Αστρολογικό δελτίο για όλα τα ζώδια, από 25 έως 27 Δεκεμβρίου

Το πνεύμα της ανθρωπότητας είναι ακόμη ζωντανό

Αγκαλιές, φιλιά, θαλπωρή, συγκινήσεις και μοίρασμα ψυχής ανάμεσα σε οικεία κι αγαπημένα πρόσωπα, που ίσως να έχουμε καιρό να δούμε. Ιστορίες από τα …

παλιά κι αναμνήσεις του παιδιού που πάντα σκιρτά μέσα μας και στέκεται εκστατικό μπροστά στη μαγεία των Χριστουγέννων. Χαρούμενες φωνές, θεσπέσιες μυρωδιές, μμμ… μελομακάρονα, κουραμπιέδες, χρώματα, καμπανιστοί ήχοι, φωταψίες και δώρα. Ο καθένας μας έχει την δική του παράδοση κι αυτή είναι που αναβιώνει και μας περιτριγυρίζει σαν τις σπίθες από το αναμμένο τζάκι.

Μα υπάρχει και η άλλη όψη, η μελαγχολία των Χριστουγέννων, για όλα αυτά που ελπίσαμε, πιστέψαμε κι ολοένα απομακρύνονται. Για τα χαμένα όνειρα και την ευτυχία που μας εγκατέλειψε ή δεν μας συνάντησε ποτέ.

Όχι όμως, δεν θα μας πάρει από κάτω. Αν ζήσαμε όμορφες στιγμές που τώρα δεν υπάρχουν, ας βγάλουμε την ευτυχία τους από το μουσείο των δραμάτων, δίνοντας μια δημιουργική πνοή στο σήμερα. Ήμαστε τυχεροί που ζήσαμε ό, τι ζήσαμε και φτάσαμε ως εδώ. Κι ό, τι γίνεται μια φορά, σίγουρα μπορεί να ξαναγίνει, με άλλους όρους και σε άλλους χρόνους. Το δύσκολο είναι να χαραχτεί το πρώτο μονοπάτι. Ύστερα η κληρονομιά του θα μας ακολουθεί για πάντα.

Κι αν πάλι δακρύσουμε για τα χαμένα χρόνια, για όλα αυτά που δεν ζήσαμε, για την ανελέητη μοναξιά και την μιζέρια μας, την ώρα που κάποιοι άλλοι -λένε πώς-ευτυχούσαν, ας ξέρουμε ότι έχει ο καιρός γυρίσματα και το στοίχημα που βάλαμε εκείνες τις δύσκολες ώρες θα το κερδίσουμε. Τι «θα» δηλαδή, το έχουμε ήδη κερδίσει και δεν μας αξίζει καμία αυτολύπηση, κανένας οίκτος. Τώρα πια χαράζουμε το δικό μας φρέσκο μονοπάτι, ορίζουμε την όψιμη αρχή μας κι αφού δεν έχουμε παλιούς μύθους να πιαστούμε, ας χτίσουμε έναν καινούριο.

Ποιός όμως εκεί ψηλά στους ουρανούς ευθύνεται για όλα αυτά; Ποιός αναμοχλεύει πρόσωπα, καταστάσεις, πόθους και θύμησες; Ποιός ξανακυλά τον παλιό ρου της Ιστορίας; Μα ποιός άλλος από τον Χείρωνα!

Ο «Αρχαίος» είναι ο αδιαφιλονίκητος άρχοντας των ημερών και τα δύο «κρυφά» τετράγωνα που σχηματίζει με τον Ήλιο και τον Ερμή φέρνουν στο προσκήνιο το παρελθόν, με σκοπό, ωστόσο, να μας εμψυχώσει κι όχι να μας ρίξει στα… Τάρταρα!

Δίδυμοι, Παρθένοι, Τοξότες και Ιχθύες καλούνται πρώτοι να βυθιστούν ή να ταξιδέψουν -ότι προτιμά ο καθένας- στον κόσμο των αναμνήσεων και των συναισθημάτων, αναβιώνοντας παλιές καλές στιγμές. Μαζί τους, όσες και όσοι εκπρόσωποι των σταθερών (Ταύροι, Λέοντες, Σκορπιοί και Υδροχόοι) έχουν τον Ήλιο τους κοντά στην 15η μοίρα του ζωδίου τους. Και οι Καρκίνοι βέβαια, δεν θα μπορούσαν να λείπουν από αυτό το κοσμικό γεγονός που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους. Μα τελικά όλοι μας, ανεξαρτήτως ζωδίου μπορούμε να χορέψουμε στους κοσμικούς ρυθμούς αυτών των ημερών, αν ο γενέθλιος Χείρωνας μας το αποζητάει.

