Tου Κωνσταντίνου Κόκκοτα*
Γεννήθηκες τη δεκαετία του ’80, μία περίοδο που η Ελλάδα πάσχιζε να χάσει την ταυτότητα της με φόντο τις ευρωπαικές επιχορηγήσεις. Μεγάλωσες τη δεκαετια του ΄90, περίοδο που το ευρώ έπαιρνε σάρκα και οστά υπό τον καγκελλάριο H.Kohl και τον γάλλο πρόεδρο F.Mitterand. Ταυτόχρονα, υποθηκευόταν το μέλλον της Ελλάδας μέσα απο τα Ίμια, την ανάληψη Ολυμπιακών Αγώνων και κυρίως μέσα από την
έισοδο στο ενιαίο νόμισμα (που για τους γνωρίζοντες η πορεία του χωρίς τη δημοσιονομική ένωση της Ευρώπης ήταν προδιαγεγραμμένη).
Πέρασες την εφηβεία-ωρίμασες-σπούδασες τη δεκαετία του 2000 και εσχάτως βγήκες στην αγορά εργασίας. Όλα έτρεχαν τόσο γρήγορα που αδυνατώντας να κατανοήσεις γιατί, απλά έτρεχες και εσυ χωρίς σκοπό και προορισμό.
Πήγες σχολείο και φροντιστήριο. Λογικά δεν σου έμεινε τίποτα από πλευράς διαπαιδαγώγησης λόγω του αποπροσανατολισμένου εκπαιδευτικού συστήματος και απλά πέρασες σε κάποιο τμήμα ΑΕΙ/ΤΕΙ, τις περισσότερες φορές χωρίς καν να ξέρεις τί θα σπουδάσεις. Κάθε κωμόπολη είχε 2-3 τμήματα (514 στο σύνολο) για να συντηρείται οικονομικά και «να ψηφίζει ο κόσμος», αφού τα εργοστάσια έκλειναν βάση σχεδίου. Οι γονείς σου καμάρωναν για την εισαγωγή σου στην ανώτατη βαθμίδα εκπαίδευσης, ακόμα και αν δεν ήξεραν καν να πουν το πολύπλοκο όνομα του τμήματος (no offence για τους γονείς, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές αφού και αυτοί φταίνε με το κόμπλεξ τους «να μπει το παιδί στο πανεπιστήμιο»).
Και κάπου εκεί ήρθε η δικαίωση για τους κόπους σου. Φοιτητική ζωή! Πέτυχες την Ελλάδα στα «καλύτερα» της. Αχαλίνωτη νυχτερινή διασκέδαση και μία χώρα πολύ καλή για να είναι αληθινή. Η σχολή μπορεί να περιμένει, έλεγες, γιατί μια φορά είσαι 20 χρονών, ξεχνώντας τη σοφή έκφραση του Κλεόβουλου «Μέτρον άριστον». Μπορεί όμως και να μην πέτυχες στις πανελλήνιες εξετάσεις και να αποφάσισες να δουλέψεις. Παρολ” αυτά δεν παρέλειπες να περνάς από καταστήματα ρούχων ξοδεύοντας το μισό μηνιάτικο σου για ένα παντελόνι.
Και κάπου προς το τέλος της χρυσής αυτής δεκαετίας, οι προβολείς έσβησαν. Αποφοίτησες και δεν βρίσκεις δουλειά ή απολύθηκες και όλα γύρω μοιάζουν απαισιόδοξα. Ο καπιταλισμός κλυδωνίζεται και οι έλληνες πολιτικοί αποφάσισαν πως πρέπει προσγειωθείς πολύ απότομα και κατά την προσωπική μου γνώμη απάνθρωπα. Στηρίξουν τις τράπεζες και την πλουτοκρατία , αφήνοντας σε εκτεθιμένο στα λάθη του παρελθόντος (κυρίως των γονιών σου αλλα και τα δικά σου).
Έτσι ξαφνικά τα «ψέματα» τελιώσαν και καλείσαι να αποφασίσεις για να σώσεις τη ζωή σου. Και για να μην παρεξηγηθώ, μιλάω για την πλειοψηφία των νέων όπως την έζησα από κοντά, αφού ήμουν και εγώ ένας από αυτούς. Είμαι 24 ετών και χωρίς να «βγάζω την ουρά μου απ’εξώ» έζησα αρκετά από όσα περιέγραψα και τώρα καλούμαι να πάρω τις αποφάσεις μου. Έτυχες, λοιπόν, σε μια «ιδιαίτερη» ιστορικά περίοδο, όμως δεν πρέπει να εγκαταλείπεις τα όνειρα σου. Μην του αφήσεις να στα κλέψουν και το κυριότερο μην κλαίγεσαι και μιζεριάζεις. Αποφάσισε τι θέλεις και πώς θες να ζήσεις, στήριξε τις επιλογές σου και πάλεψε για εκείνες. Είτε επαγγελματικά-εργασιακά με νέες ιδέες και όρεξη για δουλειά, είτε πολιτικά με ψήφο και αγώνες διαμαρτυρίας, είτε κοινωνικά με βοήθεια προς το συνάνθρωπο σου, μα πάνω από όλα παιδεύσου, ενημερώσου, μορφώσου.
Η ζωή δεν αναγνωρίζει σύνορα, ξέρει μόνο από ευτυχία και δυστυχία. Είτε στην Ελλάδα, είτε καπου αλλού, δούλεψε, αγωνίσου, οργανώσου και βοήθησε τους γύρω σου όπως μπορείς!
Τι λες; Πάμε;
*Ο Κωνσταντίνος Κόκκοτας είναι 24 ετών και σπουδάζει ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Πατρών.