Αν και αποφεύγω την πολιτικολογία κατά τους θερινούς μήνες, προτιμώντας ραθυμίες σε αυλές με γιασεμιές, γατούλες και άλικα καρπούζια στο τραπέζι, …
τσίμπησα σαν ψάρι στη πρόκληση των ημερών και είπα να καταθέσω την ταπεινή μου άποψη, όση αξία (μικρή) κι αν διαθέτει. Αφορμή υπήρξε το γεγονός ότι βγήκαν στο αφρό όλα τα …παιδιά της μήτρας του ’74 και μας εκθείασαν –ποια άλλα;- τα επιτεύγματα των σαράντα χρόνων από την μεταπολίτευση!
Τώρα θα μου πείτε γιατί βάζω θαυμαστικό. Θα μπορούσα να έθετα και ερωτηματικό. Θα ταίριαζε περισσότερο. Αλλά, ειλικρινά, που αλλού έπρεπε να οδηγηθεί η πατρίδα, εκτός από τη σημερινή χρεοκοπία και την σηπεδώνα όλων των αξιών μας, για να κάνουμε –επιτέλους βρε συμπατριώτες, την αυτοκριτική μας; Και να πούμε ευθαρσώς, κάτι σάπιο υπάρχει στα θεμέλια της χώρας; Ντρέτα: δεν γίνεται, όπως και να το κάνουμε, τα πάντα να λειτούργησαν άψογα στα χρόνια της μεταπολίτευσης και η Ελλάδα να έφτασε εδώ που έφτασε. Από κάπου πρέπει να έχανε η δημοκρατία μας όλες αυτές τις δεκαετίες. Κάτι πρέπει να λειτούργησε τελείως λάθος. Και το βουνό δεν γκρεμίζεται με την όποια τελευταία ή προτελευταία κομματική γκασμαδιά. Υποσκάπτονταν υπεργείως και υπογείως χρόνια πριν την τελική κατάρρευση του.
Τι έφταιξε; Έχει νόημα να το συζητάμε; Πολλά μπορεί να καταθέσει η ταπεινή γνώμη μου. Μπορεί να συμφωνήσουμε, μπορεί και όχι. Αυτό που έχει σημασία, είναι, να αφήσουμε τους εκθειασμούς για την Μεταπολίτευση, και να δούμε τι κάνουμε από δω και μπρος. Και οι απόγονοι της άθλιας μήτρας του ’74 ας σταματήσουν επιτέλους τις ………………………ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