Τέτοιες μέρες το ‘65

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΔΕΝ ξεχάσαμε τα «Ιουλιανά». Απλά, μας απορρόφησαν τα σημερινά. Πριν κι αυτά περάσουν στην ιστορία. Τη μελέτησες; Είσαι σοφός και ευτυχής («όλβιος όστις της ιστορίας έσχε μάθησιν»). Σε δίδαξε; Προχώρα. Αλλιώτικα την επαναλαμβάνεις (ενίοτε ως φάρσα) και η ζημιά είναι σωρευτική…
ΔΕΝ το’ χαν σκοπό οι Αμερικάνοι να μας αφήσουν «ελεύθερους»…πρόωρα. Κι αν ήταν «φρέσκος» απ’ τα «Δεκεμβριανά και το αντικομουνιστικό του φρόνημα ο Γεώργιος Παπανδρέου, στα στερνά του έγινε ο «Γέρος της Δημοκρατίας». Ανάμεσα σε φανερούς βασιλιάδες και αθέατους (βυσσοδομούντες) χουντικούς.

ΟΙ εκλογές βίας και νοθείας του ’61 γέννησαν τον «Ανένδοτο Αγώνα» κι αυτές τη «χλωμή» νίκη (3/11/63) της ΕΚ (Ένωσης Κέντρου). Με την εξουσία να μην αλλάζει χέρια. Κυβερνούσε το Παλάτι και ο (βραχύβιος) Πρωθυπουργός δεν είχε τη δύναμη να μεταθέσει έναν ταγματάρχη. Ωστόσο, ο λαός πείστηκε πως με την ψήφο του αλλάζουν κυβερνήσεις και κατεστημένα (και μόνο τον…ξενοδόχο δεν λογάριασε).

ΗΡΘΕ ο εκλογικός θρίαμβος της ΕΚ του 53% και ο «Γέρος»…ξανάνιωσε. Η πρώτη απόπειρα αναδιανομής του δημόσιου πλούτου και η «απελευθέρωση» με τη δημοκρατία διάχυτη εδραίωσε την πεποίθηση πως ο λαός μπορεί και ο Γ. Παπανδρέου θέλει. Με τον λαό δίπλα του, αλλά με τους…μακρινούς «φίλους, προστάτες και συμμάχους» ακόμα πιο…δίπλα του. Το κόμμα του έμελε να διαλυθεί αφού το κόψουν κομματάκια φίλοι και εχθροί, κι ο ίδιος να καρατομηθεί.

ΕΙΠΕ το «όχι» του στους Αμερικανούς ορθώνοντας το ανάστημά του, κι αυτοί ψιθύρισαν σε κάποιους συνεργάτες του τη μαγική λέξη Αποστασία! Σαλαμοποιούμε την αποδυνάμωση της ΕΚ με τους αποστάτες που κρατούν μαχαίρια και…τσάντες.

ΗΤΑΝ ο εξ απορρήτων του «Γέρου» ο κ. Κων. Μητσοτάκης κι έγινε ο εφιάλτης του. Παλατιανός ο «κεντρώος» αρχιμάστορας της ΑποσταΣΙΑς κι «όποιος θέλει οπίσω μου ελθείν. Με τα κίνητρά του και με το…σχέδιό μου». Με το λαό να ξεχύνεται στους δρόμους για την προδοσία και με τη μυριόστομη κραυγή «Παπανδρέου-Δημοκρατία» να μη φτάνει στα μακρινά και αθέατα (υπερπόντια) κέντρα εξουσίας.

ΤΕΤΟΙΕΣ μέρες ο Βασιλιάς (Κωνσταντίνος) κυβερνούσε με σφηνωμένη την ιδέα πως μπορούσε να ορίσει πρωθυπουργό ακόμα και τον κηπουρό του. Και βρέθηκαν «κηπουροί» που «ενήδρευον», με το φράκο (για ορκωμοσία) φρεσκοσιδερωμένο και στη μασχάλη την ποιητική τους δεινότητα (γαργάλατα…). Ακολούθησαν «κομουνιστές» τύπου Τσιριμώκου στην πρωθυπουργία και ο κύκλος έκλεισε με «Βούδες». Μιας χρήσεως «εργαλεία», για την προετοιμασία.

Κι ύστερα; Η δημοκρατία στο απόσπασμα και ο λαός στο γύψο!