Το παράπονο μιας άνεργης μητέρας: «Το παιδί μου σταματάει το σχολείο. Δεν αντέχω το οικονομικό βάρος»

Στα όριά τη έχει φτάσει μία διαζευγμένη και άνεργη μητέρα ενός μαθητή του 2ου ΕΠΑΛ, στο Αγρίνιο.

«Δεν μπορώ να στέλνω με δικό μου μέσον το παιδί μου στο Λύκειο. Σκέφτομαι να σταματήσω από το σχολείο το παιδί μου». Αυτά είναι μερικά από τα λόγια απελπισίας της μητέρας που καθημερινά με το παιδί τους ζουν έναν Γολγοθά.

Δείτε τι καταγγέλλει:

«Δεν μπορώ να στέλνω με δικό μου μέσον το παιδί μου στο Λύκειο. Tο κόστος είναι δυσβάσταχτο για μένα. Είμαι διαζευγμένη και άνεργη. Ζω με τα επιδόματα της πρόνοιας και τα φέρνω δύσκολα πέρα. Ο γιος μου από φέτος φοιτά στο 2ο ΕΠΑΛ Αγρινίου. Από την Χούνη Αγρινίου που μένουμε, μεταφέρω με δικό μου μέσον το παιδί μου μέχρι την Ποταμούλα.

Από κει επιβιβάζεται στο αστικό λεωφορείο, και όταν φτάνει Αγρίνιο σε δεύτερο αστικό, μέχρι το Λύκειο που είναι στο στάδιο της Πόλης.

Το μεσημέρι ακολουθεί την αντίθετη διαδρομή. Στις 5 το απόγευμα τον παραλαμβάνω πάλι με δικό μου μέσον και γυρίζουμε σπίτι λίγο πριν τις έξι. Όλη αυτή η ταλαιπωρία δεν την λαμβάνουμε υπόψη γιατί τόσο εγώ όσο και ο γιος μου θέλουμε να συνεχίσει το Λύκειο και να σπουδάσει μετά.

Το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι μεγάλο, τόσο μεγάλο που μπροστά στις βιοποριστικές μας ανάγκες σκεφτόμαστε να διακόψουμε την φοίτηση μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε. Δεν έχω βοήθεια από πουθενά πέρα από τα επιδόματα της πρόνοιας, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω πια… Πήγα και μίλησα με τον διευθυντή του ΕΠΑΛ τον κ. Φλωρόπουλο.
Μου είπε ότι έκανε όλες τις ενέργειες που προβλέπονται από τον νόμο, ώστε να ρχεται μέσον από την Περιφέρεια δυτικής Ελλάδας να παίρνει όχι μόνο το παιδί μου αλλά και τα άλλα παιδιά από τα διπλανά χωριά που συνεχίζουν την φοιτητή τους σε Λύκεια του Αγρινίου.

Μάλιστα ο άνθρωπος μίλησε και προσωπικά με ανθρώπους της περιφέρειας εξηγώντας το πρόβλημα μου. Η απάντηση όμως παρέμεινε η ίδια. Να γίνει μειοδοτικός διαγωνισμός, αξιολόγηση των προτάσεις δημοσιεύσεις κλπ κλπ.. Μια διαδικασία που θα πάρει αρκετό καιρό.. Εγώ όμως μιλάω για το σήμερα το αύριο… Μέχρι τότε το παιδί μου θα μείνει από απουσίες.. Δεν ξέρω τι να κάνω έχω απελπιστεί..»