Πάτρα: Το μνημόσυνο του Κολοκοτρώνη 170 χρόνια από το θάνατό του

Σε ανακοίνωση που εξέδωσε η Μητρόπολη Πατρών με αφορμή το μνημόσυνο για τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη που τελέστηκε χθες στην Ευαγγελίστρια αναφέρει τα εξής:…

“Μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπληρώσεως 170 ἐτῶν ἀπό τήν κοίμηση τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, τελέστηκε στήν Πάτρα, στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τῆς Εὐαγγελιστρίας, Ἱερό Μνημόσυνο, τήν Κυριακή 3/2/2013, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἐτέλεσε καί τήν Θεία Λειτουργία.

Ὁ Μητροπολιτικός Ναός κατεκλύσθη ἀπό πλῆθος κόσμου, ἐνῶ ἔδωσαν δυναμική παρουσία οἱ Ἀρκάδες, τῶν ὁποίων ὁ ἐν Πάτραις Σύλλογος εἶχε ἀναλάβη τά τῆς ἑτοιμασίας τοῦ Μνημοσύνου.

Ὁ Σεβασμιώτατος σέ μιά συγκλονιστική καί συγκινητική συγχρόνως ὁμιλία του, ἀναφέρθηκε στήν προσωπικότητα τοῦ μεγάλου πολέμαρχου, τοῦ ἀνεπανάληπτου πατριώτη καί ἀπελευθερωτοῦ τῆς Πατρίδος μας, Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, τοῦ ὁποίου ἡ φωνή καί ἡ παρακαταθήκη, εἶναι ἐπίκαιρες σήμερα παρά ποτέ.

Σέ χρόνους καί καιρούς δύσκολους γιά τήν Ἑλλάδα, ἡ ἡγετική καί ἀγωνιστική μορφή τοῦ Γέρου τοῦ Μωρηᾶ, ἐμπνέει καθοδηγεῖ καί ἐλέγχει. Ὁ λόγος του, «εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ πίστεως καί ὕστερα ὑπέρ πατρίδος», ἀποτελεῖ ἐγερτήριο σάλπισμα γιά τίς ὑπνώττουσες συνειδήσεις τῶν Νεοελλήνων.

Ὁ Σεβασμιώτατος μέσα σέ μιά συναισθηματικά φορτισμένη ἀτμόσφαιρα (ἀπό τά μάτια πολλῶν ἔτρεχαν δάκρυα), ἀνεφέρθη σέ σημεῖα-σταθμούς τῆς ζωῆς τοῦ Κολοκοτρώνη, πού ἔχουν σημαδέψει τήν Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος.

Ὁδήγησε νοερά τόν Πατραϊκό Λαό, στό Λιμποβίσι, ὅπου τά πατρογονικά τῶν Κολοκοτρωναίων, στήν Ἁλωνίσταινα ὅπου ἀναπαύεται ἡ ἡρωϊκή μάνα τοῦ Θεοδωράκη, Ζαμπέτα (Ἐλισάβετ) Κολοκοτρώνη, στήν Ζάκυνθο, στό Βαλτέτσι ὅπου Ἐκκλησιά ἀφιερωμένη στήν Παναγία μας ἔκτισε μετά τήν νίκη (13 Μάη 1821), στό Χρυσοβίτσι ὅπου ὁ Γέρος γονάτισε μέ κλάματα παρακαλῶντας τήν Παναγία, γιά νά σώσῃ τήν Ἑλλάδα, στήν Ἐπάνω-Χρέπα καί στήν Τριπολιτσά, πού τήν ἀπελευθέρωσε σηματοδωτώντας ἔτσι τήν πορεία καί τήν ἔκβαση τοῦ ἀγῶνα γιά τήν λευτεριά.

Μετέφερε τόν Λαό, νοερά, στό Ἀνάπλι (Ναύπλιο) γιά νά παρακολουθήσῃ τήν δίκη καί καταδίκη τοῦ Κολοκοτρώνη.

Τήν ὁμιλία του ὁ Ἱεράρχης, διάνθισε μέ λόγια ἀπό τήν λαϊκή μοῦσα, ἡ ὁποία συνόδευσε δοξαστικά ἀλλά καί πονεμένα τόν Κολοκοτρώνη σέ κάθε πτυχή τῆς ζωῆς του, ἐπιτείνοντας ἔτσι τήν συγκίνηση πού ἐπικρατοῦσε στόν Ἱερό Ναό κατά τήν διάρκεια τοῦ Μνημοσύνου καί τῆς ὁμιλίας.

Δέν παρέλειψε νά ἀναφερθῇ στήν ὁμιλία τοῦ Κολοκοτρώνη στήν Πνύκα, ἡ ὁποία εἶναι μνημεῖο γιά τήν ἀλήθεια τοῦ ἀγῶνα καί μεγίστη παρακαταθήκη γιά τούς Ἕλληνες ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Ἐν συνεχείᾳ εἶπε: «Ἐλᾶτε τώρα νά πᾶμε νοερά στήν Τριπολιτσά, στήν μεγάλη τῆς πόλεως Πλατεία, ὅπου ὁ ἀνδριάς τοῦ Κολοκοτρώνη, νά γονατίσωμε εὐγνωμόνως εὐχαριστοῦντες αὐτόν γιά τούς ὑπέρ τῆς πίστεως καί τῆς φιλτάτης ἡμῶν Πατρίδος ἀγῶνας καί γιά τήν ἐλευθερία πού μᾶς χάρισε. Ἐλᾶτε νά γονατίσωμε ἐκεῖ ὅπου, πλέον φυλλάσονται τά λείψανα τοῦ Κολοκοτρώνη, ὡς Θησαυρός ἱερός καί κληρονομιά βαρειά γιά τήν Ἑλλάδα».

