Το άρθρο αυτό γράφεται για όσους έχουν εγκλωβιστεί στην Αθήνα, βρίσκονται χωρίς δουλειά και είναι σε απόγνωση. Στις δύσκολες αυτές στιγμές για την πατρίδα, και για όλους μας, η συσπείρωση, η αλληλοβοήθεια, και η αλληλοκατανόηση φαντάζουν πολύ σημαντικά πράγματα.
Θα προσπαθήσω σήμερα λοιπόν να σας δώσω μια άλλη διέξοδο, που ίσως αν το δείτε σοβαρά να σας βγάλει από το αδιέξοδο, της ανεργίας και της μιζέριας. Θα πρέπει να σας εξηγήσω εδώ ότι ο γράφων αυτό το άρθρο υπήρξε σε όλη του την ζωή, Αγρότης, Κτηνοτρόφος, και Μελισσοκόμος. Σε ότι θα διαβάσετε λοιπόν πέρα από την πείρα, υπάρχει και βαθιά γνώση των πραγμάτων.
Εδώ και κάποιες δεκαετίες λοιπόν υπήρξε η τάση, να φεύγουν οι νέοι από την επαρχία προς τις μεγάλες πόλεις, και κυρίως προς την Αθήνα. Τις δεκαετίες του 60, του 70 και του 80 όσοι έφυγαν μόχθησαν μεν αλλά τα κατάφεραν. Οι συνθήκες ήταν πολύ ευνοϊκές, μιας και λόγο της Δραχμής δεν υπήρχαν εισαγόμενα προϊόντα, ή αυτά που υπήρχαν ήταν πανάκριβα.
Ότι ανάγκες είχε η χώρα λοιπόν έπρεπε να παράγει για να τις ικανοποιήσει. Σε αυτές τις συγκυρίες προσθέστε και ότι δεν υπήρχαν μετανάστες τότε, κι έτσι εύκολα κανείς μπορούσε να βρει δουλειά, και πολλές φορές μάλιστα ήταν τέτοια η ζήτηση, που επέλεγε κάποιος μεταξύ πολλών προσφορών για θέση εργασίας ποια του ταιριάζει καλύτερα.
Με αυτά και με αυτά η φυγή από τα χωριά έγινε μόδα, και αργότερα ανάγκη, μιας και τα κορίτσια έφευγαν μαζικά και ήθελαν όλες Αθήνα, με αποτέλεσμα κι αν κάποιος ήθελε να μείνει στο χωριό του να νιώθει μοναξιά, κι έτσι αναγκάζονταν να φύγουν όλοι, αφήνοντας τα χωριά τους έρημα με λιγοστούς μόνο γερασμένους κατοίκους.
Αυτοί που κατάφεραν να μείνουν ωστόσο, έβαλαν μια καλή σειρά, και έμειναν σε μεγάλα χωριά κυρίως και τώρα είναι οργανωμένοι και δυνατοί, επαγγελματικά τουλάχιστον. Η όλη αυτή κατάσταση άλλαξε άρδην από την δεκαετία του 90.
Τότε τα εργοστάσια και οι μεγάλες εταιρείες άρχισαν να φεύγουν μαζικά για το εξωτερικό και σε συνδυασμό με την αθρόα έλευση μεταναστών στην χώρα, οι δουλειές πλέον και οι νέες θέσεις για εργασία έπαψαν να υπάρχουν.
Η φυγή των νέων όμως εξακολουθούσε, και τότε κατέφευγαν σε εργασία σε εστιατόρια και σε μαγαζιά με γρήγορο φαγητό, οι δε κοπέλες άρχισαν να γίνονται μαζικά νοσηλεύτριες και κομμώτριες.
Η κατάσταση όμως από τότε έδειχνε ότι δεν πάει καλά.
