Αυτό που φαίνεται να προκαλεί των πλειοψηφία των θανατηφόρων περιστατικών είναι το «σύνδρομο της δεύτερης σύγκρουσης» ή «second impact syndrome». Όταν ένας αθλητής πάθει διάσειση (από ένα χτύπημα ή μία πτώση πχ) και δεν σταματήσει αμέσως την άσκηση αλλά συνεχίσει και ξαναδεχτεί χτύπημα ή πτώση, τότε η δεύτερη σερί διάσειση πάνω στην πρώτη είναι καταστροφική. Το ίδιο σύνδρομο το συναντάμε και στην επαγγελματική πυγμαχία όπου πολλοί «σκληροί» πυγμάχοι παθαίνουν διασείσεις, σηκώνονται όσο τους μετράει ο διαιτητής και ξανά χτυπιούνται. Πώς μεταφέρεται όμως αυτή η σκληρή επαγγελματική πυγμαχική νοοτροπία μέσα στα σχολεία και στους ανήλικους μαθητές/αθλητές τζούντο; Το πρόβλημα φαίνεται να είναι οι καθηγητές και δύο βασικές νοοτροπίες που χαρακτηρίζουν την Ιαπωνία και την αντίληψή της στην εξάσκηση των μαχητικών σπορ: Α) ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΜΕ ΠΟΤΕ Με την λέξη «Gaman» περιγράφουν οι Ιάπωνες την νοοτροπία του να μην τα παρατάνε ποτέ. Με αυτή τη λογική τραυματισμοί όπως οι διασείσεις, που δεν έχουν ιδιαίτερα εμφανή συμπτώματα (αίματα κοκ) μπορεί να μην παίρνονται στα σοβαρά από τους καθηγητές/προπονητές. Τα τραγικά παραδείγματα είναι πολλά. Μία βδομάδα μετά την έναρξη των προπονήσεων του στο Λύκειο στο άθλημα του τζούντο ο 15 χρόνος Daisuke έχοντας τρομερό πονοκέφαλο διαγνώστηκε με διάσειση και δεν του επιτράπηκε να προπονείται για λίγο καιρό. Παρόλα αυτά πήγε στους αγώνες της ομάδας του για να τους στηρίξει σαν οπαδός αλλά ο προπονητής του τον έβαλε να βοηθήσει στο ζέσταμα έναν συναθλητή του 2 κατηγορίες πιο βαρύ. Μία πτώση του προκάλεσε ένα χτύπημα στο κεφάλι και δεν επανήλθε ποτέ. Από τότε, η μάνα του και η αδερφή του τον φροντίζουν, τον καθαρίζουν και τον ταΐζουν. Το 2010 έκαναν μήνυση στο σχολείο το οποίο δεν αναγνωρίζει κανένα λάθος. Το δικαστήριο απέρριψε την μήνυση αφού υποστήριξε ότι ο μαθητής έπρεπε να ξέρει να πέφτει σωστά ήδη.
Β) ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ (CORPORAL PUNISHMENT) Ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα νοοτροπίας στους καθηγητές φαίνεται να είναι η χρήση της σωματικής ποινής ή καλύτερα σωματικής βίας για την νουθέτηση των μαθητών. Σε ένα άλλο περιστατικό ένας ακόμη 15 χρονος μαθητής αποφάσισε να κάνει «κοπάνα» από την προπόνηση του Judo και ο προπονητής του έξαλλος τον περίμενε να επιστρέψει στην είσοδο του σχολείου. Όταν γύρισε τον πήγε με το ζόρι στο γυμναστήριο και τον ανάγκασε να κάνει σπάρινγκ μαζί του. Εκεί, αφού τον έπνιξε μια φορά και τον πέταξε στο πάτωμα, τον συνέφερε τον ξανά έπνιξε και τον ξαναπέταξε στο πάτωμα. Αποτέλεσμα, ο μαθητής να έχει αμνησία για τα επόμενα δύο χρόνια ενώ ο καθηγητής συνέχισε κανονικά την δουλειά του. Την ίδια συμπεριφορά αντιμετώπισε και ο 12 χρονος μαθητής Koji Murakawa που ενώ παραπονέθηκε στην δάσκαλό του ότι έχει άσθμα αυτός τον ανάγκασε να κάνει σπάρινγκ μαζί του και εκεί τον πέταξε τόσο δυνατά στο έδαφος που μετά από λίγες ώρες στο νοσοκομείο κρίθηκε εγκεφαλικά νεκρός… Αυτά είναι μόνο ελάχιστα από τα συνολικά περιστατικά και παρά την εξόφθαλμη εγκληματική προσέγγιση του τζούντο στα Ιαπωνικά σχολεία κανείς δεν κάνει τίποτα. Οι γονείς κάνουν καταγγελίες και αρκετές φορές οι αστυνομία κινεί τις διαδικασίες όμως βρίσκουν πάντα τοίχο στις δικαστικές αρχές που απορρίπτουν τις υποθέσεις ενώ και τα ίδια τα σχολεία δεν δέχονται καμία ευθύνη και σχεδόν κάθε φορά προσπαθούν να καλύψουν τέτοια περιστατικά ως ατυχήματα εκτός του χώρου προπονήσεων. Δυστυχώς, η κοινωνία της Ιαπωνίας και ιδιαίτερα η αθλητική δέχεται τη βία ως κίνητρο για τις επιτυχίες όμως το κόστος γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της γυναικείας ομάδας του Judo που πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι ο προπονητής τους κατά την διάρκεια της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου, τις χτυπούσε με το ξύλινο «σπαθί» του Kendo ενώ τις κατέβαζε με το ζόρι σε αγώνες ενώ ήταν τραυματίες. Αυτό είναι το «Shokogi» η σκληρή προπόνηση των Ιαπώνων.