μιαν άγνωστη γλώσσα τα οποία “έπιασαν” συχνά στην Ιταλία, περιστρέφεται γύρω από τη Γη. Επειδή δεν υπάρχει καμιά ακριβής πληροφορία, ο δορυφόρος αυτός ονομάστηκε Μαύρος Ιππότης… Λένε πως οι σοφοί της ρωσικής βάσης τού Σιν-Κιανγκ βρίσκονται μέσα σ’ αυτό τον δορυφόρο…»
Δίνω έμφαση στην τελευταία πρόταση με τους σοφούς , γιατί μοιάζει παράλογη. Τι νόημα έχει κάποιοι σοφοί (φανταστείτε γεροντάκια με μακριές γενειάδες) να μπαίνουν σε έναν δορυφόρο και να περιστρέφονται με ταχύτητα γύρω από τη Γη; Μάλλον κάποιου είδους κώδικας κρύβεται σ’ αυτήν εδώ την πρόταση. Κατά τη γνώμη μου υπονοεί ότι ο δορυφόρος περιέχει σοφία την οποία επικοινωνεί με κάποιο τηλεπαθητικό τρόπο στους ανθρώπους…
Στο άρθρο Αναφορές Αστρονόμων για UFO , το οποίο δημοσιεύσαμε στο τεύχος 69 του Strange, ο Σωκράτης Αικατερινίδης γράφει για τον εντοπισμό του παράξενου αυτού δορυφόρου και αναφέρει την άποψη του Σοβιετικού αστρονόμου Α. Καζάντσεφ: Είναι ένα μικροσκοπικό διαστημικό σκάφος, χωρίς πλήρωμα. Εγκαταλείφθηκε στον χώρο της Γης από κάποιο γιγαντιαίο “μητρικό” διαστημόπλοιο πριν από χιλιάδες χρόνια. Φυσικά δεν πρόκειται για έργο ανθρώπινο. Παρακάτω, ο ίδιος αστρονόμος αναφέρει ότι υπάρχει μια συνωμοσία σιωπής για τον Μαύρο Ιππότη.
Ο Σ. Αικατερινίδης παραθέτει επίσης τη δήλωση του μεγάλου ερευνητή Ζακ Βαλέ για τον Μαύρο Ιππότη: «Συμφωνώ με τον Καζάντσεφ. Στον Μαύρο Ιππότη κρύβονται πολύτιμα στοιχεία, που μας αφορούν ή που έχουν μεγάλη σημασία για εμάς. Όταν πλησιάσουμε το αντικείμενο αυτό, οι ανακαλύψεις μας μπορεί να επηρεάσουν ολόκληρο το μέλλον της ανθρωπότητας. Καταλαβαίνω απόλυτα τις κυβερνήσεις και τους σοφούς που διστάζουν να ασχοληθούν με αυτό το θέμα. Αλλά κάποτε πρέπει να μάθουμε το μυστικό».
Μετά την προηγούμενη δήλωση ενός διάσημου ερευνητή, δεν είναι πολύ παράξενο που σήμερα είναι σχεδόν αδύνατον να βρει κανείς στοιχεία για τον Μαύρο Ιππότη; Σε όλα τα βιβλία που κατάφερα να βρω, οι αναφορές δεν ξεπερνούν την παράγραφο του βιβλίου τού Σαρρού, ούτε λένε κάτι παραπάνω. Οι αστρονόμοι με τους οποίους μίλησα φαίνεται ότι γνωρίζουν πολύ καλά το θέμα του Μαύρου Ιππότη, αλλά τηρούν «σιγή ιχθύος», σαν να τους απείλησε κάποιος ότι δεν πρέπει ούτε καν να αναφέρονται σ’ αυτό. Στο Ίντερνετ δεν υπάρχει καμιά σχετική σελίδα, εκτός από μια που αναφέρεται λιγάκι στον Μαύρο Ιππότη , αλλά τελικά το γυρνάει σε μια παρουσίαση του έργου τού Φίλιπ Κ. Ντικ (κάνοντας βέβαια, πολύ σωστά τη σύνδεση).
