Ολοκληρώθηκε την Κυριακή 25 Απριλίου η 7η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης
με τη συμμετοχή των μεγαλύτερων εκδοτικών οίκων της χώρας και τιμώμενη χώρα την Κίνα.
Η πόλη μας εκπροσωπήθηκε για πρώτη φορά στα 7 αυτά χρόνια από τον νεαρό συγγραφέα
Τριανταφυλλίδη Παναγιώτη του οποίου έγινε η παρουσίαση του πρώτου του βιβλίου με
τίτλο «Θητεία στον έρωτα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία.
Η παρουσίαση έγινε την Κυριακή 25 Απριλίου και ώρα 19:00 στην αίθουσα Νίκος Καββαδίας.
Πλήθος κόσμου παρακολούθησε την εκδήλωση μεταξύ των οποίων η……
.
συγγραφέας Στυλιάνα
Γκαλινίκη, η πρώην πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου βιβλίου, μέλος του διοικητικού
συμβουλίου της ΕΡΤ, καθηγήτρια πανεπιστημίου και συγγραφέας κα Λένα Διβάνη.
Τον συγγραφέα προλόγισε ο συντοπίτης εκδότης και δημοσιογράφος της εφημερίδας «Πολίτης της Πιερίας»
κος Γρηγόρης Παπαγεωργιάδης και στη συνέχεια μίλησε για το βιβλίο η συγγραφέας κα Τέσυ Μπάιλα
Βενετούλη. Ο κος Παπαγεωργιάδης αναφέρθηκε κυρίως στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας
νέος άνθρωπος, στη συγκεκριμένη περίπτωση συγγραφέας, να αναδειχθεί στα όρια της ίδιας του της
πόλης και για το πώς ο Τριανταφυλλίδης τόλμησε να βγεί έκτος νομού όπου πηγαίνει και πολύ καλά.
Στη συνέχεια μίλησε η κα Μπάιλα Βενετούλη η οποία μεταξύ των άλλων είπε τα εξής. « Ο συγγραφέας
πραγματοποιεί μια ψυχολογική αναμέτρηση με τους ήρωες του και διαμορφώνει τον ηθικό ορίζοντα των
σχέσεων που αναπτύσσονται, συμπαρασύροντας τον θεατή στα μονοπάτια μιας διαρκούς αναζήτησης.
Οι χαρακτήρες του Παναγιώτη Τριανταφυλλίδη φωτίζονται ξεκάθαροι και απαλλαγμένοι από τις κοινωνικές
προκαταλήψεις και τα ταμπού που υπάρχουν. Ο συγγραφέας φέρνει στο φως θέσεις παγιωμένες στη σύγχρονη
κοινωνική πραγματικότητα για τη θέση της γυναίκας. Η Έμυ μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της, εργάζεται,
έχει μια επιτυχημένη στρατιωτική καριέρα, μια ισορροπημένη φαινομενικά ζωή, διεκδικεί ταυτόχρονα όμως
το δικαίωμά της στη γυναικεία της υπόσταση, όσο και σ’ έναν έρωτα, σπάζοντας τους ηλικιακούς φραγμούς
που οι κοινωνικοί ρόλοι έχουν θεσπίσει.
Οι ήρωες ολοκληρωμένοι περιγράφονται ολοζώντανοι, ταγμένοι σε μια ηθική, την ηθική των ονείρων,
γενετική μήτρα της οποίας είναι το απαραβίαστο, όταν ο έρωτας γίνεται η γενεσιουργός δύναμη μιας καταιγίδας.
Με υλικό το όνειρο δημιουργούν το δικό τους παραμύθι και μέσα σ’ αυτό χάνονται, φαινομενικά για λίγο,
στην πραγματικότητα όμως για πάντα, αφού, όπως γράφει ο Παναγιώτης, ούτως ή άλλως το όνειρο θα
βρίσκεται πάντα μέσα μας επειδή το ζήσαμε. Η γλώσσα που επιλέγει ο συγγραφέας να χρησιμοποιήσει
είναι λιτή αλλά δυναμική. Μια γλώσσα ρέουσα. Διαθέτει τη φρεσκάδα και το σφρίγος ενός νέου
ανθρώπου. Χωρίς πλατειασμούς και εξεζητημένες γλωσσικές αποχρώσεις εξεικονίζει την ιστορία του
μ’ ένα λόγο σύγχρονο και απλό, που αγγίζει με την ευθύτητα του προφορικού, ευθύβολο ωστόσο και
καθοριστικό στην εξέλιξη της ιστορίας. Μικρές προτάσεις, ελλειπτικές, μεστές ωστόσο νοημάτων, αλλά
απλές στην έκφρασή τους, για να συνάδουν με την προσωπικότητα και την ηλικία των χαρακτήρων. Μια
γλώσσα σύγχρονη που διαλέγει ο συγγραφέας ως το όχημα εκείνο που θα οδηγήσει τον αναγνώστη του
στα μονοπάτια της αμεσότητας.» Το λόγο στη συνέχεια πήρε ο ίδιος ο συγγραφέας. Σας παραθέτουμε μέρος
της ομιλίας του.
