2010-2014: Τελικά το ζήτημα ήταν Μνημόνιο/Αντιμνημόνιο;

Δ. Τρικεριώτης

διαρκώς εκκρεμής και τελικά επείγουσα και ζωτικής σημασίας. Ούτως ή άλλως το παρασιτικό κράτος έπρεπε να εκσυγχρονιστεί και το υπεύθυνο πολιτικό προσωπικό να λογοδοτήσει για την υπερχρέωση και τα ελλείμματα που το ίδιο είχε δημιουργήσει. Σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο το κύριο ζήτημα, τότε αλλά και τώρα, είχε ως εξής:

Στο πολιτικό επίπεδο ότι με αποκλειστική ευθύνη του πολιτικού προσωπικού της χώρας ο σχεδιασμός και η εφαρμογή αυτής της ανασυγκρότησης παραχωρήθηκε στους ξένους μαζί με την ανεξαρτησία και τη δημοκρατική διακυβέρνηση και μαζί με την αξιοπρέπεια και την ελευθερία των πολιτών της. 

Στο οικονομικό επίπεδο ότι η εξαρτημένη πλέον πολιτική ηγεσία, επέτρεψε αμαχητί στον βωμό γαλλογερμανικών οικονομικών συμφερόντων την καθυστερημένη αναδιάρθρωση του χρέους και μάλιστα με καταστροφικές συνέπειες για την κοινωνική ασφάλιση και τον ατομικό πλούτο των πολιτών. 

Στο κοινωνικό επίπεδο ότι από το 2010 μέχρι σήμερα η ίδια πολιτική ηγεσία απέτρεψε την δίκαιη κατανομή των βαρών της οικονομικής κρίσης ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και ομάδες, ανάμεσα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, διευρύνοντας έτσι ποσοτικά και ποιοτικά την ανισότητα στην χώρα μας.

Τις συνέπειες αυτής της τριπλής και μοιραίας ολιγωρίας – που θα μπορούσε να συνθέτει και ένα “κατηγορητήριο” κατά των υπευθύνων – πληρώνει σήμερα η κοινωνία πασχίζοντας να ανασηκωθεί από τον πάτο που σέρνεται με μοναδικό όπλο για άλλους την αβεβαιότητα και για άλλους την αφέλεια.

Αλλά ακόμη και σήμερα το ίδιο πολιτικό προσωπικό συνεχίζει να θέτει παραπλανητικά διλήμματα στην κοινωνία. Αν το χρέος μπορεί να είναι ή όχι βιώσιμο, αν συμφέρει ένας νέος δανεισμός με χαμηλότερο επιτόκιο ή ένας με υψηλότερο από τις αγορές, με ποιον τρόπο είναι προτιμότερο να γίνει ένα νέο κούρεμα του χρέους και άλλα παρόμοια.

Πάλι δεν λέγουν την αλήθεια, ότι το μόνο που ισχύει για τον πολίτη είναι οι εξοντωτικοί ρυθμοί «ανάπτυξης» και «πλεονασμάτων» που έχουν συμφωνηθεί με τους δανειστές, οι οποίοι πρέπει να επιτυγχάνονται για τα τουλάχιστον επόμενα 6 χρόνια και οι οποίοι στην ουσία αντιστοιχούν σε μια εξωπραγματική φορολόγηση της οικονομικής δραστηριότητας και της ατομικής ιδιοκτησίας με συνέπειες, που μπροστά τους η σημερινή κοινωνία του ήδη εξαθλιωμένου 1/3+ θα μοιάζει παράδεισος.

Το ζήτημα ουσίας για τους πολίτες, την οικονομία και την χώρα δεν είναι το χρέος αυτό καθ΄εαυτό, αλλά ο τρόπος που αυτό θα εξυπηρετείται χωρίς να υπονομεύει την οικονομική δραστηριότητα, και ιδιαίτερα στην δική μας χώρα, την μικρομεσαία ελεύθερη δραστηριότητα.

Αλλά σε αυτό το ζήτημα δεν δίνουν απάντηση μήτε οι παλαιότεροι (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), μήτε οι νεότεροι (ΣΥΡΙΖΑ) επίδοξοι και εποφθαλμιούντες συνιδιοκτήτες του πελατειακού κράτους, αφού αυτό το ίδιο, ως μορφή εξουσίας, αποτελεί την βάση του οικονομικού προβλήματος της χώρας και την αιτία της διαχρονικής εθνικής μας εξάρτησης.

Σε αυτό το σκηνικό μαζικής παραπλάνησης, η διαχείριση της κοινής γνώμης παραμένει ζήτημα αιχμής για την εξουσία. Είναι αξιοσημείωτο ότι στο πολυνομοσχέδιο που ψηφίζεται αύριο δεν προβλέπεται η κατάργηση του “αγγελιόσημου” ανάμεσα σε τόσες άλλες καταργήσεις εισφορών υπέρ τρίτων.

Αλλά εκτός από την κοινή γνώμη υπάρχει και η προσπάθεια διαχείρισης του τρίτου πολιτικού πόλου απέναντι στην εδραίωση του νέου συστημικού δικομματισμού ΝΔ(ΠΑΣΟΚ) – ΣΥΡΙΖΑ, είτε με τη μορφή της χειραγώγησης όπως με το “Ποτάμι”, είτε με την μορφή της ποινικοποίησης και της καταστολής, όπως με την ΧΑ.

Και όχι μόνο στην χώρα μας. Πρόσφατα γεγονότα όπως η πτώση της δημοφιλίας της Μέρκελ στην Γερμανία και τα αποτελέσματα των τοπικών εκλογών στην Ολλανδία και την Γαλλία δίνουν το στίγμα, που θα καταγραφεί έντονα και στις ευρωεκλογές του Μαίου.

Φωτο: «Ο Χρόνος σώζοντας την Αλήθεια από το Ψεύδος και τον Φθόνο», Πίνακας του François Lemoyne, 1737.

Δ. Τρικεριώτης