Το τελευταίο ταμπούρι του έλληνα, το τελευταίο του όρυγμα: το σπίτι του.

Το τελευταίο ταμπούρι του έλληνα, το τελευταίο του όρυγμα, είναι το ιδιόκτητο σπιτάκι του. Είναι το τελευταίο οχυρό της ανεξαρτησίας, της αξιοπρέπειας και της ύπαρξής του…

[Ο μπαξές, ο λαχανόκηπος, είναι πρόσθετο αμυντικό μέτρο, αλλά πολύ ισχυρό, για μια σειρά από λόγους όχι μόνο οικονομικούς].

Η μικρές του αποταμιεύσεις είναι το μπαρούτι της αντίστασης. Το βόλι. Το ΠΟΛΥΤΙΜΟ.

Αλλά το κρυφό μεγα-όπλο, η εφ’ όρου ζωής ασφαλιστική του εταιρεία, είναι η οικογένεια. Το σόϊ του δηλαδή, οι συγγενείς. Αλλά και οι φίλοι. Φίλοι. ΦΙΛΟΙ.

Αυτά τα “λίγα” προσπαθούν να μας πάρουν τόσα χρόνια.

Πατρίδα, έθνος, στρατός, γλώσσα, παράδοση και άλλα τέτοια ιερά, αυτά τα “λίγα” έχουν στον πυρήνα τους. Αυτό είναι το σκληρό τους κουκούτσι. Που έχουν λυσσάξει να το διαβρώσουν, να το σπάσουν.

Γι’ αυτό μάνιασαν να του υποθηκεύσουν το σπιτάκι του, να το εξανεμίσουν σε δυο γενιές με φόρους κληρονομιάς κι άλλα τερτίπια. Γι’ αυτό ροκανίζουν τις λίγες καταθέσεις του με χρηματιστιριακές υποσχέσεις. Γι’ αυτό διαβρώνουν την οικογένεια με εξοντωτικά ωράρια και βαμπίρ στην τηλεόραση. Γι’ αυτό δεν έμεινε λαϊκός πολιτισμός, λαϊκή τέχνη και τραγούδι. Κι είναι όλα μια ίδια αηδιαστική σούπα.

Το σπιτάκι, λίγα λεφτουδάκια στην άκρη, η οικογένεια, οι συγγενείς και οι φίλοι.

Αυτά τα “λίγα” είναι που έχουμε για να δώσουμε και την τελική μάχη που πλησιάζει.

Γι’ αυτό ενότητα. Οχι άλλη φαγωμάρα. Φτάνει πια με τα κομματικά. Ξέρουμε όλοι ΠΟΙΟΙ ΦΤΑΙΝΕ. Μην ξύνουμε τις πληγές των τάχαμου “πολιτικών μας αντιπάλων”. Φτάνει πατριώτες. ΦΤΑΝΕΙ. Πολλές από αυτές τις πληγές είναι και δικές μας.

Είμαστε σε πόλεμο τώρα.

Θραξ Αναρμόδιος