«Το να γράφει κανείς ένα μυθιστόρημα είναι σαν να φτιάχνει ένα ψέμα. Μ’αρέσει να λέω ψέματα. Το έκανα πάντα..
έγραψε κάποτε η Φρανσουάζ Σαγκάν . Ποιος από εμάς δεν έχει κάνει όνειρα? Ποιος από εμάς δεν έχει
επιθυμήσει, δεν έχει ζηλέψει, δεν έχει κλάψει.? Ποιος είναι αυτός ο αναμάρτητος τέλος πάντων που δεν
έχει βρίσει, δεν έχει κακολογήσει. Όχι εγώ πάντως. Ποιος από μας δεν έχει γράψει.ή τουλάχιστον δεν το
έχει προσπαθήσει…! Οι κύριοι χαρακτήρες του βιβλίου μου είναι δύο. Η Έμυ και ο Αλέξανδρος. Η Έμυ
για μένα αποτελεί το πρότυπο της ιδανικής σύγχρονης γυναίκας. Μιας γυναίκας που περιφέρεται άσκοπα
μεταξύ οικογένειας και εργασίας και πιστεύει πως έτσι ζει, μιας μορφής που εξελίσεται στο μεταίχμιο μεταξύ
μιας παλιάς εποχής , εκείνη της μάνας της, και μιας νεότερης εποχής, την οποία γνωρίζει μέσα από τα τρία
προς την εφηβεία παιδιά της. Ο Αλέξανδρος από την άλλη είναι ένας νεαρός άνδρας, στα 28 του, ένας
φαινομενικά ώριμος άνθρωπος – μα ποιος αυτό θα το κρίνει – ? Εργαζόμενη σε ένα αυστηρά ανδροκρατούμενο
περιβάλλον η Έμυ, όπως είναι αυτό του στρατού, προσπαθεί να μη χάσει τη θυληκότητά της, την αίσθηση του
δικαίου που την χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο και φυσικά τη ζωή της.μέσα σε άνδρες που καθημερινά την πολιορκούν
Απογοητευμένη από το σύζυγό της και πατέρα των παιδιών της, τον οποίο νωρίς παντρεύτηκε και αργά
αποφάσισε να χωρίσει, έχει γυρίσει από καιρό σελίδα στη ζωή της. Σε μια νύχτα έγιναν όλα. Σε μια νύχτα
το πήρε απόφαση, σε μια νύχτα έφυγε απ΄το σπίτι. Σε μια στιγμή ξαφνικά, αποφάσισε να γυρίσει σελίδα.
Το πρόβλημα της είναι όμως το ό,τι ακόμη δεν έχει ξεκινήσει να τη διαβάζει, την νέα αυτή σελίδα. Καμιά
φορά η ζωή η ίδια, παρά τις όποιες ικανότητές μας να ανταποκριθούμε στη ρουτίνα της καθημερινότητας,
μας στέλνει κάποιον για να μας κουρδίσει και να αρχίσουμε να ηχούμε ξανά και να γίνουμε μέλος των ήχων της ζωής .
Στην Έμυ έστειλε τον Αλέξανδρο και φυσικά και στον Αλέξανδρο την Έμυ. Ήταν αυτός που θα τη
βοηθούσε να διαβάσει τις επόμενες σελίδες. Ερωτεύτηκαν. Όχι ίσως τόσο ανα μεταξύ τους όσο με την ιδέα
που είχανε ο καθένας με τη σειρά του πλάσει για τον άλλον. Η διαφορά της ηλικίας είναι ένα πρόβλημα.
Η κοινωνική κατακραυγή κυρίως προς το πρόσωπο της γυναίκας είναι άσχημη. Άραγε πόσο ελεύθεροι
ήμαστε ως άνθρωποι και κατά πόσο μπορούμε να δεχτούμε ορισμένα θέματα – μέχρι πρότινος ταμπού – στη ζωή μας?
Αναρωτήθηκα κι εγώ σα συγγραφέας μα και σαν αναγνώστης το τι ένα τέτοιο βιβλίο μπορεί να δώσει.
Αναφέρομαι συχνά στην Έμυ ως μητέρα. Αναφέρομαι συχνά στην Έμυ ως γυναίκα. Προσπαθώ μέσα από το
πρίσμα του ξαφνικού αυτού έρωτα να κατακρίνω τις χρόνιες σταθερά ρατσιστικές ίσως απόψεις του σύγχρονου
άνδρα για τη γυναίκα. Για τη μητέρα του, για τη μητέρα των παιδιών του, για τη γυναίκα του ή ακόμη και
για την αδερφή του την ίδια.» Ο συγγραφέας μετά από προσκλήσεις γνωστών βιβλιοπωλείων θα παρουσιάσει
το βιβλίο του στην Πάτρα στις 10 Μαίου και στις 11 Μαίου στην Αθήνα.