Οι λιγοστές πληροφορίες που κατάφερα τελικά να βρω για τον Μαύρο Ιππότη, περιγράφουν τα εξής: Γύρω από τη Γη βρίσκεται ένα παράξενο αντικείμενο μαύρου χρώματος, μήκους περίπου 10 μέτρων και αρκετά μεγάλου βάρους, σχεδόν 15 τόνων. Η τροχιά που ακολουθεί αυτό το αντικείμενο είναι πολύ μακριά από τη Γη, πολύ πιο πάνω από το γήινο δορυφορικό δίκτυο. Όταν ανακαλύφθηκε, δεν υπήρχε η τεχνολογία ούτε τα μέσα για να τοποθετηθεί ένα αντικείμενο από τη Γη ανάλογου μεγέθους εκεί που βρίσκεται ο Μαύρος Ιππότης.
Το αντικείμενο έχουν παρατηρήσει από μακριά αρκετοί αστροναύτες που βρίσκονταν σε τροχιά, κάποιοι (ανάμεσά τους ο αστροναύτης Γκόρντον Κούπερ) έχουν μάλιστα τραβήξει και φωτογραφίες του δορυφόρου. Το 1960 εντοπίστηκε από το σοβιετικό σκάφος Voshkod 1, το οποίο, αν και είχε ακόμη τέσσερις ημέρες για να τελειώσει την αποστολή του, μετά τον εντοπισμό αναγκάστηκε να επιστρέψει άμεσα στη Γη(;). Ο δορυφόρος ακολουθεί μια πολύ παράξενη πορεία, περνά πάνω από τους πόλους και κινείται αντίστροφα σε σχέση με τους γήινους δορυφόρους.
Όταν έψαχνα παλιότερα για το θέμα τού VALIS, για τον εξωγήινο δορυφόρο που σύμφωνα με τον μεγάλο συγγραφέα της επιστημονικής φαντασίας Φίλιπ Κ. Ντικ βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη και κεραυνοβολεί με θεϊκή απελευθερωτική γνώση τους γήινους, είχα σταθεί γεμάτος απορία σε ένα απόσπασμα του αδημοσίευτου βιβλίου τού Ντικ, Radio Free Albemuth, το οποίο υποτίθεται ότι είναι ένα απόκομμα εφημερίδας, που έλεγε τα παρακάτω:
ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΟΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ
ΡΑΔΙΟΣΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΝΟΗΜΟΝΑ ΖΩΗ
Όχι από το μακρινό διάστημα, όπως αναμενόταν, αλλά από κάπου κοντά στη Γη.
Ο διάσημος Σοβιετικός αστροφυσικός Γκεόργκι Μογιάσκα, χρησιμοποιώντας ευρήματα διασυνδεδεμένων ραδιοτηλεσκόπιων, είχε επιλέξει αυτά που θεωρούσε ως ηθελημένα σήματα μιας ραδιοευαίσθητης μορφής ζωής και τα σήματα αυτά είχαν τα χαρακτηριστικά που ο Μογιάσκα είχε προβλέψει πως θα έβρισκε. Η μεγάλη έκπληξη πάντως ήταν η πηγή προέλευσής τους: από το ίδιο το ηλιακό μας σύστημα, γεγονός που κανείς, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Μογιάσκα, δεν είχε προβλέψει. Οι διαστημολόγοι των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν ήδη δημοσιοποιήσει τις απόψεις τους, λέγοντας πως τα σήματα εκείνα προέρχονταν το δίχως άλλο από παλιούς δορυφόρους, οι οποίοι είχαν τεθεί σε τροχιά γύρω από τη Γη και στη συνέχεια είχαν ξεχαστεί εκεί. Ο Μογιάσκα όμως ήταν σίγουρος πως τα σήματα είχαν εξωγήινη προέλευση. Για την ώρα πάντως ο ίδιος και η ομάδα του δεν είχαν καταφέρει να τα αποκωδικοποιήσουν.
