Στις Αμαρτίες του Καιρού μας (5ο)

Ταπείνωση-υποδούλωση, ανάταση χεριών και η αλιμούρα, παλιά και τώρα

Γράφει ο αντιμνημονιακός Πολίτης Βάιος Φασούλας

«Η επιστροφή της Χώρας μας, όχι στις χαμένες αξίες και παραδόσεις μας, αλλά στην ταπείνωση και στη φτώχεια δεν μπορεί να έχει συνέχεια. Ο Πολίτης οφείλει να κατανοήσει ότι: Την απαισιοδοξία πρέπει να είναι ρεαλιστής για να τη δει. Σε αντίθετη περίπτωση, είναι θύμα ουτοπίας και φθηνό «πράγμα» του θηριοδαμαστή-ΒΦ».

Ιδιαίτερα για τους νέους, που δε γνωρίζουν τα παλιά ήθη και έθιμα της Χώρας μας θα ξεκινήσουμε σήμερα μεταξύ άλλων και με την «αλιμούρα», η οποία έδινε κάποιες μικρολύσεις και χαρά στα παιδάκια και, η οποία, επανέρχεται στις μέρες μας με ένα διαφορετικό τρόπο «δράσης» σ’ έναν στραπατσαρισμένο και πιο δυσοίωνο από εκείνον των περασμένων δεκαετιών, μελλοντικό ορίζοντα. Τότε, τον παλιό καιρό, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, τον Β` Π.Π, την Εθνική Αντίσταση με την ιταλογερμανική κατοχή και τον Εμφύλιο Πόλεμο, οι καταστροφές, υλικές και φυσικές που συντελέστηκαν, στο πέρασμά τους άφηναν και μια χαραμάδα φωτός στο σκοτεινό τούνελ. Μια χαραμάδα φωτός και πίστης που θα τους οδηγούσε μια μέρα σε μια καλλίτερη ζωή.

Και παρά τις δυσκολίες, ο ελληνικός λαός, γνωρίζοντας απόλυτα τους εχθρούς του, κουτσά-στραβά κατάφερε να επιβιώσει και, ανάμεσα σε μια γειτονιά αγρίων(γνωστή ως ευρωπαϊκή), να σταθεροποιηθεί. Οι αξίες, τα οράματα και τα πιστεύω, ήταν αυτά που τον έβγαλαν από το τούνελ και γλύτωσε τότε την χαώδη ισοπέδωση η Χώρα μας και σήμερα, εν έτη 2013, τείνει προς την ολοκληρωτική καταστροφή.

Παλιά λοιπόν, στην επαρχία, τα παιδάκια στις γειτονιές την «αλιμούρα» την περίμεναν σαν Χριστούγεννα, Λαμπρή, Αποκριά. Όταν μια γυναίκα έφερνε στον κόσμο το παιδί της, η «μαρίδα» (παιδάκια από 6 χρονών και πάνω) τρέχανε να πούνε τα συχαρίκια στο νέο πατέρα κι εκείνος τα έδινε κάποιο μπαχτίσι(χαρτζιλίκι) ή καμιά καραμέλα χρησιμοποιώντας την πατροπαράδοτη μέθοδο της αλιμούρας. Στη δε βάφτιση επικρατούσε το αδιαχώρητο. Δεκάδες από παιδάκια της γειτονιάς, μαζεύοντας στον προαύλιο χώρο της εκκλησιάς και περίμεναν να ακούσουν το βαπτιστικό όνομα που θα μετέφεραν στον πατέρα στο σπίτι. Εκεί ακολουθούσε άλλο πανδαιμόνιο γιατί 0 πρώτος δεν ήταν ένας αλλά πολλά παιδιά μαζί. Εκεί ο πατέρας, έχοντας κάνει το κουμάντο του πότε με καραμέλες, πότε με δεκάρες και άλλοτε και με τα δυο μαζί, όταν τα παιδιά με σηκωμένα τα χέρια και σπρωξιές το ένα στο άλλο περίμεναν να πάρουν το φιλοδώρημα, τότε ο πατέρας για να μην αδικήσει κανένα τα σκορπούσε πετώντας τα στην αυλή. Την ίδια στιγμή από τον μικρό όχλο ξεσηκώνονταν, πότε ένας ανακατεμένος αχός από χαρά και ευχαρίστηση και πότε μια αποδοκιμαστική χλαλοή για την αχαριστία και τσιγγουνιά του νοικοκύρη.(Πάντα τα παιδιά μετά το πέρας του μυστηρίου συζητούσαν μεταξύ τους για την απλοχεριά ή τσιγγουνιά του νοικοκύρη).

