«JE NE SUIS PAS CHARLIE»…. …JE SUIS UN HOMME..

Κατ’αρχήν οφείλουμε, σαν άνθρωποι, έναν φόρο τιμης και πρέπει με οποιονδήποτε τρόπο, να συλλυπηθούμε τις οικογένειες των ανθρώπων που έχασαν τον γονιό, τον αδελφό του, τον θείο τους, το αίμα τους, σε αυτή την απάνθρωπη και άνανδρη επίθεση στο γαλλικό περιοδικό.

Λυπάμαι για αυτό που έγινε, είναι μια απαράδεκτη τραγωδία πέραν διαννοήσεως και δεν είναι μόνο οι νεκροί στο περιοδικό αλλά υπήρξαν και άλλοι νεκροί.
Πέραν του ότι δεν πρέπει για κανένα λόγο να αφαιρείται οποιαδήποτε έμψυχη ζωή, με λυπεί το ότι οι εικόνες που μεταδόθηκαν και με τον τρόπο που παρουσιάστηκαν είναι λίαν επιεικώς απαράδεκτες. Είναι ένα κτύπημα σε ένα έθνος, ένα κτύπημα στην πολυφωνία, ένα ακόμα ξεδιάντροπο κτύπημα αν θέλετε στην δημοκρατία.

Το κτύπημα έγινε σε μια χώρα, που είναι πλέον από τα ελάχιστα προπύργια  μιας από τις ( ελάχιστες πλέον) πιο πολυφωνικές  και πλουραλιστικές δημοκρατίες που υπάρχουν (ακόμα ) στον κόσμο.
Οι Γαλλοι, ειδικότερα αν θέλετε, είναι λαός δυναμικός και ανεκτικός σε θέματα που αφορούν ελευθερίες και πολιτισμό και είναι αρκετά σωβινιστές με τα θέματα της γλώσσας και της ιστορίας τους. Είναι ένας διαφορετικός πολιτισμός, βλέπει τα πράγματα διαφορετικά από εμάς, αλλά είναι ακόμα αγωνιστές και αντιμάχονται αυτό που θεωρούν άδικο.

Πολιτισμό ακόμα φανερώνει και το απλό «Je suis Charlie». Δεν είναι κακό στο άκουσμα είναι μια απλή και τίμια αντίδραση ενός έθνους που δεν είναι συνηθισμένο σε ωμή βία και έχει μάθει να αντιδρά και να παλεύει.
Προσωπικά αν μου πείτε να ιεραρχίσω κάποια από τα σκηνικά που διαδραματίστηκαν και κατά την σειρά που με απασχόλησαν είναι:

Η άσχημη, βίαιη και απάνθρωπη εκτέλεση αυτών των ανθρώπων
Τα τρέιλερ και οι φωτογραφίες
Το επικοινωνιακό μέρος και ο τρόπος που τα ΜΜΕ το μετέδωσαν
Η επίθεση σε ένα έθνος
Το κτύπημα σε μια δημοκρατία που και αυτός ο λαός έχει δώσει το αίμα του για τις ελευθερίες του
Η προσπάθεια σίγασης πολυφωνίας ενός περιοδικού

Για αυτούς και με αυτήν την σειρά από λόγους  με ξενίζει και δεν μου αρέσει το «Je suis Charlie». Ο λόγος είναι ότι ο καθένας άνθρωπος έχει το δικό του ονοματεπώνυμο την δική του ιστορία. Μερικοί από αυτούς που σκοτώθηκαν ήταν και οι: Cabu, Charb, Wolinski, Tignous και άλλοι πολλοί.
Σαν φόρο τιμής δεν συμφωνώ και πιστεύω θα έπρεπε με όλους αυτούς που ευθυγραμμίστηκαν με το σύνθημα  «Je suis Charlie» να το σκεφτούν και να πούν
«Je suis Cabu» ή  «Je suis Charb» ή «Je suis Wolinski» ή «Je suis Tignous».