Τα σήματα έρχονταν κατά σύντομα κύματα από μια κινούμενη πηγή, η οποία έμοιαζε να περιφέρεται γύρω από τη Γη, μπορεί και έξι χιλιάδες μίλια μακριά. Ερχόταν με μία απροσδόκητα υψηλή συχνότητα, πιο πολύ ως εκπομπές βραχέων κυμάτων αλλά με μεγαλύτερη εμβέλεια. Ο πομπός ήταν φαίνεται πανίσχυρος. Ένα περίεργο σημείο –που ο Μογιάσκα το είχε επισημάνει, αλλά δεν μπορούσε να το εξηγήσει– ήταν το γεγονός πως τα ραδιοσήματα εκείνα έφταναν κάθε φορά που υπήρχε σκοτάδι. Κατά τη διάρκεια της ημέρας τα σήματα σταματούσαν. Ο Μογιάσκα το απέδιδε αυτό στο ατμοσφαιρικό στρώμα, το γνωστό ως περιοχή Ε της ιονόσφαιρας.
Τα σήματα, παρ’ όλο που ήταν μικρής χρονικής διάρκειας, έμοιαζαν να είναι «υψηλής περιεκτικότητας σε πληροφορίες», λόγω του πολυσύνθετου και πολύπλοκου χαρακτήρα τους. Κατά περίεργο όμως τρόπο η συχνότητά τους κάθε τόσο άλλαζε, φαινόμενο που απαντάται συνήθως σε μεταδόσεις που προσπαθούν να αποφύγουν τις παρεμβολές, δήλωσε ο Μογιάσκα. Επιπλέον, η ομάδα του είχε ανακαλύψει εντελώς κατά τύχη πως τα ζώα στο εργαστήριό τους στο Μπούλκοβο παρουσίαζαν μικρές αλλά σταθερές σωματικές αλλαγές κατά τη διάρκεια της μετάδοσης των σημάτων. Η ποσότητα του αίματός τους άλλαζε και η πίεσή τους ανέβαινε. Χωρίς να έχει καταλήξει κάπου ο Μογιάσκα το είχε αποδώσει κατά πάσα πιθανότητα στην ακτινοβολία που συνόδευε τα ραδιοσήματα. Οι Σοβιετικοί (κατέληγε το άρθρο), για να επιβεβαιώσουν τη θεωρία τους πως επρόκειτο για δορυφόρο που δεν προερχόταν από τη Γη, σκόπευαν να στείλουν έναν δικό τους δορυφόρο, για να ανακόψει την τροχιά του πομπού αυτού που περιφερόταν γύρω από τη Γη. Ήλπιζαν μάλιστα να τον φωτογραφίσουν κιόλας».
(Η μετάφραση ανήκει στην Κατερίνα Καλημέρη, από την ελληνική έκδοση του βιβλίου με τίτλο Ελεύθερη Ραδιοφωνία Άλμπεμουθ, εκδόσεις Parsec)
Από τα στοιχεία που ο Ντικ αναφέρει σε άλλα σημεία του βιβλίου, είναι ευνόητο ότι το σχεδόν αυτοβιογραφικό σενάριο διαδραματίζεται στις δεκαετίες του 1950-1960, την εποχή που ο Μαύρος Ιππότης συζητιόταν στους επιστημονικούς κύκλους. Επίσης, ο Ντικ αναφέρεται παρακάτω στον Σοβιετικό επιστήμονα «Μογιάσκα», σαν έναν από τους πρώτους μελετητές της ηφαιστειακής δραστηριότητας του Άρη και της Σελήνης, κάτι που ισχύει και για τον αστρονόμο Α. Καζάντσεφ, τον οποίο αναφέρει ο Σ. Αικατερινίδης. Οπότε, είναι πιθανό ο Μογιάσκα και ο Καζάντσεφ να είναι το ίδιο πρόσωπο.