Τα Χριστούγεννα ήταν ανέκαθεν μια «οικογενειακή γιορτή» και μια ευκαιρία να ζεστάνουμε τις σχέσεις μας, μέσα στην παγωνιά του χειμώνα. Κι επειδή από το μικρό πάμε στο μεγάλο, ας μην αρκεστούμε σε αυτό. Είναι το πρώτο βήμα, μέχρις ότου η διευρυμένη συνειδητότητά μας να φτάσει στην μεγάλη οικογένεια της ανθρωπότητας ή ακόμη καλύτερα στην μεγάλη συμπαντική οικογένεια. Εκεί που κατανοούμε ότι παρά τις όποιες διαφορές, μας συνδέει μια κοινή καταγωγή κι ένας κοινός σκοπός: Να υπερκεράσουμε την σκοτεινή πλευρά μας. Να εξελιχθούμε κρατώντας σφιχτά την αγάπη μας για τον Άνθρωπο κι όλα τα έμψυχα που τον περιβάλλουν. Να αγκαλιαστούμε…

Ίσως βέβαια μου πείτε, ότι σε τόσο δύσκολους καιρούς που ζούμε, οι αγκαλιές και τα συναισθήματα μπορεί να είναι πολυτέλεια ή ευσεβής πόθος. Εδώ μας παίρνουν τα πάντα, σχεδόν μας βιάζουν καθημερινά, μας ξεπουλάνε… Προέχει λοιπόν η μάχη για την επιβίωση, μια μάχη που απαιτεί την επιστράτευση των πιο σκληρών χαρακτηριστικών μας.
Ξέρω, είναι κι αυτός ο Άρης-Ουρανός που μας θωρεί με τα αστροπελέκια και τους βομβαρδισμούς του.

Μα αφού στον Χείρωνα αρέσουν οι ιστορίες από τα παλιά, ας διαβάσουμε μια…
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στο Σεράγεβο ένας μουσικός που έπαιζε τσέλο. Όταν ήταν ακόμη νέος άφησε την πόλη του, για να πάει για να γίνει ένας αξιοσέβαστος μουσικός, παίζοντας με διάφορες ορχήστρες σε όλη την Ευρώπη. Πολλά χρόνια αργότερα, στην δεκαετία του ’90 καθώς μαίνονταν ο εμφύλιος πόλεμος στη Βοσνία, επέστρεψε στο Σεράγεβο, ηλικιωμένος πια και βρίσκοντας την πόλη του εντελώς ερειπωμένη.

Αυτό που ράγισε την καρδιά του ήταν ότι η καταστροφή δεν έγινε από κάποιον εξωτερικό εισβολέα ή μια φυσική καταστροφή, έγινε από τον ίδιο τον λαό του.
Αλλά μέσα στην οδύνη και τη θλίψη, μια παράξενη ορμή ξεπήδησε από τα βάθη της καρδιάς του.
Ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Οι βόμβες έπεφταν βροχή, μα εκείνος αντί να τρέξει να κρυφτεί σε ένα καταφύγιο αποφάσισε να πάει στην πλατεία της πόλης. Κι ενώ γύρω του γινόταν χαλασμός, ανέβηκε πάνω σε ένα σωρό από μπάζα που κάποτε ήταν το σιντριβάνι, έβγαλε το τσέλο του, κι άρχισε να παίζει Μότσαρτ και Μπετόβεν.

Όταν λίγο καιρό αργότερα, ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε γιατί έκανε αυτό το «εξωφρενικά ηλίθιο πράγμα», ο ηλικιωμένος άνδρας του είπε ότι ήταν ο μόνος τρόπος που είχε για να διακηρύξει ότι παρ’ όλες τις αποδείξεις για το αντίθετο, το πνεύμα της ανθρωπότητας ήταν ακόμα ζωντανό σε εκείνο το μέρος.

Πηγή:Tsekouratoi