Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΙΧΕ ο Πόλεμος κριθεί και οι Γερμανοί «τα μάζευαν». Με τυλιγμένο στη σημαία τους τον φασισμό, τ’ απομεινάρια τους στο σάκο και…φευγιό. Όχι, βέβαια, με «συνωστισμό», αλλά με το αυτόματο στη μασχάλη…
Ο ΕΛΑΣ είχε κάνει ό,τι μπορούσε, ωστόσο, «δεν έδωσε σοβαρές μάχες» κι ίσως αυτό συνιστά το αδύνατο σημείο του.
ΚΙ αν λογαριάσουμε για ποιον «δούλεψαν» και ποιος ωφελήθηκε απ’ την Αντίστασή μας, το μάτι πέφτει στην Αγγλία και τις μεθόδους της. Κι αν θυμηθούμε τους πρ. ΕΛΑΣίτες περιφρονημένους, παρεξηγημένους και φακελωμένους απ’ το Κράτος, βγάζουμε συμπεράσματα και για την μεταπολεμική Ελλάδα της «συμμαχικής» γραμμής.
ΤΟ έγκλημα των Ναζί στο Δίστομο δεν έχει προηγούμενο. Δεν ήταν γενοκτονία-ήταν εν «ψυχρώ και εκδικητικώ τω τρόπω» εμπρησμός και αφανισμός αμάχων.
ΟΙ παραχαράκτες (της Ιστορίας) καραδοκούν, ωστόσο, αυτή (η Ιστορία) κάνει τη δουλειά της. Εμείς «βιαζόμαστε». Και, για τον 2ο (λεγόμενο) Παγκόσμιο πόλεμο, μπερδεύουμε τα εγκλήματα των Ναζί με το δίκαιο της προπολεμικής Γερμανίας. Το’ ξεραν Ανατολή και Δύση πού πάει το πράμα με την ηττημένη και ασφικτιώσα Γερμανία και την άφησαν να «εκραγεί», ερημώνοντας την Ευρώπη.
ΚΑΙ μόνο για το Δίστομο και τους άλλους τόπους μαρτυρίου Ελλήνων αμάχων δεν νοιάστηκαν. Δεν μέτρησε η θυσία μας για τους «Συμμάχους», η συμμετοχή μας στον αντιφασιστικό αγώνα.