Οι λανθασμένες πολιτικές έδιωχναν τις μεγάλες επιχειρήσεις από την Ελλάδα και οι δουλειές λιγόστευαν, οι εισαγωγές πλημμύρισαν την αγορά και η χώρα δεν παρήγαγε τίποτα. Η δεκαετία του 2000 βρήκε όλα αυτά τα προβλήματα, ενώ η πολιτική παρέμενε η ίδια.
Τότε η εσωτερική μετανάστευση ανακόπηκε, οι νέοι επιτέλους άρχισαν να μην φεύγουν απο την επαρχία, χωρίς όμως να είναι και ευχαριστημένοι που έμεναν σε αυτή. Διανύουμε ήδη την δεύτερη δεκαετία του 2000 και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους.
Η κατάσταση πολλών από αυτών που έφυγαν από την επαρχία τις προηγούμενες δεκαετίες δεν είναι καθόλου καλή, ενώ διαγράφεται ακόμα χειρότερη για τα παιδιά που γεννήθηκαν στην Αθήνα και στις άλλες μεγάλες πόλεις. Οι νέοι έχουν εγκλωβιστεί σε ένα περιβάλλον πανάκριβο, που δεν μπορούν να βρουν δουλειά και που η κατάσταση διαρκώς χειροτερεύει.
Η κατάσταση που διαμορφώνεται στην χώρα μοιάζει να την οδηγεί σε ύφεση μακράς περιόδου, και οι νέοι αλλά και πολλοί μεσόκοποι που ζουν στις πόλεις μοιάζουν να μην έχουν άλλη επιλογή από την ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ.
Η επαρχία σε αντίθεση με τις μεγαλουπόλεις δεν έχει την δυνατότητα να σε πάει πολύ ψηλά από οικονομικής άποψης, αλλά έχει την δυνατότητα να μην επιτρέπει να καταρρεύσει κάποιος εντελώς. Σε όλες τις κρίσεις και τις δύσκολες στιγμές της χώρας η επαρχία ήταν αυτή που υπέφερε λιγότερο, και μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι η κρίση που περνάμε είναι πολύ δύσκολη και ότι δεν έφτασε ακόμα στο ναδίρ της.
Όσοι λοιπόν έχουν ακόμα κάποιο σπίτι στο πατρικό τους χωριό μπορούν και πρέπει να επιστρέψουν. Ακόμα και τα παλιά πέτρινα σπίτια εύκολα μπορούν να διαμορφωθούν σε αρχοντικά, που να τα βλέπεις και να τα καμαρώνεις.
Όμως και αυτοί που δεν έχουν σπίτι σε χωριό μπορούν να πάνε και να νοικιάσουν. Τα ενοίκια στο χωριό δεν ξεπερνούν τα 100 ευρώ τον μήνα ενώ μπορεί να είναι και πολύ παρακάτω. Τα μικρά παιδιά που θα επιστρέψουν και θα μεγαλώσουν στο χωριό θα έχουν πολύ καλύτερο επίπεδο ζωής, και θα ζήσουν σε ένα φιλικότερο και ασφαλέστερο περιβάλλον.
Πλέον σχεδόν παντού κοντά στα χωριά υπάρχουν αρκετά μεγάλες πόλεις που κάποιος μπορεί να κάνει τα ψώνια του, να βγει, να διασκεδάσει και γενικά να μην του λείψει σε τίποτα η πόλη. Η δυνατότητα κάποιου που ζει στο χωριό, να έχει τον δικό του κήπο, τα δικά του κοτόπουλα, αυγά, γάλα,τυρί, κρέας κτλ διευκολύνουν πολύ την οικονομική κατάσταση του ιδίου ή και της οικογένειας.
Πέραν από αυτά η επαρχία του προσφέρει την δυνατότητα να ξεκινήσει κάποιος την δική του δουλειά. Σαν Αγρότης και μόνιμος κάτοικος της επαρχίας λοιπόν, για όσους σκέπτονται σοβαρά το ενδεχόμενο της επιστροφής έχω να δώσω τις εξής συμβουλές.
