ΕΤΙΚΕΤΕΣ: ΣΧΟΛΙΟ
Εχουν ήδη εξαγγελθεί οι πρώτες κινητοποιήσεις κατά της ρύθμισης που προωθεί η κυβέρνηση για το πανεπιστημιακό άσυλο. Το ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί δεν είναι εάν οι διαμαρτυρίες αυτές θα είναι μαζικές ή δυναμικές. Αλλά πόσοι από αυτούς που θα λάβουν μέρος είναι πραγματικά σε θέση να ανεχθούν και να αντέξουν την αντίθετη άποψη, κατά πόσον αποδέχονται το δικαίωμα κάποιου να διαφωνεί με τα δικά τους πιστεύω.
Οσοι οχυρώνονται πίσω από την υπεράσπιση της αρχής της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, για να διαφωνήσουν με τις αλλαγές στο άσυλο, θα έπρεπε καλύτερα να αναλογιστούν εάν η ιδιότυπη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, με την ανοχή και τη συνενοχή όλων έως σήμερα, σε πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, είναι συνεπής με αυτή την αρχή. Θα ήταν, για παράδειγμα, δυνατή η διεξαγωγή μιας εκδήλωσης σε κάποιο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα από όσους υποστηρίζουν την ανάγκη αλλαγών στο καθεστώς του ασύλου;
Η απάντηση, μάλλον, είναι προφανής. Οι υποτιθέμενοι υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου δεν θα επέτρεπαν να «μολυνθεί» ο ακαδημαϊκός χώρος από έναν τέτοιο υποτιθέμενο αντιδημοκρατικό ιό, απλώς επειδή δεν «γουστάρουν» την αντίθετη άποψη. Και, αν χρειαζόταν, θα επιστράτευαν και κάποιες απειλές, χειροδικίες ή ακόμη και μολότοφ.
Τέτοια περιστατικά έχουν συμβεί χωρίς να ενοχληθεί κάποιος από τους, κατά τα άλλα, ευαίσθητους σε θέματα δικαιωμάτων, παρότι στο όνομα του ασύλου ουσιαστικά καταπατείται η ακαδημαϊκή ελευθερία. Η καθημερινή πρακτική έχει διαστρεβλώσει πλήρως την έννοια του όρου, καθώς έχει καταντήσει πλέον να χρειάζεται άσυλο για να προστατευθούν αυτοί που θέλουν να εκφράζουν την άποψή τους για την κατάργησή του. Εάν κάπου παρεμποδίζεται η διακίνηση των ιδεών είναι σε συγκεκριμένα πανεπιστημιακά κτίρια.
Το άσυλο θεσπίστηκε το 1982. Αυτά τα 37 χρόνια είναι ζήτημα εάν λειτούργησε έστω και μία φορά για να προστατευθεί η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Αντιθέτως, ο τρόπος με τον οποίο λειτούργησε κατέστησε, ειδικά όσο περνούσαν τα χρόνια, πιο εύκολο το έργο των διαφόρων ομάδων βίας και επέτρεψε τη λεηλασία του δημόσιου χώρου, αλλά και της δημόσιας περιουσίας. Ετσι, από μέσο ελευθερίας της έκφρασης κατάντησε όχημα κάλυψης της ανομίας. Και μάλιστα με «προοδευτικό» πρόσημο.
ΈντυπηΠηγή άρθρου – kathimerini.gr