55 ημέρες στο Πεκίνο……

Του Νίκου Βασιλειάδη

Εκείνη τη νύχτα οι υπερασπιστές της συνοικίας των πρεσβειών ξενυχτούσαν. Με το δάχτυλο στη σκανδάλη και με τα μάτια να βαραίνουν από τη νύστα, περίμεναν την τελική επίθεση της ευσεβούς αδελφότητας των αγωνιστών με τις γροθιές, ή όπως αυτάρεσκα αυτοαποκαλούνταν οι
Κινέζοι πατριώτες που φιλοδοξούσαν να ανατρέψουν την ξενόδουλη δυναστεία και να διώξουν τους ιμπεριαλιστές από τα μέρη τους, τις “Γροθιές της δίκαιης αρμονίας”. Όμως οι ξένοι από την αρχή που έμαθαν την ύπαρξή τους, έχοντας μιαν απέχθεια σε ονομασίες που ξυπνούν την φλόγα των λαών για δικαιοσύνη ή και για ανεξαρτησία, προτίμησαν και ονόμασαν τα μέλη της συμμορίας, όπως την θεωρούσαν, «Μποξέρ». Όμως οι εξαγριωμένοι Μποξέρ δεν φάνηκαν εκείνη τη νύχτα. Και όσο περνούσε η ώρα από μακριά, ακουγόταν ολοένα και δυνατότερο το εμβατήριο που κρατούσε το βήμα των ανδρών της πολυεθνικής δύναμης. Ο ήχος των πνευστών όλο και δυνάμωνε. Οι υπερασπιστές του λόφου άρχισαν να ξεθαρρεύουν . Όταν τα πρώτα τμήματα των ενισχύσεων φάνηκαν στο βάθος, οι μέχρι πρότινος απελπισμένοι υπερασπιστές παράτησαν τις θέσεις τους και ξεχύθηκαν στον δρόμο να υποδεχτούν τους νεοφερμένους.
Με βήμα παρέλασης, οι Άγγλοι, Αμερικανοί, Αυστριακοί, Γάλλοι, Γερμανοί, Ιάπωνες, Ιταλοί και Ρώσοι στρατιώτες που σχημάτιζαν το πολυεθνικό εκστρατευτικό σώμα, ανέβηκαν τον λόφο της συνοικίας των πρεσβειών. Το μαρτύριο είχε λήξει. Οι Μποξέρ είχαν εξαφανιστεί. Μαζί τους το είχε σκάσει και η αυτοκράτειρα, τελευταία απόγονος της Ματζουριανής δυναστείας. Ξεκίνησαν να την ψάχνουν.

Η μοιρασιά της Κίνας τώρα πια ήταν επίσημα συμφωνημένη ανάμεσα στους ξένους Οι συμφωνίες ήταν ρητές: Κανένας τρίτος δεν μπορούσε να διεισδύσει στις περιοχές επιρροής της χώρας. Αν και σπασμωδικά στην αρχή ωστόσο συστηματικά στη συνέχεια, οι κυβερνήσεις των χωρών που εκμεταλλεύονταν την απέραντη Κίνα, άρχισαν να συνεργάζονται για το κοινό συμφέρον: Η επανάσταση των Μποξέρ τους προσέφερε μια πολύ καλή ευκαιρία για να εδραιώσουν μια για πάντα την κυριαρχία τους στη χώρα και να τη μοιραστούν δίκαια, χωρίς να χρειάζεται να υπογράφουν κάθε τόσο και νέες συμφωνίες με την αυλή. Οι «55 ημέρες του Πεκίνου» ήταν ένα μαρτύριο που έληξε.
Τώρα θα ξεκινούσε το ξεκαθάρισμα των επαναστατών.

Η συστηματική εξαφάνιση των Μποξέρ θα έπαιρνε έναν ολόκληρο χρόνο για να ολοκληρωθεί αλλά ο «πόλεμος» θα έπαιρνε ένα τέλος, ημέρα που η Κίνα και τα δώδεκα κράτη θα συνυπέγραφαν το σχετικό πρωτόκολλο. Ένα κείμενο με βάση το οποίο η Κίνα θα έπρεπε να πληρώσει δυσβάσταχτες πολεμικές αποζημιώσεις, να γκρεμίσει τα κάστρα του Πεκίνου και να δεχτεί την παρουσία πανίσχυρης πολυεθνικής δύναμης για την προστασία της συνοικίας των πρεσβειών, η οποία θα οχυρωνόταν πια ανάλογα για να μην ξανακινδυνεύσει από φιλόδοξους επαναστάτες το ευσεβές αλλά πανίσχυρο τραστ των συμφερόντων…