Ἀφοῦ ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε στήν τραγική κατάσταση στήν ὁποία εὑρίσκεται ἡ χώρα μας, ἡ ὁποία κατάσταση εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πνευματικῆς ραστώνης τῶν Ἑλλήνων, τῆς ἀπεμπολήσεως τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, τῆς ἀρνήσεως τῆς πατροπαράδοτης εὐσέβειας καί τῆς ἀγάπης πρός τήν Πατρίδα μας, ὡς καί τῆς εὔκολης καί τρυφηλῆς ζωῆς πού κάναμε τά τελευταῖα χρόνια, ὡς μή ὤφελεν, ἐκάλεσε ὅλους νά ἀναλάβουν τίς εὐθύνες τους, ἀπό τούς κυβερνῶντες μέχρι τόν τελευταῖο πολίτη, μέ τό χέρι στήν καρδιά καί μέ συνείδηση εὐθύνης ἔναντι αὐτοῦ τοῦ τόπου, ἔναντι τοῦ παρελθόντος, τοῦ παρόντος καί κυρίως τοῦ μέλλοντος καί νά προχωρήσωμε μέ ἑνότητα καί ὁμόνοια, ἄν θέλωμε νά βγοῦμε σέ ἀναψυχή ἀπό τήν πολυεπίπεδη κρίση πού ταλανίζει τήν Πατρίδα μας, γιατί ὅπως εἶπε ὁ Κολοκοτρώνης, «χωρίς ὁμοψυχία ποτέ σπίτι δέν χτίζεται, οὔτε καί τελειώνει».

Ὁ Σεβασμιώτατος κατέληξε μέ ἀπόσπασμα ἀπό τόν ἐπικήδειο στόν Κολοκοτρώνη, ὁ ὁποῖος ἐκφωνήθηκε στόν Ἱερό Ναό Ἁγίας Εἰρήνης, ὁδοῦ Αἰόλου Ἀθηνῶν, ἀπό τόν μεγάλο Ἱεροκήρυκα Κωνσταντῖνο Οἰκονόμο τῶν ἐξ Οἰκονόμων, ὡς ἑξῆς:

«Δῶμεν ἀδελφοί τήν χάριν ταύτην. Δεῦτε καί συνάψωμεν τάς ἐγκαρδίους ἡμῶν δεήσεις, εὐχόμενοι πρός τόν Θεόν τοῦ ἐλέους ὑπέρ αὐτοῦ. Ὦ Θεέ τῶν πνευμάτων καί πάσης σαρκός, ὦ γένους θνητοῦ τε καί ἀθανάτου καί πάσης ἀοράτου καί ὁρατῆς φύσεως δημιουργέ, ἥλιε δόξης ἀϊδίου, καί ἀέναε πηγή τῆς ἀθανασίας, ἐπάκουσον ἡμῶν δεομένων σου καί ἀνάπαυσον τήν ψυχήν τοῦ δούλου σου Θεοδώρου, ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν χώρᾳ ζώντων, ἐν ταῖς σκηναῖς τῶν δικαίων, παριδών τάς ἁμαρτίας αὐτοῦ. Πολλά ἐκοπίασεν ὑπέρ τῆς Ἁγίας σου πίστεως, πολλά τήν Ἐκκλησίαν ἠγάπησε καί πάντοτε πιστῶς ἐπεκαλεῖτο τό πανάγιον σου Ὄνομα.

Ἄφες αὐτῷ Κύριε πάσας τάς ἀνομίας, ὁ τήν πίστιν ἀποδεξάμενος τοῦ ἑκατοτοντάρχου καί πᾶσι τοῖς χρεωφειλέταις τοῦ δανείου τῶν πολλῶν τοῦ θείου σου νόμου παραβάσεων χαριζόμενος. Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ τούς δικαίους ἀγαπῶν καί τούς ἁμαρτωλούς ἐλεῶν, τό ἔλεός σου ἐπικαλούμεθα πρός σέ οἱ λειτουργοί σου, πρός σέ πᾶς ὁ Λαός σου, πρός σέ μετά πίστεως ἐκβοῶμεν, ὁ Θεός συγχωρήσαις αὐτῷ, ὁ Θεός συγχωρήσαις αὐτῷ, ὁ Θεός συγχωρήσαις αὐτῷ.

Καί σεῖς θάλασσαι καί νῆσοι καί ὄρη καί κοιλάδες καί φρούρια καί πολυημνήτων μαχῶν παλαῖστραι ἀντιβοᾶται εἰς αἰῶνας τό Ὄνομά του.

Σύ δέ ἀοίδιμε Κολοκοτρώνη, τῆς ἀπολυτρώσεως μας γενναῖε πρωταγωνιστά, ἀλυποτάτην αἰώνιον καί μακαρίαν εὐφραίνου εὐφροσύνην».

Μετά τό πέρας τοῦ Μνημνοσύνου ὅλος ὁ Λαός ἔψαλε τόν Ἐθνικό Ὕμνο.”