Παλιά λοιπόν, στην επαρχία, ακόμα και τα παιδικά παιχνίδια και οι διάφορες δραστηριότητες…, (τα παιδάκια, εκτός από παιχνίδια, παραστάσεις με τις περιπέτειες του Καραγκιόζη, κάναν και διάφορα άλλα θελήματα, βαριά πολλές φορές και επικίνδυνα…,) αποτελώντας έτσι μέρος των αξιών του τόπου μας και του πολιτισμού μας γενικότερα. Η άμιλλα, η αλληλεγγύη, η αγάπη και ο σεβασμός στα μέλη της οικογένειας, στα μέλη των γειτονιών των πόλεων και του χωριού, ήταν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά των αξιών της τότε εποχής κι εκείνα επικρατούσαν.

Σήμερα αυτά δεν υπάρχουν· το θηρίο με τα πολλά άθλια ονόματα όπως: καπιταλισμός-ματεριαλισμός, «Παγκοσμιοποίηση»- «ελεύθερη» αγορά, «σύγχρονος» προκεχωρημένος φασισμός, «μοντέρνα» αποικιοκρατία – ιμπεριαλισμός, τα έχει κατασπαράξει όλα.

Μια νέα αλιμούρα, όπως αυτή παρουσιάζεται καθημερινά στις μέρες μας που όλο μεγαλώνει και αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς, δεν μας θυμίζει τίποτα με την παιδική αλιμούρα της παλιάς εποχής. Ακόμα και για τα συσσίτια που υπήρχανε τότε που ξάπλωνε ο γερμανοκατοχικός χάρος μικρούς και μεγάλους, η εποχή απολύτως τα δικαιολογούσε. Αυτό λοιπόν το σημερινό σημείο αναφοράς, είναι αποτέλεσμα της … σύγχρονης εποχής, όπως αρέσει σε μερικούς να την παρουσιάζουν, και όχι μόνον. Η αλιμούρα, ατέρμονη για την εποχή, με την αλλαγή των πραγμάτων που συνεχώς εξελίσσονται σε θίασο παράλογου θεάτρου, έχει πλέον αλλάξει, πρόσωπο, χρόνο και χέρια.

Θα τη δούμε να αφουγκράζεται και να περιφέρεται στο πάζλ των αυτοκτονιών, της απογοήτευσης, της απόγνωσης, των ποικίλων αποδοκιμασιών προς τα δίποδα κτήνη, να περιφέρεται στην ξεχαρβαλωμένη κοινωνία, μια κοινωνία άλλοτε νοικοκυρά και σήμερα μια κουρελιασμένη ζητιάνα που ψάχνει στα νεκρωμένα παζάρια και να σηκώνει απεγνωσμένα χέρια και μάτια ψηλά περιμένοντας κάποιο εξ ουρανού «μάνα». Εκεί παρουσιάστηκε, στη συνοικία των επαιτών με τη γνωστή μορφή της, όπως πρόσφατα, στα μέσα του Φλεβάρη του 2013, την είδαμε στις αγορές της επαρχίας κλεισμένη σε φουσκωμένες σακούλες να παίξει το ρόλο του εξ ουρανού «μάνα».

Ήταν οι σακούλες των αγροτών, των «χωριατών» για πολλούς με τα λασπωμένα χέρια και τις ιδρωμένες μασχάλες. Ήταν αυτοί, οι μη προνομιούχοι από τα κόμματα, που δεν παίρνανε επιδοτήσεις και αγοράζανε αυτοκίνητα. Ήταν αυτοί, οι αγωνιστές της γης που την τίμησαν και που πάλι καλέστηκαν να βοηθήσουν τον πληθυσμό προσφέροντας διάφορα φρούτα και λαχανικά, έτσι που η αλιμούρα…, (όποιος προλάβει, όποιος αρπάξει…,) να επαναλαμβάνεται με διαφορετική μορφή, άσχημη και αποκρουστική και να περνά στο χορό των καταραμένων, των λεηλατημένων, των άγρια ξεγυμνωμένων Πολιτών από τους ληστές των άθλιων δεκαετιών του 20ου και 21ου αιώνα.