Στην τελική αυτοί ήταν που επωμίστηκαν το βάρος της πολυφωνίας  με την ίδια τους την ζωή. Αυτοί είναι καλώς ή κακώς ( δεν πρόκειται να το αναλύσω, από την στιγμή ύπαρξης νεκρών ) που με την ζωή τους υπερασπίστηκαν το δικαίωμα όλων στην πολυφωνία, αυτοί είναι στην τελική που δεν θα ξαναδούν τις οικογένειες τους, αυτοί είναι τελικά που δεν θα κάνουν την επόμενη τους αναγώστες τους να γελάσουν, να κλάψουν, ή αν θέλετε να τους εξοργήσουν, ή να τους δώσουν όπως μπορούν τροφή για σκέψη, που είναι πλέον παγκόσμια αναγκαία.
Αυτοί είναι οι ήρωες, αυτοί πρέπει να εξευμενιστούν. Αυτοί είναι οι ήρωες και τα ονόματα των οποίων θα έπρεπε να ηχούν και όχι ενός περιοδικου, που απέδειξε ότι μπορεί να υπάρχει και χωρίς αυτούς.
Το περιοδικό ήταν η φωλιά για να αναπτυχθούν και να εκκολαφθούν αυτές οι φωνές και το όχημα που τις μετέφερε. Το περιοδικό υπάρχει και συνεχίζει να εκδίδεται.
Η Γαλλική Δημοκρατία και ο τρόπος που την θεωρούν υπάρχει και θα υπάρχει μην έχετε αμφιβολία για αυτό. Οι άνθρωποι που χάθηκαν εκεί για εμένα είναι το πρόβλημα. Δεν είναι στους πολιτικούς που απλώς έβαλαν το προσωπείο της σοβαροφάνειας τους  για να τους καταγράψει η εικόνα ότι ήταν εκεί…. και μετά ήρθαν εδώ για να συνεχίσουν χωρίς κανένα πρόβλημα την δουλίτσα τους, την προεκλογική τους εκστρατεία.

Γνώμη δική μου…….
Σαν περιοδικό για εμένα, πολλές φορές  είναι κατακριτέο, απο την στιγμή που π.χ σε  όποια θρησκεία και αν πιστεύεις, ειτε όχι, δεν έχεις το δικαίωμα να προσβάλεις τα πιστεύω τα ηθικά και τα πνευματικά, κανενός  ανθρώπου διότι ακόμα και η ελευθερία του ατόμου πολλές φορές έχει κάποια όρια, γιατί όταν αυτά τα όρια τα υπερβαίνεις, μικραίνεις την ελευθερία κάποιου άλλου και προκαλείς οργή.
Η ελευθερία δεν πρέπει να υπερβαίνει και να καταπατά τις ηθικές και πνευματικές αξίες του άλλου και να τις επηρεάζει σαν να βλέπεις μια κακόγουστη επιθεώρηση ώρες – ώρες.
Σε καμία περίπτωση όμως δεν αφαιρείς ανθρώπινη ζωή αλλά ίσα – ίσα την βοηθάς να είναι εκεί δυνατή, ασίγαστη για να σε κάνει να γελάς, να κλαίς, να νευριάζεις και να βρίζεις.
Αυτό είναι Δημοκρατία Κύριοι και Κυρίες, να υπερασπίζομαι και να διατηρώ δυνατό ακόμα και αυτό, για το οποίο, μπορεί να μην συμφωνώ.

Αυτοί είναι οι ήρωες.
Είμαι κάθετα αντίθετος με την απώλεια έμψυχης ζωής γιαυτό λοιπόν Κύριοι και Κυρίες με τα ελάχιστα γαλλικά που γνωρίζω…
JE NE SUIS PAS CHARLIE…………JE SUIS UN HOMME…..

«Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπισθώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες.» (Βολταίρος)

                                                                                                           Ο οργισμενος
                                                                                                                 Π. Γ.