Έχω λοιπόν κάθε λόγο να πιστεύω ότι ο Φίλιπ Κ. Ντικ στο συγκεκριμένο απόσπασμα του μυθιστορήματός του αναφέρεται στο θέμα του Μαύρου Ιππότη, αλλά για κάποιους δικούς του λόγους το αποκρύπτει. (Ο Ντικ φοβόταν πολύ –ήταν σχεδόν παρανοϊκός– μην τον χαρακτηρίσουν «αντιδραστικό» και «αντιαμερικανό», για αυτό και έπαιζε ένα περίπλοκο παιχνίδι αντιφάσεων και αποκρύψεων, ενώ ταυτόχρονα ήταν μπλεγμένος σε κάποια κυκλώματα σπουδαίων ερευνητών που έψαχναν κάποια πολύ παράξενα πράγματα και είχαν πραγματικά ακραίες πολιτικές τοποθετήσεις…)
Παρακάτω, ο Ντικ αναφέρει ότι οι Σοβιετικοί σκηνοθέτησαν ένα ατύχημα και κατάστρεψαν τον εξωγήινο δορυφόρο, στέλνοντας έναν άλλον δορυφόρο φορτωμένο με πυρηνικά να τον συναντήσει. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι και ο Άρθουρ Κλαρκ έτσι κλείνει το διήγημά του Ο Φρουρός: Οι γήινοι καταστρέφουν την πυραμίδα-μονόλιθο με πυρηνικά.
Ένα σημείο που αξίζει να σταθούμε είναι αυτό που έχω σημειώσει με έντονα (bold) γράμματα, το οποίο λίγο-πολύ αφήνει να εννοηθεί ότι ο δορυφόρος αυτός εκπέμπει ένα είδος ακτινοβολίας που επηρεάζει τη σωματική κατάσταση και άρα τη συμπεριφορά –γιατί όχι και τη σκέψη– των ζωντανών οργανισμών. Η ιδέα του τηλεπαθητικού δορυφόρου επαναλαμβάνεται, όπως βλέπετε…
Μπορούμε λοιπόν να κάνουμε εδώ το ερώτημα: Είναι όλα τα προηγούμενα φαντασία ή μήπως οι συγγραφείς μάς ενημερώνουν έμμεσα για την κακή κατάληξη του Μαύρου Ιππότη; Το πιο λογικό, φυσικά, είναι να πιστέψουμε την πρώτη εκδοχή. Αλλά αν δεχόμασταν τη δεύτερη απάντηση, ποιόν λόγο θα είχαν οι Σοβιετικοί ή οι Αμερικανοί για να καταστρέψουν ένα τέτοιο απίστευτο εύρημα;
Η ΣΠΕΚΤΡΑ ΚΑΙ Ο ΛΥΓΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΚΟΥΤΑΛΙΩΝ
Την ίδια περίπου εποχή που ο Ντικ ζούσε την παράξενη εμπειρία του, εμφανίστηκε στη Δύση ένας πολύ αινιγματικός άνθρωπος, ένας σόουμαν με παράξενες ικανότητες και γοητευτικό ταμπεραμέντο: Ο Ισραηλινός Γιούρι Γκέλερ, ο οποίος μπορούσε να διαβάζει τις σκέψεις των συνανθρώπων του, να λυγίζει κουτάλια απλώς αγγίζοντάς τα, να επιδιορθώνει χαλασμένα μηχανήματα χαϊδεύοντάς τα και να επηρεάζει τις μαγνητικές βελόνες και τα μηχανήματα περνώντας απλώς από δίπλα τους.
