ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ Η ΑΠΟΝΟΜΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΤΕ

Γράφει ο Γιώργος Φλωράς

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον τις απόψεις ενός ανθρώπου που διάφορα μπορεί να του καταλογίσει ο κάθε ένας αλλά σίγουρα ασχετοσύνη με τίποτα.
Έχω προσωπικές εμπειρίες και ακούσματα από την Δικαιοσύνη και δεν μπορώ παρά να….
συμφωνήσω απόλυτα με τον Κώστα Μπέη. Από τις βασικές αιτίες της καταστροφής της Ελλάδας είναι η διαπλοκή νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας με την Δικαιοσύνη. Οι εμπλεκόμενοι αποτελούν μέλη της ομάδας των καταστροφέων της Ελλάδας, διότι η κατάλυση του Δικαίου οδήγησε στην αποσάθρωση της Κοινωνίας μας. Λαμόγια με απλά λόγια όλοι οι εμπλεκόμενοι και από την πλευρά των πολιτικών και από την πλευρά των δικαστών. Συντριπτική μειοψηφία μεν οι εμπλεκόμενοι δικαστές αλλά κρίσιμη η θέση τους σε πολλά ζητήματα. Είμαι αισιόδοξος ότι αυτή η βρωμιά θα ξηλωθεί ώστε να υπάρξει επιτέλους κράτος Δικαίου στην Ελλάδα και όχι κράτος λαμογιών και εξυπηρετήσεων.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΕΗΣ «Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ» εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ Αποσπάσματα
«Αναφορικά, τώρα, με την εύλογη απορία, πώς είναι δυνατόν να καταντούν ευάλωτοι ακόμη και σύγχρονοι δικαστικοί λειτουργοί, και μάλιστα ανώτατοι, που πλησιάζουν στην έξοδο από την ενεργό υπηρεσία, αξίζει ν’ αναρωτηθούμε πώς αντιστοίχως εναρμονίζεται η υποχρέωση κομματικής πειθαρχίας των βουλευτών με την διακήρυξη του άρθρου 60 του Συντάγματος, κατά το οποίο οι βουλευτές έχουν απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση!…

Οπωσδήποτε, όμοια με κάθε αδίστακτο τυχοδιώκτη, έτσι και για τον ασυνείδητο δικαστή, είναι ισχυρότατο κίνητρο για να προσκολληθεί στην αυλή ενός από τα δυο κόμματα εξουσίας το αναμενόμενο αντάλλαγμα της προτίμησής του κατά τις προσεχείς προαγωγές στις ανώτατες βαθμίδες της δικαστικής ιεραρχίας, καθώς και της, μετά τη συνταξιοδότηση, τοποθέτησης του σε ζηλευτές θέσεις, με ακόμα μεγαλύτερες αποδοχές και διασυνδέσεις, χρήσιμες, τόσο στον ίδιο, όσο και για τα μέλη της πολυαγαπημένης οικογένειας του…
Είναι λοιπόν πρόδηλη η πικρή παραδοχή ότι η Δικαιοσύνη δεν θα έχει προοπτική αληθινής ανεξαρτησίας σ’ ένα τόπο εκτεταμένης διαφθοράς, όπως ο δικός μας, αν δεν καταργηθούν τα κίνητρα, δηλαδή αν δεν παραμεριστούν οι βαθμολογικές προαγωγές και δεν αποκλειστεί παντελώς η τοποθέτηση σε άλλες δημόσιες θέσεις μετά την συνταξιοδότηση. Φυσικά και αν δεν σταματήσουν οι παράνομες δοσοληψίες για τη λεγόμενη «επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών» του δικαστή!
…
Οπωσδήποτε καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έμεινε με το παράπονο ότι οι Έλληνες (ανεξάρτητοι!…) δικαστές, παρά τις όποιες σθεναρές μειοψηφίες κάποιων συναδέλφων τους, δεν ήταν πάντοτε και σταθερά πρόθυμοι να εκδίδουν τις αποφάσεις που επιθυμούσε η πολιτική εξουσία….
…
Φθάσαμε έτσι στο σημείο να είναι για τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ κοινό μυστικό ότι οι κορυφαίες θέσεις της Δικαιοσύνης είναι κομματικές. Ότι όσοι ορέγονται προαγωγής σ’ αυτές θα πρέπει εγκαίρως να κάνουν τις επιλογές και τις εντάξεις τους με απτά δείγματα της αξιοπιστίας της αφοσίωσης στο κόμμα, στο οποίο ήδη έχουν εκτεθεί ότι προσχώρησαν.
…
υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά, που είναι-σε αντικειμενική πια διάσταση-οδυνηρή. Ότι δηλαδή οι επιλεγόμενοι εκτίθονται σε δημόσιο διασυρμό, μολονότι κάποιοι από αυτούς δεν αποκλείεται να είναι όντως διαπρεπείς νομικοί. Γράφω αυτή την παρατήρηση, όχι αορίστως, αλλά συγκεκριμένα, καθώς η σκέψη μου πηγαίνει σε συγκεκριμένους δικαστικούς λειτουργούς, για κάποιους από τους οποίους αφόβως θα έλεγα ότι υπήρξαν εγκρατέστατοι νομικοί, όμως αδίστακτοι στη διαστροφή του Δικαίου για χάρη του κόμματος.
…
Υπάρχει ελπίδα να σταματήσει κάποτε ο διασυρμός της ποθητής αλλά άφαντης ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης;
Τα πολιτικά κόμματα, από τη φύση των, ως επιθετικοί εξουσιαστικοί μηχανισμοί, μοιάζουν με τα υγρά που, οπωσδήποτε, έχουν την τάση να καταλαμβάνουν και να συμπληρώνουν κάθε κενό που συναντούν στο διάβα τους.
Βεβαίως προϋποτίθεται ότι υπάρχει κενό, δηλαδή προθυμία για διαπλοκή. Όσο λοιπόν το συμφέρον και η φιλοδοξία θα κανοναρχούν την ανθρώπινη συμπεριφορά, τα ελληνικά κόμματα εξουσίας δεν θα έχουν δυσκολία να συνεχίζουν την ίδια τούτη θλιβερή τακτική, αδιανόητη για άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με παράδοση στον ουσιαστικό και όχι προσχηματικό, σεβασμό των θεσμών.»