Έχω πέσει στην παγίδα του φθόνου και του εξαναγκασμού

Ο λόγος που πολεμώ για να κυριαρχήσει το Δίκαιο είναι γιατί βάλλομαι από τους κάφρους. Και βάλλομαι γιατί είναι -οι μόνοι- ευνοημένοι…
Και είναι ευνοημένοι όχι μόνο γιατί αυτός που κάνει το ανήθικο καλοπερνάει αλλά και γιατί ΑΝ (όποτε) δίνει μάχη συνειδησιακή δεν φτάνει να μειονεκτεί, αφού την μάχη την συνειδησιακή την δίνει κι ο συνετός και μάλιστα κάθε στιγμή, για κάθε του σκέψη. Άρα ο ανήθικος δεν βρίσκεται ποτέ σε χειρότερη μοίρα (που πολύ θα το ήθελα, από κακεντρέχεια).
Όσον αφορά το συνειδησιακό.. Νιώθω ότι ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΙ να κάνω πάντα το ηθικό, το δίκαιο, το σωστό, γιατί το μέσα μου (λες και δεν είμαι εγώ αυτό) δεν με αφήνει να κάνω το άλλο, το «ελαφρύ». Προτιμώ λοιπόν να υπακούσω στις «εντολές» από το να ανοίξω πόλεμο μαζί του. (Γι’ αυτό ζηλεύω τον άλλον που ο δικός του εαυτός τού επιτρέπει να παπαρίζεται.)

Αν το Δίκαιο επικρατήσει τότε αξία θα παίρνει η ουσία κι όχι το θεαθήναι, άξιος θα είναι ο συνετός κι όχι το γαϊδούρι, αξία θα έχει η ειλικρίνεια κι όχι η προσποίηση, το πνεύμα κι όχι η ύλη. (Ωραία η φιλοσοφία αλλά δεν τρώγεται.)
Περιμένω να κυριαρχήσει το Δίκαιο γιατί αλλιώς τα άξια δεν έχουν καμία αξία… (Λες και χρειάζονται επιβεβαίωση..)
Πασχίζω το άξιο να αναδειχθεί όχι γιατί το ίδιο χρειάζεται καμία ανάδειξη, αλλά γιατί ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ θα πιστέψουν στην ανωτερότητά του, μόνο αν βολεύει/έχει θετικά αποτελέσματα στην πράξη η τήρησή του!
Πολεμάω να αλλάξει ο κάφρος για να μην χάνουν οι αξίες. (Λες και οι αξίες περιμένουν να τηρηθούν για να είναι άξιες.)

Ο κάφρος δεν θα με έβαλλε αν εγώ δεν τον ζήλευα.

Το ζητούμενο είναι να υπάρχει ο κάφρος αλλά να μην κάνει σε εσένα τίποτα.

Stefania Ligerou