Ξεκινήστε με στόχο κάτι που σίγουρα θα σας αποδώσει κάποιο εισόδημα και μετά επεκταθείτε αργά και σταθερά. Σίγουρο εισόδημα στον Αγροτικό τομέα μπορεί να σας εξασφαλίσει μόνο η κτηνοτροφία όμως, αυτό θα πρέπει να το γνωρίζετε.
Με 5 χιλιάδες ευρώ μπορείτε να ξεκινήσετε αγοράζοντας 50 ζώα, κατά προτίμηση πρόβατα ή γίδια και θα έχετε ένα εισόδημα για αρχή αρκετά ικανοποιητικό, που μαζί με τον κήπο και τα κοτόπουλα όπως σας έγραψα πιο πάνω θα σας επιτρέψουν να αρχίσετε να αναπνέετε.
Το εισόδημα σας από τα 50 ζώα, από γάλα και κρέας δηλαδή θα είναι κάπου στα 6 χιλιάδες ευρώ ακαθάριστο. Μπορείτε να ρίξετε το κόστος εκτροφής των ζώων σας βγάζοντας τα έξω να βοσκήσουν ελεύθερα. Τον δεύτερο χρόνο θα αυξήσετε τα κοπάδι σας κρατώντας νέα ζώα από αυτά που θα σας γεννήσουν τα ίδια.
Επεκταθείτε ενοικιάζοντας δέντρα. Στα χωριά υπάρχουν πολλά κτήματα προς ενοικίαση. Μπορείτε να τα πάρετε κάνοντας συμφωνία με τους ιδιοκτήτες.
Οι συμφωνίες αυτές είναι οι εξής:
Η ορίζετε ένα ποσό ετήσιας ενοικίασης, ή μοιράζετε τα έσοδα στην μέση στο τέλος της συγκομιδής.
Εσείς βάζετε την φροντίδα του κτήματος και την εργασία της συγκομιδής δηλαδή, ενώ ο ιδιοκτήτης βάζει το κτήμα. Τα έξοδα πάνε μισά μισά και στο τέλος μοιράζετε το εισόδημα ακριβώς στην μέση.
Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι τα κτήματα μπορεί να μην δώσουν κάθε χρόνο εισόδημα. Μπορεί να δίνουν κάθε δεύτερο χρόνο, ή να δίνουν δυο έτη, και το τρίτο να μην δώσουν, γι αυτό προηγουμένως έγραψα ότι πρέπει να ασχοληθείτε και με την κτηνοτροφία για να έχετε τουλάχιστον κάποιο ετήσιο εισόδημα.
Μπορείτε επίσης να ασχοληθείτε αργά και σταθερά και με την Μελισσοκομία. Η Μελισσοκομία όμως απαιτεί εξειδικευμένους χειρισμούς και γνώση που κατακτιούνται με τον καιρό, κι έτσι θα πάρει μερικά χρόνια μέχρι να αρχίσετε να παίρνετε ικανοποιητικό εισόδημα.
Πρέπει να σας πω ορισμένα ακόμα πράγματα. Θα αναρωτηθείτε ορισμένοι, ότι υπάρχουν κι άλλες εναλλακτικές, όπως χοιρινά, αγελαδοτροφία, μοσχάρια κτλ. Τα χοιρινά είναι ασύμφορα, τρώνε πολύ και για να βγάλετε κέρδος πρέπει να τα πουλήσετε 7-8 ευρώ το κιλό. Τότε όμως δεν θα σας το αγοράσουν γιατί στην αγορά υπάρχει με 3 έως 5 ευρώ το κιλό, κυρίως εισαγόμενα.
Τα χοιρινά που εκτρέφουν εντατικά σε φάρμες, για να ρίξουν το κόστος παραγωγής, συλλέγουν τα κόπρανα των ίδιων των ζώων, τα πλένουν τα αποξηράνουν και τέλος τα αναμιγνύουν με φρέσκια τροφή και το μίγμα αυτό το ξανατρώνε τα ζώα. Ο απλός παραγωγός όμως δεν μπορεί να το κάνει αυτό, κι έτσι δεν μπορεί να έχει και τόσο χαμηλές τιμές.