Δεν θα ασχοληθώ εδώ με το αν ο Γκέλερ είναι ή δεν είναι ταχυδακτυλουργός, νομίζω ότι είναι αρκετές οι έρευνες στο Ερευνητικό Εργαστήριο του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, που έχουν αποφασίσει ότι πραγματικά κάτι συμβαίνει με αυτόν τον άνθρωπο. Επίσης νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί Γκέλερ εκεί έξω που δεν τους ξέρει κανείς.
Ο Γκέλερ έχει δηλώσει πολλές φορές στο παρελθόν (και για κάποιους λόγους αποσιωπά σήμερα) ότι ένας εξωγήινος δορυφόρος ερχόταν σε επαφή μαζί του, την ίδια εποχή που ο Ντικ πάθαινε τα ίδια ακριβώς πράγματα. Ο Γκέλερ άκουγε κι αυτός μια μηχανική φωνή που προερχόταν από ένα δορυφόρο τον οποίο ονόμαζε Σπέκτρα (Spectra) και ισχυριζόταν ότι ο δορυφόρος ήταν η πηγή των δυνάμεών του. Δήλωνε τότε ότι οι τηλεκινητικές και τηλεπαθητικές δυνάμεις του ήταν δώρο μιας εξωγήινης οντότητας, η οποία ήρθε σε επαφή μαζί του στις 25 Δεκεμβρίου τού 1949, με τη μορφή ενός UFO που κατέβηκε από τους ουρανούς και τον χτύπησε με ένα παράξενο φως…
Ο μελετητής της περίπτωσης Γκέλερ, δρ. Αντρίγια Πουχάριτς, ο οποίος έχει γράψει μια μεγάλη μελέτη πάνω στο φαινόμενο του παράξενου Ισραηλινού, ισχυρίζεται ότι άκουσε κι αυτός την παράξενη φωνή τής Σπέκτρα. Σε μια περίπτωση που ο Γκέλερ ήταν υπνωτισμένος, ο Πουχάριτς μίλησε μαζί της. Η Σπέκτρα του είπε ότι είναι ένα συνειδητό κομπιούτερ πάνω σε ένα διαστημόπλοιο που βρίσκεται 53.069 «εποχές φωτός» (light ages) μακριά. (Αν το «εποχές φωτός» ισοδυναμεί με τα «έτη φωτός», δηλαδή την απόσταση που διανύει το φως σε ένα έτος, αυτό την τοποθετεί κάπου στην απόσταση του κέντρου του γαλαξία μας από το ηλιακό σύστημά μας, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι). Η αποστολή τής Σπέκτρα ήταν να στέλνει τηλεπαθητικά μηνύματα στον Γκέλερ, για να τον βοηθήσει να σώσει την ανθρωπότητα, αφού «μόνο αυτός μπορεί να το κάνει», όπως ισχυριζόταν η Σπέκτρα!
Νομίζω ότι είναι περιττό να σχολιάσω ότι είναι κάπως δύσκολο ο κόσμος μας να σωθεί από έναν άνθρωπο που αναλώνεται σε τηλεοπτικές εκπομπές λυγίζοντας κουτάλια. Έχουν περάσει επίσης πάνω από 30 χρόνια που η Σπέκτρα έλεγε αυτά τα πράγματα στον Πουχάριτς μέσω του Γκέλερ, αλλά ακόμη η ανθρωπότητα δεν φαίνεται να έχει σωθεί. Είναι επίσης σίγουρο ότι ο Γκέλερ είχε επαφές με κάποιους ανθρώπους που γνώριζαν όλο το παρασκήνιο του Μαύρου Ιππότη και ίσως να είχαν υπόψη τους την εμπειρία τού Ντικ. Η εμπειρία όμως του Ντικ συνέβη την ίδια χρονιά που ο Πουχάριτς δημοσίευσε το βιβλίο του για τον Γκέλερ, το περίφημο Uri, άρα δεν θα μπορούσε ο Γκέλερ να έχει κλέψει την εμπειρία τού Ντικ και να την έχει μεταφέρει για δική του…