Οφειλές, δόσεις, χρηματοδότηση και το νέο μνημόνιο των αντιμνημονιακών

Γράφει ο Προκόπης Κωφός

Τόσα είναι η δόση στις 5 Ιουνίου, τόσα πρέπει να δώσουμε στις 19 Ιουνίου, τόσα πρέπει να ξεπληρώσουμε ολόκληρο τον Ιούνιο…
τόσα πρέπει να επιστρέψουμε τον Ιούλιο, τόσα είναι συνολικά οι δόσεις μέχρι το τέλος του χρόνου, τόσα πρέπει να επιστρέψουμε τον επόμενο χρόνο, τόσα έχουν προγραμματιστεί να επιστραφούν το 2022, τόσα είναι η δόση για το ΔΝΤ, τόσα πρέπει να πληρωθούν για ομόλογα, τόσα χρειάζονται για μισθούς και συντάξεις και πάει λέγοντας. Όλοι βάλθηκαν να μας ενημερώσουν πόσα έχει να δίνει το κράτος. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μας ενημερώσει τι έσοδα έχει κάθε χρόνο, κάθε μήνα και κάθε μέρα το κράτος για να κάνουμε την αφαίρεση και να δούμε πόσα ακριβώς ενδεχομένως λείπουν. Όλοι θέλουν να μας κάνουν να σκεφτόμαστε πως μας λείπουν τόσα ακριβώς όσα έχουμε να πληρώνουμε με τις διάφορες δόσεις και οφειλές.

Γιατί αυτή η μονόπλευρη ενημέρωση; Δεν πρέπει να γνωρίζουμε ποια είναι η διαφορά εσόδων και πληρωμών; Πρέπει να γνωρίζουμε μόνο πόσα έχει να πληρώνει το κράτος; Γιατί δεν θέλουν να λαμβάνουμε υπόψη όταν σκεφτόμαστε πως ένα μέρος από αυτά που πρέπει να πληρώσει το κράτος με τις διάφορες δόσεις καλύπτονται έστω εν μέρει από τα καθημερινά του έσοδα, από τη φορολογία και το ΦΠΑ, και επομένως είναι ευκολότερο να βρεθούν αυτά που λείπουν αφού είναι λιγότερα;

Το περίεργο είναι πως και η κυβέρνηση, που έχει την ευθύνη για τις πληρωμές και τις δόσεις και θα περίμενε κανείς πως θα είχε συμφέρον να απαλύνει τις ανησυχίες μας, δεν βγαίνει ούτε αυτή να εξηγήσει πως εκτός από τα έξοδα, τις δόσεις και τις πληρωμές, υπάρχουν και έσοδα και πως δεν είναι ίσως τόσο δύσκολο όσο φαίνεται, αν έχει κανείς υπόψη του μόνο τι χρωστάμε, να πληρωθούν οι δόσεις. Και η κυβέρνηση λοιπόν σιωπά! Γιατί;

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί αυτή η μονόπλευρη ενημέρωση και γιατί και η κυβέρνηση σιωπά και δεν σπεύδει να δώσει εξηγήσεις. Θέλουν να μας πιέσουν και με αυτόν τον τρόπο για να «πεισθούμε» πως, για να αποφασίσουν οι «θεσμοί» να μας δώσουν χρήματα και να μπορούν να πληρώνονται οι δόσεις στο ακέραιο, πρέπει να δεχτούμε τη συμφωνία που θα επιτευχθεί τις προσεχείς μέρες, οτιδήποτε και να περιλαμβάνει! Και τι μπορούμε να υποθέσουμε με βεβαιότητα πως θα περιλαμβάνει αυτή η συμφωνία, αφού χρησιμοποιούν τέτοια και χειρότερα μέσα για να μας πιέσουν να τη δεχτούμε; Θα περιλαμβάνει αλλαγές στη φορολογία και στο ΦΠΑ, αλλαγές στο ασφαλιστικό και στα εργασιακά, πρόβλεψη του ύψους του πλεονάσματος του κρατικού προϋπολογισμού και κλιμάκωση των ιδιωτικοποιήσεων, που θα καθορίσουν όχι φυσικά πόσα θα κερδίσουμε, αλλά πόσα ακριβώς θα χάσουμε, αυτό το νόημα έχουν οι συζητήσεις και οι υποτιθέμενες «σκληρές διαπραγματεύσεις» με τους «εταίρους». Δηλαδή, δεν έφτασαν όλα αυτά που έχασαν οι εργαζόμενοι με τους προηγούμενους και βρέθηκαν σ’ αυτή τη δεινή θέση που βρίσκονται ήδη, καλούνται να χάσουν τώρα κι άλλα με τους τωρινούς.

Μισές αλήθειες, ψέματα, εκφοβισμός, απειλές και ανέξοδοι υπαινιγμοί, για ένα δήθεν καλύτερο αύριο που είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως δεν πρόκειται να έρθει ποτέ, όλα αυτά για να δεχτούμε τις τωρινές δικές μας σίγουρες απώλειες που φυσικά κάποιους άλλους τους ωφελούν. Η χειραγώγηση πάει σύννεφο! Θα δεχτούμε το νέο μνημόνιο που ετοιμάζουν οι αντιμνημονιακοί; Θα αντιληφθούμε επιτέλους πως η επιτυχία της πολιτικής που ακολουθούσαν οι πρώην και ακολουθούν και οι νυν, η επιτυχία της πολιτικής της αναγνώρισης και αποπληρωμής του χρέους, της λεγόμενης Ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, της πάση θυσία παραμονής στο Ευρώ, της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, συνεπάγεται την παραπέρα φτωχοποίηση των εργαζομένων και την πλήρη ανατροπή όλων των κατακτήσεων που είχαν τον εικοστό αιώνα;