Ανάρτηση που φέρνει δάκρυα στα μάτια.
Πάνω στο παιχνίδι σε πήρε λες και δεν ήθελε να χαμογελάς στη ζωή, που ήταν βάσανο για σένα, λες και δεν ήθελε…
Πάνε τώρα 4 μέρες…Κανείς δε σε ψάχνει κι αν θέλει ίσως να φοβάται. Θέλει? Ποιός..
Σκέφτομαι το φίλο ,σου αυτόν που μια στιγμή πριν φύγεις ήταν μαζί σου, μοιραζόσασταν το ίδιο ποδήλατο και λέω, δεν μπορεί ,σίγουρα την σκέφτεται, κλαίει για αυτήν , χτυπιέται γιατί αν εκείνη τη στιγμή σου έλεγε να πάτε για λίγο στο διπλανό παρκάκι ίσως να μη σε είχε προλάβει το πούλμαν.. Ίσως…
11 χρονών και κανείς δε σε ψάχνει ούτε τώρα…4 μέρες μετά.
Κανείς δεν έβγαλε φωνή, κραυγή, δε μάτωσε με τις παλάμες τα στήθια ,δε σήκωσε το κεφάλι στον ουρανό να φωνάξει «γιατί Θεέ μου.»
Κανείς για σένα τίποτε ποτέ
Δεν έσκυψε πάνω σου, δε θαύμασε που μεγάλωνες, δε σου χτένισε τα μαλλιά, δε μοιράστηκε μυστικά,δε σου τραγούδησε τις νύχτες που ξυπνούσες από εφιάλτη…
Πάντα ήσουν μόνη, δεν περίσσεψε ποτέ για σένα αγκαλιά, φιλί, αγάπη, ενδιαφέρον…
11 χρονών και ταξιδεύεις ,4 μέρες τώρα αγάπη μου, μια σταλίτσα κοριτσάκι.
Στο συννεφάκι να βρεις παρηγοριά και ησυχία στον Παράδεισο.
Use Facebook to Comment on this Post