Όσον αφορά τις αγελάδες. Για να αγοραστούν αρχικά οι αγελάδες απαιτείται ένα πολύ μεγάλο ποσό, συχνά πολύ πάνω από 1000 ευρώ την κάθε μια. Ακόμα κι αν κάποιος αγοράσει αγελάδες όμως δεν μπορεί να πουλήσει το γάλα τους καθώς κάτι τέτοιο απαγορεύεται. Η χώρα μας με βάση την ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική) που έχουν αποδεχτεί οι κυβερνήσεις μας, πρέπει να εισάγει τουλάχιστον το 50% των αναγκών της σε αγελαδινό γάλα.
Έτσι λοιπόν πρέπει να πάρει κάποιος άδεια από τον ΕΛΟΓ (Ελληνικός Οργανισμός Γάλακτος) ο οποίος όμως ποτέ δεν δίνει για τον λόγο που προανέφερα, ενώ κι αν δώσει σου επιτρέπει να πουλήσεις τόσα λίγα κιλά που δεν αξίζει τον κόπο ούτε καν να ασχοληθείς με το θέμα. Γι αυτό αν πάρει κανείς τις στατιστικές με το Ελληνικό αγελαδινό γάλα, θα δει ότι χρόνο με τον χρόνο αυτό μειώνεται κατά πολύ.
Το αιγωπρόβειο γάλα όμως δεν χρειάζεται άδεια, είναι ελεύθερος να το παράγει ο οποιοσδήποτε. Το πουλάει σε εταιρείες γάλακτος και ντόπιους Γαλατάδες, και τα χρήματα εισπράττονται ανάλογα την επιθυμία σας και την συμφωνία που θα κάνετε, είτε κάθε μήνα, είτε στο τέλος όλα μαζί. Υπήρξα κτηνοτρόφος, θεωρώ την εμπειρία μου αυτή ως μονδική, και την νοσταλγώ.
Κάκιστες πολιτικές από άθλιους και ανίδεους πολιτικούς με ανάγκασαν να διακόψω αυτή την δουλειά.
Ευτυχώς που και η Μελισσοκομία σε κρατάει σε επαφή με την φύση διαφορετικά δεν θα μπορούσα να αντέξω μακριά της. Ακόμα και τώρα όμως είμαι έτοιμος σε περίπτωση που χειροτερέψει η κατάσταση της οικονομίας, να φτιάξω ξανά ζώα για να αντεπεξέλθω, αλλά όχι μοσχάρια αυτή την φορά.
Όσον αφορά τα μοσχάρια. Η τιμή του νεογέννητου μοσχαριού για να το αγοράσει κάποιος να το μεγαλώσει και να το πουλήσει για το κρέας του είναι γύρω στα 300 ευρώ. Τριακόσια ευρώ λοιπόν είναι αγορά του, ενώ το κόστος εκτροφής του πρέπει με τα σημερινά δεδομένα να υπολογίζονται γύρω στα 5 ευρώ την ημέρα.
Κάπου 2 χιλιάδες ευρώ δηλαδή αγορά και εκτροφή για έναν χρόνο. Σε αυτόν τον χρόνο το ζώο γίνεται στην καλύτερη 300 κιλά και το αγοράζουν τα κρεοπωλεία προς 4.5 ευρώ το κιλό. Βλέπετε λοιπόν ότι είναι ασύμφορο καθώς σου δημιουργεί ένα έλλειμα της τάξης των 600 ευρώ το κάθε ζώο τουλάχιστον.
Υπήρξα εκτροφέας και ξέρω πολύ καλά τι σας λέω.
Θα εξηγήσω ακόμα και θα σας πω ότι. Η κατάσταση αυτή διαμορφώθηκε έτσι και εκτίναξε το κόστος των ζωοτροφών με την άνοδο του πετρελαίου και των λιπασμάτων που έγινε τα τελευταία χρόνια. Πριν 6-7 χρόνια δεν υπήρχε έλλειμα στο κοστολόγιο των μοσχαριών.
