Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο,αλλά κανείς τον εαυτό του

Γράφει η Ιφιγένεια Βήττα

Τώρα θα έτρεχα ως το πλησιέστερο βουνό τσιρίζοντας σαν κόμικ για να ηρεμήσω, αλλά η πραγματικότητα μου δεν το επιτρέπει.
Κι έτσι, τι μου μένει φιόγκε μου;
Να χώσω, να θυμώσω, να αντιδράσω, γιατί αλλιώς, θα αρχίσω και το πλέξιμο, προκειμένου να μην σε σκοτώσω.

Είτε είσαι ο αδιάβαστος, ανιστόρητος εγκεφαλοπλυμένος φασίστας, είτε είσαι ο γείτονας που…
δεν με αφήνει να κλείσω μάτι εδώ και τρεις νύχτες, είτε διότι δεν χωράει στο στενόμυαλο εγκεφαλάκι σου πως ο έρωτας τελειώνει. Ναι, κάποιοι άνθρωποι θα σε προδώσουν και θα σε πληγώσουν, θα φύγουν, όπως κι εσύ. Eίναι στην φύση μας, σαν το ένστικτο, είναι θέμα αυτοσυντήρησης!
 Δεν έρχονται όλοι στην ζωή μας για να μείνουν.

Μερικές φορές, παίρνεις την μορφή του κλαψομούρη σπασίκλα στο Facebook μου. Και δεν θα με ενοχλούσε, αν έκλαιγε άπαξ, αλλά κλαίγεται μέρα νύχτα για την Κούλα! Ακόμα ένα λαϊκό άσμα στολισμένο σαν λατέρνα, με 4 κιλά θαυμαστικά και θα την καταπιώ μόνη μου τη φόλα, μπας και γλιτώσω από τον καημό που με περικυκλώνει! Άσε ο φίλος, που γκρινιάζει νυχθημερόν, γιατί η ζωή είναι δύσκολη λέει!
Ποιος σου ‘πε πως η ζωή είναι εύκολη μάνα μου;
Με κλάμα ξεκινάει!
 Δεν το ξέραμε, πως θα γεννιόσουνα, θα τα έβρισκες όλα έτοιμα και δεν θα κούναγες ούτε το δαχτυλάκι σου! Τι λες; Κανείς δεν σου χρωστάει εγωιστάκο, η αγάπη υπήρχε πολύ πριν από σένα στον πλανήτη… Μήπως αν άρχιζες το σπορ της αλήθειας, να άλλαζε κάτι;
Μήπως αντί να τα κουβαλάς όλα μέσα σου σαν ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να σκάσει για άλλη μια φορά στα μούτρα μου, να μίλαγες σε κάποιον;
 Να απαιτούσες ένα ξεκαθάρισμα, για να ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι;
 Δεν λέω να αρχίσουμε να ξηλώνουμε παγκάκια όχι, μην γίνεις χουλιγκάνι.
Με τον θυμό, δεν λύθηκε ποτέ τίποτις. Αλλά πάρε ένα τηλέφωνο την Κούλα και πες της όλα όσα αραδιάζεις με τις ώρες στο Facebook σου φιόγκε μου. Κοίτα πόσο απλό είναι, με ενοχλείς; Σ’ το λέω. Μου αρέσεις;
Επίσης.
Θέλω να σε στείλω στο διάολο;
Σε στέλνω.
Δεν θέλω;
Σου ζητώ να μείνεις.
Ακριβώς όπως όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι; Απλό. Πάψε να φοβάσαι την αλήθεια, αποδέξου την τη ρημάδα, θα σε τσατίσει στην αρχή ναι, έξαλλο θα σε κάνει, αλλά θα σε ελευθερώσει!
Μιας και συναντηθήκαμε τώρα, σε παρακαλώ, σεβάσου λίγο τον διπλανό σου, όλοι ίδιοι είμαστε, ίσοι απλά διαφορετικοί, μην είσαι τόσο αγενής ρε μάστορη. Κι αν σου περισσεύει ένα χαμόγελο, δώσ’ το.
 Όλοι έχουμε τις αποσκευές μας, μνήμες, εμπειρίες, προκαταλήψεις, φόβους… Χώσ’ τα μου, αλλά από ενδιαφέρον όχι εγωισμό, γιατί από κει που ξεκινήσαμε μαζί για να αλλάξουμε τον κόσμο, καταλήξαμε χώρια, να αλλάζουμε απλώς κανάλια στην τιβί, φιόγκε μου…