32 πράγματα που κάναμε όσοι μεγαλώσαμε στα 90s

Σκέφτεστε κι εσείς αντανακλαστικά «α, δέκα χρόνια πριν» κάθε φορά που κάποιος αναφέρεται στο 1995; Εύχεστε, ώρες ώρες, να είχατε γεννηθεί λίγο νωρίτερα, για να είστε 20άρηδες ravers τότε στα Οινόφυτα; Έχετε ακόμα στο πατάρι άλμπουμ γεμάτα αυτοκόλλητα «χαρτάκια» Panini; Ανήκετε, με δυο λόγια, στην ένδοξη γενιά που πήγε σχολείο στα 90s, τότε που τα κινητά τηλέφωνα και το internet ήταν ακόμα συζητήσεις για κάτι που θα έχουμε στο μέλλον; Αν ναι, τότε προσδεθείτε, ακολουθεί βουτιά στα παλιά.

Φοράγαμε…
– Αυτά τα ανεκδιήγητα κολάν που για κάποιο λόγο «έπιαναν» με λάστιχο κάτω από το πέλμα (τα κορίτσια).
– Flyjacket και ακόμα πιο φουσκωτά μπουφάν (τα αγόρια).
– Εκείνα τα μπλουζάκια με τα χαρωπά μωρά που φόραγαν τρισδιάστατα αξεσουάρ, του τύπου μπαντάνες, παραμάνες, καρφίτσες και πάει λέγοντας (τα κορίτσια –ευτυχώς).
– Τα παλιά μας T-shirt που τα δέναμε κόμπο και τα βουτάγαμε σε έναν κουβά με χλωρίνη για να κάνουν «ψυχεδελικά» σχέδια (κορίτσια κι αγόρια).
– Σαλοπέτες (τα κορίτσια).
– Τζην με καβάλο που έφτανε στη μέση του θώρακα (οι πάντες).
– Τα επίσης ανεκδιήγητα βραχιολάκια που δίπλωναν γύρω από τον καρπό σου μόνο αν τα χτυπούσες με δύναμη, κατά τα άλλα ήταν ολόισια σαν χάρακες.
– Αυτοκόλλητα «σκουλαρίκια» σαν αυτά.
– Κίτρινα μποτάκια elesse (όλοι).
– Αθλητικά παπούτσια με φωτάκια που αναβόσβηναν.

Παίζαμε…
– Space Invaders στα «ουφάδικα» αρχικά, και μετά…
– …Οτιδήποτε έβγαζε η Nintendo, με μια ελαφρά κλίση προς τον Super Mario. Και το Tetris. Και τη Zelda. Και οτιδήποτε έβγαζε η Nintendo.
– Τα πρώτα μας PC Games: Myst, Sim City, Civilization, Phantasmagoria, Ripper.
– Όνομα/ ζώο/ πράγμα. Και μαλώναμε για το αν το «ροζ τριαντάφυλλο» πιάνεται ή όχι για φυτό στο «ρ».
– Hotel, Κροκοδειλοδοντάκια και «Μόνο για Κορίτσια».

Βλέπαμε…
– Τις ταινίες μήνες (ενίοτε και χρόνια) αφότου τις είχε δει ο υπόλοιπος πλανήτης.
– Τρεις Χάριτες, Ντόλτσε Βήτα, Δις Εξαμαρτείν, Δύο Ξένους και άλλα σήριαλ με την Άννα Παναγιωτοπούλου και την Ντίνα Κώνστα. Επίσης, Ρετιρέ, Μεν και Δεν και Λαβ Σόρρυ, χωρίς αυτές.
– Beverly Hills, Melrose Place, Full House και άλλα σήριαλ που μας έκαναν να πιστεύουμε ότι οι πάντες στην Αμερική είναι πλούσιοι και όμορφοι.
– Το Free Willy σε εκατό χιλιάδες επαναλήψεις. Σχεδόν τόσες όσες και τον E.T. (που δεν ήταν 90s) και το Jurassic Park (που ήταν).
– Τις μαγικές εικόνες αυτού εδώ του τύπου σαν κάτι όντως μαγικό.
– Χελωνονιντζάκια, Disney Club, Κάντι Κάντι, Φιλέα Φογκ και Στρουμφάκια με τον Σοφοκλή Πέππα να κάνει τον παπα-Στρουμφ.
– Βίντεο κλιπ στο MTV. Με τις ώρες. Και είχαμε για μουσικό ευαγγέλιο ό,τι έλεγε η Katja στο So 90’s.

Κάναμε…
– Τηλεφωνικούς μαραθώνιους στο σταθερό τηλέφωνο.
-Και ομηρικούς καυγάδες με τα αδέρφια μας για να το κλείσουν, επειδή θέλαμε να μιλήσουμε.
– Και με τους γονείς μας για να έχουμε σταθερό στο δωμάτιό μας.
– …Ότι καταλαβαίνουμε τους στίχους του Freestyler, τραγουδώντας «ράκα-μακα-φον».
– Τη χορογραφία του Μακαρένα επιστήμη.

Και επίσης…
– Ντύναμε τα σχολικά μας βιβλία με διάφανη ζελατίνα «για να μη χαλάσουν».
– Γράφαμε το αγαπημένο μας τραγούδι από το ράδιο σε κασέτα, παρακαλώντας σιωπηλά να μη μιλήσει όποιος έκανε εκπομπή εκείνη την ώρα. Πάντα μιλούσε.
– Πιστεύαμε ότι το μπλε κομμάτι της γόμας σβήνει στυλό.
– Προσπαθούσαμε πάντα να χρησιμοποιήσουμε ταυτόχρονα όλα τα χρώματα σε αυτά εδώ τα στιλό που άλλαζαν χρώμα κάθε φορά που γυρνούσες το επάνω μέρος τους.
– Είχαμε τουλάχιστον έναν θείο/ πατέρα/ οικογενειακό φίλο με κρεμασμένο λαγοπόδαρο στον καθρέφτη του αυτοκινήτου.
– Διαβάζαμε φανατικά τα «Βιβλία των Μικρών Εξερευνητών» και τα «Σαΐνια».

in2life.gr, της Ηρώς Κουνάδη