Τότε άφηναν και κέρδος μιας και οι τροφές κόστιζαν περίπου στη μισή τιμή απ ότι είναι σήμερα.
Επιπλέον πριν το 2007 υπήρχε και γερή επιδότηση που έπαιρνε ο εκτροφέας, κι έτσι είχε ένα ικανοποιητικοί κέρδος που τον σύμφερε να κάνει την δουλειά αυτή.
Με την νέα ΚΑΠ για τα έτη 2007-2013 και αυτή που έρχεται για τα έτη 2013-2020 την επιδότηση δεν την παίρνει ο εκτροφέας, αλλά την παίρνει ο ιδιοκτήτης της μάνας που γέννησε το ζώο, ή φέρει δικαίωμα επιδοτήσεως μόνον ο εκτροφέας εκείνος που έκανε εκτροφή σε μοσχάρια κατά τα έτη 2000-2001 και 2002.
Αυτό έγινε πιστεύω γιατί με τον τρόπο αυτό οι Γάλλοι που εξάγουν τα μοσχάρια τους εξασφάλισαν ότι καμία άλλη χώρα δεν θα μπορεί να σταθεί σε αυτόν τον τομέα, και οι κτηνοτροφική τους οικονομία θα συνεχίσει να ανθεί εις βάρους των κορόιδων σαν κι εμάς που εισάγουμε.
Όσον αφορά την καλλιέργεια, έχει γίνει και αυτή εντελώς ασύμφορη με την άνοδο του πετρελαίου, και των λιπασμάτων και οι νέοι δεν πρέπει ούτε να το σκέφτεστε για αστείο. Οι παλιοί αγρότες αναγκάζονται να καλλιεργούν λίγο ακόμα, μιας και αυτός είναι όρος για να συνεχίσουν να παίρνουν τις επιδοτήσεις τους.
Επιδοτήσεις στην Ελλάδα δικαιούνται να παίρνουν μόνο όσοι αγρότες έπαιρναν επιδότηση κατά την τριετία 2000-2001-2002.
Οι αγρότες νεαρής ηλικίας που τότε ήταν παιδιά, ή έκαναν άλλη δουλειά σύμφωνα με την ΚΑΠ που συμφώνησαν οι κυβερνήσεις μας, δεν δικαιούνται επιδοτήσεις, ή για να είμαι απολύτως ακριβής, έχουν το δικαίωμα να υποβάλουν αίτηση προς το εθνικό απόθεμα για να τύχουν επιδότησης, αλλά κι αν το κάνουν απειροελάχιστες πιθανότητες έχουν να εγκριθούν και μάλιστα το ποσό θα είναι από λίγες εως μερικές εκατοντάδες ευρώ.
Φίλες και φίλοι που διαβάζετε αυτό το άρθρο ευτυχώς ή δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα. Σας τα είπα όλα, γύρω από τον αγροτικό και κτηνοτροφικό τομέα της Ελλάδας. Στους νέους που ψάχνουν δουλειά τους λέω να επιστρέψουν στα χωριά τους και να κινηθούν με τον τρόπο που περιέγραψα.
Οι ντόπιοι θα σας αγαπήσουν και θα σας στηρίξουν, θα σας προσφέρουν μεροκάματο και κτήματα προς ενοικίαση, καθώς τώρα τα δίνουν σε ξένους μετανάστες θέλοντας και μη αφού δεν έμειναν νέοι στα χωριά.
Κάντε την υπέρβαση σας και επιστρέψτε στις ρίζες σας λοιπόν, και να είστε σίγουροι ότι όσο νωρίτερα επιστρέψετε τόσο καλύτερες συνθήκες θα συναντήσετε και περισσότερες ευκαιρίες θα βρείτε, μιας και άρχισαν δειλά δειλά να επιστρέφουν αρκετοί…
MELISSOCOSMOS