Ο καυτηριασμός στη γάγγραινα της κοινωνικοοικονομικής εξαθλίωσης, της ελεεινής και απαράδεκτης για την εποχή μας (21ος αιώνας) ταπείνωσης και κυριαρχίας της Ελλάδας και του λαού της από τα ξένα κέντρα με τα αποκορυφώματα των αυτοκτονιών και της σίτισης μέσω διάφορων κοινωνικών πρωτοβουλιών, δείχνει το μέγεθος της χαλεπής κατάστασης που η χώρα και οι Πολίτες της έχουν περιέλθει. Ο καυτηριασμός ή η ανατροπή του …πολιτικού σημερινού εκτρώματος επιβάλλεται. Η επιστροφή της Χώρας μας, όχι στις χαμένες αξίες και παραδόσεις μας, αλλά στην ταπείνωση και στη φτώχεια δεν μπορεί να έχει συνέχεια. Ο Πολίτης οφείλει να κατανοήσει ότι: Την απαισιοδοξία πρέπει να είναι ρεαλιστής για να τη δει. Σε αντίθετη περίπτωση, είναι θύμα ουτοπίας και φθηνό «πράγμα» του θηριοδαμαστή.

Βέβαια η οικονομική αφαίμαξη, η κοινωνική περιθωριοποίηση- στρωματοποίηση της κοινωνίας, όπως αυτή παρουσιάζεται σήμερα, μεταφράζεται σε ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου προς κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και αφορά ολόκληρο τον δυτικό-καπιταλιστικό κόσμο. Στην Ελλάδα, παρουσιάζει και ιδιαιτερότητες, όπως τον κομματικό κόσμο που την κατάκλεψε και που εξακολουθεί να την ληστεύει προκειμένου να… σωθεί. Μάλιστα, όπως έχουμε αναφερθεί πολλές φορές, αυτή η σημερινή κυβέρνηση των κυρίων, κυρίων Σαμαρά, Βενιζέλου και Κουβέλη, περιέχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας από τους ίδιους ωθούμενης Χώρας στην ταπείνωση, στην υποδούλωση και στην «μετεξέλιξή» της σε αποικία.

Κλείνοντας θυμίζουμε ότι η δημιουργία των εκτρωμάτων(κομμάτων)της ΝΔ και του Πασοκ το 1974…,(αυτά μας φτάσανε εδώ σήμερα…,)δεν έγιναν τυχαία και πολύ περισσότερο δεν έγιναν για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Εκείνη την ταραγμένη και πλαισιωμένη από φασιστικά καθεστώτα μετεμφυλιακή περίοδο αλλά και πριν από αυτή, υπήρχαν κόμματα στην Ελλάδα όλων των ιδεολογιών (αριστεράς, δεξιάς, κέντρου, κ.ά.) Μάλιστα «γνώριζε» το ένα το άλλο κι αυτό ήταν που κρατούσε σε εγρήγορση την αντιπαλότητα, την άρνηση, την αντίθεση και παν’ απ’ όλα την αγωνιστικότητα των Πολιτών, ενάντια στον εγχώριο μοναρχοφασίστα δυνάστη. Σκοπός της δημιουργίας αυτών των κομμάτων ήταν η άνευ όρων παράδοση της πατρίδας μας στους ξένους.

Εξού και η επιβεβαίωση των … λεβεντών -βουλευτών, 166 τον αριθμό, χάρη στα προσωπικά τους συμφέροντα, μη χάσουν την καρέκλα, ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο που, αφενός νομιμοποιεί τα προηγούμενα μνημόνια, αφετέρου παραδίδει την κυριαρχία της Χώρας στους ιμπεριαλιστές δανειστές. Αυτό, με απλά λόγια σημαίνει ότι, «ψηφίζοντας αντισυνταγματικό νόμο που παραβιάζει την αρχή της δέσμευσης του νομοθέτη από το Σύνταγμα και τη γενική αρχή και προστασία των ατομικών δικαιωμάτων που προβλέπει το Σύνταγμα (άρθρα 134 και 134Α, παρ στ’ και η’ του Ποινικού Κώδικα) λέγεται κακούργημα εσχάτης προδοσίας».

Οι Πολίτες επιλέγουν ή την ανάταση των χεριών και την αλιμούρα ή την ανατροπή αυτού του εκτρώματος που περιέχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας από τους ίδιους ωθούμενης Χώρας στην ταπείνωση, στην υποδούλωση και στην «μετεξέλιξή» της σε αποικία.

Ε.Ε. Ελλάδα, Τρίκαλα, Φεβρουάριος 20 2013 pelasgos@fasoulas.de www.fasoulas.de
http://tonoikaipnevmata.wordpress.com