Αναγκαίες Αποφυγές

Αναντίλεκτα υπάρχουν τρόποι για να πιέσουμε, στριμώξουμε ή και εκβιάσουμε τους

σκληροτράχηλους, ανάλγητους δανειστές μας…

Θεωρώ όμως πολύ σπουδαιότερο να σταθώ (στο σημερινό κείμενο – ανάλυση) στο τι

θα πρέπει να αποφύγουμε, αντί παντός, ώστε να διευκολύνονται – ή να μην

ακυρώνονται – οι διαπραγματευτικές μας προσπάθειες.

Αποφεύγουμε:

– Τις απειλές για ρήξη, θεωρώντας ότι θα τους φοβίσουμε και θα υποχωρήσουν

(Σ.Σ πρίν 5 χρόνια ίσως να είχε νόημα. Τώρα είναι αργά για να έχουν εκείνοι

συνέπειες. Θυμίζει δε – τηρουμένων των αναλογιών – την σκληρή τιμωρία προς την

μοιχαλίδα σύζυγο, από τον ίδιο τον απατημένο, ο οποίος ….. έκοψε τα γεννητικά του

όργανα για να την εκδικηθεί !).

– Τις ατέρμονες, σχοινοτενείς διαπραγματεύσεις, τις κωλυσιεργίες με τους

Τροικανικούς θεσμούς. (Σ.Σ ευνοούνται εκείνοι, επειδή είναι σε θέση ισχύος).

– Να μπλοφάρουμε όταν γνωρίζουμε ότι ο απέναντι παίκτης έχει όλους τους άσους.

(Σ.Σ τους διευκολύνουμε όταν πτωχευμένοι ισχυριζόμαστε πως δεν έχουμε άμεση

ανάγκη από μερικά δισ- ευρώ!).

-Την συνεχή αναφορά στο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα που αντιμάχεται:

Μνημόνια, λιτότητα, περικοπές μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις, υψηλό ΦΠΑ,

ΕΝΦΙΑ, κ.ο.κ.

(Σ.Σ Ποσώς ενδιαφέρονται οι τοκογλύφοι για το πως αισθάνονται οι αναξιοπαθούντες

– με συνευθύνη τους όμως – Έλληνες.

Τα δικά μας – σωστά, υπαρκτά, πειστικά – επιχειρήματα, μας αφορούν αποκλειστικά.

Δεν επηρεάζουν όμως ούτε τους …. θυρωρούς των πολυτελών γραφείων εκείνων.

– Την απέλπιδα προσπάθεια να αγγίξουμε τις – ανύπαρκτες σε τοκογλύφους –

συναισθηματικές χορδές, με το σοβαρό επιχείρημα ότι: οι περαιτέρω φορολογικές

επιβαρύνσεις θα οδηγήσουν σε πλήρη εξαθλίωση και κοινωνικές εκρήξεις.

“Ας πρόσεχαν, θα πούν”).

– Να τους βλέπουμε αφ’ υψηλού, και, παράλληλα, να έχουμε απλωμένο το χέρι για

χρηματοδότηση /δανεικά.

(Σ.Σ Αυτά δεν συμπορεύονται, εξ ορισμού).

– Να παραθεωρούμε το γεγονός ότι οι σχέσεις με τους εταίρους, έχουν ιδιαιτερότητες.

(Σ.Σ Είναι εντελώς διαφορετικές από τις πολιτικές πρακτικές που είθισται να

εφαρμόζονται στο εσωτερικό).

Εδώ – κακώς, αλλά ισχύει – γίνονται ανεκτές οι: διαφοροποιήσεις,

αποστασιοποιήσεις, κυβιστήσεις, αυτοαναιρέσεις, αναφορικά με προεκλογικές

υποσχέσεις και μετεκλογικές συμπεριφορές των, εκάστοτε, εξουσιαστών μας.

Με τους ξένους -και μάλιστα όταν έχουν υπογραφεί δεσμευτικές συμφωνίες- τα

πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.

Κοντολογίς: Δεν μπορούμε να αναιρούμε τα συμφωνηθέντα. Δεν το δέχονται.

Είναι λάθος να προσπαθούμε να τα συνταιριάζουμε με τον αντίκτυπο και το πολιτικό

κόστος στο εσωτερικό μας.

Υ.Γ Ανάγκη οι ταγοί μας να συνειδητοποιήσουν:

1. Την διαφορετικότητα του προβλήματος.

2. Την ακαμψία των Τοκογλύφων ΘΕΣΜΟΔΑΝΕΙΣΤΩΝ

3.Το (σχεδόν) αδύνατο να τους συγκινήσουνε ή να τους μεταπείσουνε.

4. Η επιλογή, και εμμονή της αντικατάστασης της Τρόικας από “Θεσμούς”,

είναι λάθος. Επειδή οι τελευταίοι είναι χειρότεροι – ειδικά εκείνος του

Eurogroup- αφού προϋποθέτει, για δανειοδότηση, την έγκριση 18

Κοινοβουλίων, τα οποία έχουν την δυνατότητα να θέσουν Βέτο.

Ευκολότερο να (μετά) πείσεις ευάριθμους εκπροσώπους της Τρόικα, παρά

ολόκληρα Κοινοβούλια – Κράτη.

Τέσσερις βασικές προϋποθέσεις /πλοηγίδες, οι οποίες θα μας βοηθήσουν

στην πορεία των διαπραγματεύσεων.

Κώστα Δημ.Χρονόπουλου

(Αρθρογράφου – Σχολιογράφου)

Use Facebook to Comment on this Post