Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού People, που κυκλοφόρησε αυτή την εβδομάδα περιέχει αποσπάσματα από τα δύο βιβλία, ως μέρος της μυστηριώδους ιστορίας της Ρόζμαρι Κένεντι.
Με βάση τις νέες ιστορικές πηγές της Λάρσον και στις πληροφορίες που παρουσιάζει η Κέλερ Πέντακοφ από τη θεία της, που ήταν καλόγρια στο καθολικό ίδρυμα για άτομα με ειδικές ανάγκες St Coletta κατά τη διάρκεια της παραμονής της Ρόζμαρι εκεί, οι δύο βιογραφίες σκιαγραφούν το πιο πλήρες πορτρέτο της δύσμοιρης κόρης των Κένεντι.
Στις 13 Σεπτέμβρη του 1918, η Ρόουζ Κένεντι γέννησε στο οικογενειακό σπίτι της στο Μπρούκλιν της Μασαχουσέτης με μόνο μία νοσοκόμα παρούσα να τη βοηθήσει. Ο γυναικολόγος που είχε κληθεί να επιβλέπει την γέννα άργησε και έτσι η νοσοκόμα αποφάσισε να αναβάλει τη γέννηση αναγκάζοντας την κυρία Κένεντι να κρατήσει τα πόδια της σφιχτά μαζί και να σταματήσει να πιέζει. Ετσι το κεφάλι του μωρού έμεινε μέσα για δύο ώρες μέχρι να φτάσει ο γιατρός. Η διαδικασία αυτή πιθανότατα στέρησε την Ρόζμαρι από το απαραίτητο οξυγόνο και την άφησε με μόνιμη βλάβη στον εγκέφαλο. Μεγαλώνοντας, έγινε σαφές στους γονείς της ότι η νοητική ανάπτυξη της Ρόζμαρι υστερούσε σε σχέση με τα άλλα παιδιά της ηλικίας της.
Στα απομνημονεύματά της, που δημοσιεύθηκαν το 1974, η Ρόουζ Κένεντι παραδέχθηκε ότι η πρώτη κόρη της μπουσούλησε, στάθηκε, περπάτησε και πρόφερε τα πρώτα λόγια της πολύ αργά.
Καθώς μεγάλωνε, η Ρόζμαρι είχε πρόβλημα να κάνει καθημερινά πράγματα όπως να γράψει, να κάνει σπόρ ή να οδηγήσει ένα έλκηθρο. Ηταν επίσης πολύ πιο ντροπαλή και αδέξια από τους αδελφούς και τις αδελφές της.
Οταν έφτασε στη σχολική ηλικία, η μητέρα της ζήτησε τη συμβουλή των ειδικών και της είπαν κόρη της ήταν «καθυστερημένη» – ένα γενικός όρος που λανθασμένα χρησιμοποιείται για πολλά χρόνια για να περιγράψει μια σειρά από νοητικές αναπηρίες.
Οι Κένεντι προσπάθησαν σκληρά να κρύψουν την κατάστασή της φοβούμενη το σκάνδαλο, αλλά καθώς η Ρόζμαρι μεγάλωνε, ήταν όλο και πιο δύσκολο.
Στην ηλικία των 11 ο Τζόζεφ και η Ρόουζ έστειλαν την Ρόζμαρι στο πρώτο από μία σειρά οικοτροφείων για παιδιά με ειδικές ανάγκες, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να πάει πέρα από την τρίτη ή τετάρτη τάξη στις σπουδές της.
Ολο αυτό το διάστημα, η Ρόζμαρι έγραφε σπαρακτικά γράμματα στον πατέρα της στα οποία τον ευχαριστούσε για την παρουσία του και τον παρακαλούσε να την επισκέπτεται πιο συχνά γιατί νιώθει μοναξιά.
Οταν η Ρόζμαρι μπήκε στα 19, ο πατέρας της είχε ήδη γίνει πρέσβης των ΗΠΑ στη Μεγάλη Βρετανία. Η μεγάλη οικογένεια Κένεντι μετακόμισε στο Λονδίνο, και η Ρόζμαρι πήγε σε ένα τοπικό εκκλησιαστικό σχολείο, ωστόσο άρχισε να παίρνει βάρος, κάτι που ενόχλησε τον αυστηρό πατέρα της.
