Η επίσκεψη Ολάντ και ο ραγιαδισμός μας 3

Του Δημήτρη Ρομποτή*

O ελλαδικός ραγιαδισμός είναι παροιμειώδης και λογικά δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσουν οι διάφορες εξάρσεις του, ιδιαίτερα κατά τις …..
επίσημες επισκέψεις ξένων ηγετών. Ακόμη θυμάμαι τη γλοιωδία με την οποία περιέγραφε ο Τέρενς Κουίκ στον Αντέννα την επίσκεψη του Προέδρου Μπους, αρχές του ’90, όταν με περισσή ηλιθιότητα είχε εξαντλήσει τις δυνατότητες περιγραφής ακόμα και των πλέον ασήμαντων λεπτομερειών: μέχρι αφελείς παρατηρήσεις περί «της προεδρικής λιμουζίνας» ή της τροφής που ο πρόεδρος είχε φέρει μαζί Του από τον φόβο μήπως Τον δηλητηριάσουν (ή μην πάθη καμμιά δηλητηρίαση από αλλοιωμένα ελληνικά προϊόντα, όπως είναι οι …πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι της)!

Ευτυχώς, τώρα με τον Ολάντ οι δημοσιογράφοι απεργούν, οπότε γλυτώσαμε προσωρινά από τις μεγαλόστομες κορώνες και τις κακές μιμήσεις γαλλικής προφοράς του ονόματός του (σέβομαι χίλιες φορές το δικαίωμα στην απεργία, αλλά δεν θα έπρεπε το κρατικό δίκτυο να παρέχη κάποιου είδους πληροφόρηση στον κόσμο; Εφόσον πρόκειται για εθνική υπηρεσία, όπως η Αστυνομία, η Πυροσβεστική κλπ. η κρατική ενημέρωση δεν μπορεί να σιγήση πλήρως). Αντ’αυτού έχουμε συνεχή, ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη από την ΕΡΤ, (εμείς στη Νέα Υόρκη βλέπουμε το δορυφορικό της πρόγραμμα, αλλά τις ίδιες σκηνές φαντάζομαι θα παρακολουθούν και εν Ελλάδι), χωρίς λόγια, σαν σε βουβό κινηματογράφο. Την αποπνικτική ησυχία σπάνε κάποια κορναρίσματα, σκόρπιες φωνές αστυνομικών και οι εθνικοί ύμνοι κατά την άφιξη στο Μαξίμου.

Με την ολοκλήρωση της επισκέψεως και για πάνω από 20 λεπτά βλέπουμε στατική εικόνα με το «προεδρικό αεροσκάφος»! Τόσος κρατικός τηλεοπτικός χρόνος (πληρωμένος από τους κατ’εξοχήν ηλίθιους, τους Ελληνες φορολογουμένους δηλαδή) αναλώνεται για να βλέπουμε το αεροπλάνο της «Republique Francaise» να αναμένη τον υψηλό επιβάτη του! Μα καλά, δεν μπορούσαν να συνδεθούν με το αεροδρόμιο μόλις θα έφευγε ο κ. Ολάντ; Και τί νόημα είχε τέτοια σύνδεση, πέραν του να εκφράση ηλίθιο, κρατικό γλύψιμο προς τον επισκέπτη, για χάρη κυρίως εσωτερικής κατανάλωσης, αφού ο κ. Ολάντ και η συνοδεία του σίγουρα δεν παρακολουθούσαν ΕΡΤ (μπορεί να έχη άλλα βίτσια ο κ. Ολάντ, αλλά τόσο ανώμαλος δεν είναι)! Αφήστε που κατά την άφιξή του, σύσσωμος η κυβέρνησις έδωσε το παρών στο αεροδρόμιο. Ηθελα νά’ξερα σε ποιά χώρα την οποία επισκέπτεται ο κ. Ολάντ τυγχάνει τέτοιας «τιμής» και σε ποιά χώρα την οποία επισκέπτεται ο κ. Σαμαράς τον περιμένει ολόκληρη η κυβέρνησις επί του αερολιμένος! Τα δε πλάνα από την επίσκεψη και την κοινή συνέντευξη Τύπου συνεχίζουν να παίζουν για ώρες από την κρατική τηλεόραση!

Αυτή η πληθωρική έκφραση βλακείας, μικροπρέπειας και όπως προανέφερα ραγιαδισμού, αποδεικνύει περίτρανα, σχεδόν φυσικά, τον επαρχιωτισμό της σύγχρονης Ελλάδος, τον δουλοπαροικισμό από τον οποίον ουδέποτε απαλλάχτηκε. Με όλες τις κορώνες περί «φώτων του πολιτισμού» και «λίκνου της δημοκρατίας» κι’όλες τις άλλες αρλούμπες που αναμηρυκάζουν κυρίως μεταξύ τους οι συμπατριώτες μας στην Ελλάδα, τα συμπλέγματα κατωτερότητας παραμένουν και κυριαρχούν με αποτέλεσμα να έχουμε έναν λαό-καρικατούρα, χωρίς πραγματική αυτοπεποίθηση, χωρίς αξιοπρεπή υπερηφάνεια, χωρίς αυτοσεβασμό, χωρίς ποιότητα, μια «συλλογικότητα» κατσαπλιάδων που το παίζουν τόσο σύγχρονοι όσο και οι συμμετοχές της χώρας στη …Γιουροβίζιον!

Η άλλοτε πτωχή πλην τιμία Ελλάς συμπεριφέρεται όπως τον χωριάτη που έχει καλεσμένους από την πόλη και σκίζεται να τους ευχαριστήση με κωμικές υπερβολές (για να κάνη και το κομμάτι του στους γείτονες, όπως η «κυβέρνηση» στην «αντιπολίτευση»). Δεν είναι το «παραδοσιακό» αίσθημα φιλοξενίας που οδηγεί τον Ελλαδίτη, επίσημο ή όχι, σε τέτοιες εξάρσεις δουλοστρεφούς αλαζονείας, αλλά το αίσθημα μειονεξίας απέναντι στον επισκέπτη γιατί αισθάνεται κατά βάθος ότι δεν είναι ισάξιός και αντάξιός του. Και η διεστραμένη μας αυτογνωσία για λύπηση είναι …

*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ με έδρα τη Νέα Υόρκη (neomagazine.com).