Οι Times προσφάτως υπογράμμισαν ότι η πίεση μεταξύ ορισμένων υψηλόβαθμων στελεχών των Συντηρητικών αυξάνεται στον David Cameron προκειμένου να δώσει προτεραιότητα στη διαπραγμάτευση της “συγκράτησης” στην ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων.
Ο όρος “curb” χρησιμοποιείται συχνά σε αυτή τη συζήτηση, αλλά δεν είναι πάντα σαφές τι είναι αυτό που οι άνθρωποι απαιτούν να “συγκρατηθεί”. Υπάρχουν εδώ ουσιαστικά δύο ζητήματα: ένα για τη δικαιοσύνη –δίκαιοι, ηχηροί και διαφανείς κανόνες σχετικά με το ποιος μπορεί να έχει πρόσβαση σε ποια οφέλη και πότε. Και ένα για το επίπεδο της μετανάστευσης στην ΕΕ.
Το πρώτο είναι αυτό που προσπαθούν ο David Cameron και η Downing Street να αντιμετωπίσουν, κάνοντας πιο αυστηρή την πρόσβαση των μεταναστών στην ΕΕ σε παροχές εκτός εργασιακού χώρου. Όπως έχουμε επιχειρήσει στο παρελθόν, θα μπορούσαν να επιτευχθούν περισσότερα μέσω τροποποίησης της νομοθεσίας σε επίπεδο ΕΕ. Άλλα ζητήματα που αναμφισβήτητα εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία είναι η πρόσβαση στο βρετανικό σύστημα εργατικών παροχών, όπως οι φορολογικές εργασιακές πιστώσεις, που στόχο έχουν να βοηθήσουν την τόνωση των εισοδημάτων στην αγορά εργασίας και να διευκολύνουν την μετάβαση από τα επιδόματα εκτός εργασιακής αγοράς.
Ωστόσο, το Ηνωμένο Βασίλειο αυτή τη στιγμή δεν είναι σε θέση να ρυθμίσει την πρόσβαση των μεταναστών σε αυτούς τους ισχύοντες κανόνες μη διάκρισης της ΕΕ και τον προσδιορισμό ενός “εργαζόμενου της ΕΕ” που επιβάλλονται από τα δικαστήρια της ΕΕ. Αυτή είναι άλλη μία περιοχή που θα μπορούσε πιθανώς να αντιμετωπιστεί σε κάποιο βαθμό μέσω της τροποποίησης του δευτερογενούς δικαίου. Αλλά αυτό που είναι σαφές, είναι πώς ένας αυξημένος αριθμός “μεγάλων θηρίων” των Συντηρητικών –οι Ian Duncan Smith, Theresa May, Boris Johnson- επιδιώκει να αντιμετωπίσει το δεύτερο ζήτημα: οι ανησυχίες της κοινής γνώμης για τον όγκο των ευρωπαίων μεταναστών (τα τελευταία στατιστικά στοιχεία εμφανίζουν μια σημαντική αύξηση στον αριθμό των εργαζόμενων από την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη).
Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικότερο ζήτημα και σχεδόν σίγουρα θα απαιτεί αλλαγή της συνθήκης και επομένως ομοφωνία. Αυτό δεν το καθιστά απολύτως αδύνατο, αλλά ασφαλώς πιο δύσκολο από το να αντιμετωπιστούν οι ανησυχίες για τη δικαιοσύνη. Θυμηθείτε, αυτό περιλαμβάνει τροποποίηση μιας εκ των θεμελιωδών αρχών των συνθηκών της ΕΕ. Άλλο ένα σημαντικό ερώτημα είναι το πώς ακριβώς θα μπορούσε να λειτουργήσει στην πράξη η ενίσχυση του ελέγχου για το μέγεθος της ευρωπαϊκής μετανάστευσης.
Υπάρχουν ήδη υποθέσεις ότι το υπουργείο Εσωτερικών εξετάζει επιλογές που εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία.
Τον Μάιο του 2012, στο αποκορύφωμα της ελληνικής κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, αναφέρθηκε ότι η Theresa May εξέταζε το εάν θα μπορούσαν να επιβληθούν έκτακτοι έλεγχοι για τη μετανάστευση, εάν απαιτούνταν από έκτακτες περιστάσεις.
Άλλη μία πρόταση, η οποία υποβλήθηκε από τον David Goodhear, είναι ότι οι κυβερνήσεις θα πρέπει να είναι σε θέση να εισάγουν περιορισμούς στην ελεύθερη μετακίνηση, “εάν η εισροή προς την ΕΕ παραβιάσει ένα πλαφόν της τάξης των 75.000 σε ένα χρόνο”. Σε κάθε περίπτωση, αυτή θα είναι μια βασική συζήτηση μεταξύ των Συντηρητικών όσο οδηγούμαστε προς το πιθανό δημοψήφισμα για την ΕΕ το 2017.
(capital)
Use Facebook to Comment on this Post