Ετσι έγραψε στο σχολείο της επιστολή για το «πρόβλημα βάρους» της κόρης του λέγοντας: «Εχει αρχίσει να γίνεται χοντρή και της το είπα ξεκάθαρα»
Καθώς η Ρόζμαρι έμπαινε στην 3η δεκαετία της ζωής της, εξελίχθηκε σε μια πανέμορφη και σεξουαλικά ελκυστική νεαρή γυναίκα που ανησυχούσε τους γονείς της που τη θεωρούσαν πλέον ανεξέλεγκτη. Μάλιστα σε απομνημονεύματα της ανιψιάς της Ρόουζ Κένεντι, Αν Γκάργκαν, αναφέρεται ότι η Ρόμαρι συχνά το έσκαγε από το οικοτροφείο της στην Ουάσινγκτον και περιπλανιόταν στην πόλη τη νύχτα.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Τζόζεφ Κένεντι ήταν απασχολημένος θέτοντας τις βάσεις για την πολιτική σταδιοδρομία των γιων του και φοβόταν ότι η εκτός ελέγχου κόρη του θα μπορούσε να προκαλέσει σημαντική ζημιά στο όνομα της οικογένειας με το να μείνει έγκυος. Ετσι προσπαθώντας να την χαλιναγωγήσει, ο Κένεντι μίλησε στη σύζυγό του για μια πειραματική εγχείρηση εγκεφάλου που είναι πλέον γνωστή ως λοβοτομή. Η κόρη τους Καθλίν Κένεντι, εξέτασε την αμφιλεγόμενη επέμβαση μετά από παράκληση της μητέρας της και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «δεν το θέλουμε αυτό για τη Ρόζι»
Αλλά ο αυταρχικός Τζόζεφ Κένεντι αγνόησε τη συμβουλή της κόρης του και γρήγορα προγραμμάτισε τη διαδικασία χωρίς να συμβουλευτεί κανέναν από την οικογένεια, ούτε καν τη σύζυγο του.
Τη διαδικασία της λοβοτομής περιγράφει ο Τίμοθι Σρίβερ, ανιψιός της Ρόζμαρι και πρόεδρος των Special Olympics, στο βιβλίο του «Fully Alive: Discovering What Matters Most» το 2014. Χαρακτήρισε την διαδικασία «ανατριχιαστική» και επεσήμανε ότι οι χειρουργοί έκοβαν τον εγκέφαλο, ενώ ο ασθενής είχε ακόμα τις αισθήσεις του και σταματούσαν μόνο όταν ο ασθενής δεν μπορούσε πλέον να επικοινωνήσει. «Το αποτέλεσμα, στην περίπτωση της Ρόζμαρι, ήταν καταστροφικό» καταλήγει ο Σρίβερ. «Η κινητικότητα της είχε καταστραφεί. Εχασε την ανεξαρτησία της για το υπόλοιπο της ζωής της» γράφει.
Στη συνέχεια, ο Τζόζεφ Κένεντι νιώθοντας ενοχές, αρνήθηκε να την επισκεφθεί ξανά, ενώ η Ρόουζ αργότερα ισχυρίστηκε ότι ο σύζυγός της την κράτησε στο σκοτάδι σχετικά με τη λοβοτομή της κόρης τους για 20 χρόνια.
Μετά από το εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη ο Κένεντι το 1961, η σύζυγός του ταξίδεψε τελικά στην Ουισκόνσιν για να επισκεφθεί την κόρη της για πρώτη φορά μετά τη χειρουργική επέμβαση. Στο θέαμα της μητέρας της, η Ρόζμαρι η οποία είχε συνοδεία δύο μοναχές, όρμησε στην ηλικιωμένη γυναίκα, χτυπώντας το στήθος της και ουρλιάζοντας.
Τα αδέλφια της Ρόζμαρι δεν γνώριζαν προφανώς τίποτα από την αληθινή μοίρα της. Κάποιοι πίστευαν ότι αναζητούσε την προστασία της ιδιωτικής ζωής της και γι’ αυτό είχε εξαφανιστεί και εργαζόταν ως δάσκαλος σε σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Η κατάστασή της βελτιώθηκε σημαντικά το 1970 και οι συγγενείς άρχισαν να την καλούν στο σπίτι της για σύντομες επισκέψεις. Ο Σρίβερ, ανιψιός της Ρόζμαρι, υπενθύμισε ότι αν και οι γλωσσικές δεξιότητές της ήταν εξαιρετικά περιορισμένες, χαιρόταν να κάνει βόλτες, να κολυμπάει και να παίζει χαρτιά, ενώ δεχόταν χαμογελώντας τα κοπλιμέντα.
Η Ρόουζ Κένεντι δεν μίλησε σε κανέναν για τη λοβοτομή της κόρης της μέχρι το θάνατό της το 1995, ακόμα και όταν έδινε ομιλίες σχετικά με τη νοητική υστέρηση.
Μιλώντας στο βιογράφο της Ρόμπερτ Κάφλιν το 1972, είπε ότι το μυαλό της Ρόζμαρι «έχει φύγει εντελώς λόγω «ατυχήματος».
Η κα Κένεντι στη βιογραφία της είχε επίσης αναρωτηθεί φωναχτά γιατί ο Θεός πήρε τρεις αρτιμελείς, λαμπρούς και ταλαντούχους γιους, τον Τζόζεφ Τζούνιορ, τον Πρόεδρο Λα Γκουάρντια και τον Ρόμπερτ Κένεντι και της άφησε την «ανίκανη κόρη»
Τελικά η Ρόζμαρι Κένεντι πέθανε από φυσικά αίτια στις 7 Ιανουαρίου του 2005 σε ηλικία 86 ετών στο St Coletta, ένα καθολικό ίδρυμα για άτομα με ειδικές ανάγκες στο Τζέφερσον του Ουισκόνσιν, όπου διέμενε για περισσότερο από πέντε δεκαετίες.
