Η Επανάσταση του 1821, εκτός από τις ένδοξες μάχες των
Καραΐσκάκη, Κολοκοτρώνη, Μακρυγιάννη και άλλων επώνυμων και ανώνυμων
αγωνιστών, είχε…
φυσικά και το πολιτικό σκέλος, το οποίο φυσικά μεταξύ
άλλων είχε και πλούσιο παρασκήνιο. Ήταν 12 Απριλίου του 1823, όταν στη
Β’ Εθνοσυνέλευση στο Άστρος Κυνουρίας, αποφασίστηκε η σύναψη εξωτερικού
δανείου, η οποία θα άλλαζε ριζικά την ελληνική ιστορία.
Στην Β’ Εθνοσυνέλευση του Άστρος, εκτός από την αναθεώρηση του
Συντάγματος, έγινε και ένας πρόχειρος προϋπολογισμός του επαναστατημένου
ελληνικού Έθνους, ο οποίος δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνείας: το
ταμείον ήταν μείον και παρά τη φορολογία, τους τελωνειακούς δασμούς, τις
λείες, τα λάφυρα, τα λύτρα, τον εσωτερικό δανεισμό, και τις εισφορές
ντόπιων και φιλελλήνων, τα έξοδα ήταν 38 εκατ. γρόσια και τα έσοδα μόλις
12 εκατ. γρόσια. Η ανάγκη εξωτερικού δανεισμού ήταν πλέον μονόδρομος.
Στις 2 Ιουνίου 1823, το Εκτελεστικό εξουσιοδότησε τους Ιωάννη
Ορλάνδο, Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λουριώτη να μεταβούν στο Λονδίνο και να
συνάψουν δάνειο 4.000.000 ισπανικών ταλλήρων. Το ελληνικό παράδοξο
βέβαια εμφανίστηκε ξανά με την επιτροπή να μην έχει χρήματα να
ταξιδέψει, τα οποία κάλυψε εν τέλει με δάνειο ο Λόρδος Βύρων. Στις 26
Ιανουαρίου 1824, ο Ιωάννης Ορλάνδος και ο Ανδρέας Λουριώτης έφθασαν στο
Λονδίνο και μετά από έντονες διαπραγματεύσεις, στις οποίες πήραν μέρος
και μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, εγκρίθηκε ένα δάνειο 800.000 λιρών
με τον οίκο Λόφναν (9 Φεβρουαρίου 1824). Το δάνειο είχε τόκο 5%,
προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και περίοδο αποπληρωμής 36 χρόνια. Ως
εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς τα
δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα. Και τότε ήταν που άρχισαν τα
ευτράπελα.
Το δάνειο αμέσως μειώθηκε αφού το είχε οριστεί στο 59% του
ονομαστικού (472.000 λίρες) και αμέσως μετά αφαιρέθηκαν προμήθειες,
χρεολύσια, η προκαταβολή των τόκων δύο ετών συνολικής αξίας 98.000
λιρών, με μόλις 298.000 λίρες να φτάνουν εν τέλει στην Ελλάδα, με την
κυβέρνηση Κουντουριώτη να σπαταλά το μεγαλύτερο μέρος του στην εμφύλια
διαμάχη, διαψεύδοντας οικτρά τις όποιες ελπίδες υπήρχαν για μια
-υποτυπώδη έστω- ανάπτυξη.
Σύντομα έγινε ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να αποπληρώσει το
δάνειο και έτσι στις 31 Ιουλίου του 1824 το Βουλευτικό αποφασίζει τη
σύναψη και νέου δανείου, λίγες εβδομάδες μετά την καταστροφή της Κάσου
και των Ψαρών κι ενώ η Επανάσταση βρίσκεται σε κρίσιμο στάδιο, με την
ίδια…επιτυχημένη ομάδα των Ορλάνδου και Λουριώτη να κάνει πάλι τις
διαπραγματεύσεις. Σύντομα εγκρίθηκε δάνειο ονομαστικής αξίας 2.000.000
λιρών και όπως και στο πρώτο δάνειο, το ποσό να μειώνεται στις 816.000
λίρες, αφού το δάνειο είχε οριστεί στο 55% του ονομαστικού (1.100.000)
και από αυτό παρακρατήθηκαν 284.000 λίρες για προκαταβολή τόκων δύο
ετών, χρεολύσια, προμήθεια και άλλες δαπάνες. Το δάνειο αυτή τη φορά το
διαχειρίστηκαν Άγγλοι τραπεζίτες, οι οποίοι απευθείας αφαίρεσαν 212.000
λίρες για την αναχρηματοδότηση του πρώτου δανείου, 77.000 για την αγορά
όπλων και πυροβόλων, από τα οποία ελάχιστα ήρθαν στην Ελλάδα, 160.000
για την παραγγελία 6 ατμοκίνητων πλοίων, από τα οποία μόνο τρία έφθασαν
στην Ελλάδα («Καρτερία», «Επιχείρηση», «Ερμής») και 155.000 για τη
ναυπήγηση δύο φρεγατών στην Νέα Υόρκη, από τις οποίες μόνο η φρεγάτα
«Ελλάς» ήλθε στην Ελλάδα, ενώ η δεύτερη πουλήθηκε για να χρηματοδοτηθεί η
πρώτη. Τελικά, στην Ελλάδα έφθασε μόνο το ποσό των 232.558 στερλινών,
δηλαδή λιγότερο από εκείνο που έλαβε κατά το πρώτο δάνειο, αν και το
δεύτερο είχε συναφθεί σε υπερδιπλάσιο ύψος.
Τα δύο δάνεια, τα οποία χαιρετίστηκαν ως «σωτήρια» από το ελληνικό
πολιτικό κατεστημένο, όχι μόνο δεν βοήθησαν ποτέ τον Ελληνικό Αγώνα,
αλλά έφεραν πιο πολλές διαμάχες, ενώ έθεσαν επίσης τη χώρα σε τροχιά
εξάρτησης από τις «Μεγάλες Δυνάμεις», εξάρτηση η οποία κατά πολλούς
συνεχίζεται μέχρι τώρα…
iefimerida.gr