Λαθρομετανάστευση – Μία γενικότερη θεώρηση πέρα απο την ξενοφοβία

κύμματα των λαθρομεταναστών όπου με κάθε αφορμή συνήθως πολεμικές συρράξεις και φτώχεια αλλά και πολιτικές διώξεις σε αρκετές των περιπτώσεων, μετακινούνται κατά εκατομμύρια για “ένα καλύτερο αύριο”, πρός την Ευρώπη, έχει απο καιρό διατυπωθεί το καυτό ερώτημα το που μπορεί να οδηγηθούν τα πράγματα όσον αφορά τις δυτικές κοινωνίες διαμέσου της εξέλιξης του εν λόγω φαινομένου αφενός εθνοκοινωνικά όπου είναι και το πλέον σημαντικό, αλλά αφετέρου και οικονομικά τόσο στην Ελλάδα που δρά ως ο “κυμματοθραύστης” του φαινομένου αυτού κατά κύριο λόγο, αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη.

Δυστυχώς ή ευτυχώς για κάποιους, οι πολεμικές συρράξεις αλλά και η φτώχεια, δεν σταμάτησαν ποτέ να υφίστανται ανά την υφήλιο, σήμερα όμως λόγω και της ελαχιστοποίησης των χιλιομετρικών αποστάσεων το φαινόμενο της λαθραίας εισβολής εξαθλιωμένων μαζών έχει αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο και συνεχίζει να αυξάνεται ολοένα παρά την υποτιθέμενη αυστηροποίηση των μέτρων ασφαλείας τα οποία το κάθε κράτος ξεχωριστά αλλά και γενικότερα ως κεντρική πολιτική κατεύθυνση λαμβάνει η λεγόμενη Ευρωπαική ένωση.

Το ποιούς ωφελεί αυτή η αθρόα μετακίνηση των συγκεκριμένων εξαθλιωμένων, είναι πέρα απο προφανές στον πάσα έναν ο οποίος θέλει να δεί καθαρά τα πράγματα, ωφελεί μόνον το μεγάλο κεφάλαιο το οποίο και επιθυμεί διακαώς την κοινωνική, εθνική και σε δεύτερο βαθμό οικονομική αποσάρθρωση των Ευρωπαικών κρατών επιβάλλοντας το “πολυπολιτισμικό” μοντέλλο σε πρώην εθνικά κράτη, σε κράτη με αμιγή πληθυσμό μέχρι και πριν απο λίγες δεκαετίες, τα οποία δείχνουν μια περίεργη αποδοχή και ανοχή σε κυβερνητικό επίππεδο πάντα, ενισχύοντας έτσι τον ευρωσκεπτικισμό αλλά και τις τάσεις αναβίωσης ολοκληρωτικών καθεστώτων και ξενοφοβίας στην Ευρώπη γενικότερα ως λύση στο τεράστιο αυτό πρόβλημα.

Το ζήτημα μου στο παρόν κείμενο δεν είναι να αναλωθεί κάποιος σε ξενοφοβικές τσιρίδες χάριν ενός περίεργου λαικισμού, αλλά το να κατανοήσει πλήρως το γεγονός πως η λαθρομετανάστευση και το σύγχρονο δουλεμπόριο δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο και υμνεί μόνον το κέρδος, απεχθάνεται τα κλειστά ιδεολογικά “μαντριά” των εθνικών κρατών τα οποία θεωρεί τροχοπέδη καθαρά όσον αφορά την επέκταση των αγορών την οποία σχεδιάζει απο καιρού είς καιρόν, με ένα μέρος της υφηλίου να παράγει και το άλλο να καταναλώνει, ενώ το μεγάλο κεφάλαιο δεν αντίκειται εχθρικά ως προς τα έθνη και την ιστορία αναίτια, ούτε και προσπαθεί να εκριζώσει τις αρχές της ανθρώπινης ύπαρξης όπως η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια χωρίς λόγο, μιάς και θεωρεί και σωστά το θεωρεί κάτι τέτοιο, πως όταν αυτό συμβεί,όταν και οι τελευταίες κόκκινες γραμμές του ανθρώπου και κατ επέκτασιν μιάς ολάκερης κοινωνίας εκπέσουν, τότε θα είναι πολύ εύκολότερη η χειραγώγηση των μαζών γενικότερα, είτε πρόκειται για εξαθλιωμένους απο το αυτό σύστημα, είτε για ανθρώπους – καταναλωτές, οι οποίοι μέσα στην συνήθως πλασματική ευμάρεια του χρήματος που δεν είναι παρά ένα ακόμη κατασκεύασμα του, απολαμβάνουν όσα κάποιοι άλλοι παράγουν.

Εδώ λοιπόν έρχεται ο εθνικισμός, η ιδεολογία της ιστορικής συνέχειας ενός λαού ως αντίμετρο στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου να προβάλλει αντίσταση σθεναρά στα ποταπά σχέδια του, ο εθνικιστής παλεύοντας για την διατήρηση του έθνους του, παλεύει συνάμα και για την διατήρηση των άλλων εθνών αναγνωρίζοντας την ύπαρξη του δικού του έθνους, πολεμώντας ίσως και χωρίς να το γνωρίζει τα σχέδια όσων απεργάζονται την κατάργηση της εθνικής συνείδησης για τους λαούς, ο διεθνισμός ή αεθνισμός απο την άλλη μεριά ο οποίος και αποτελεί μια απο τις ιδεολογικές πλατφόρμες του καπιταλισμού υπηρετεί πιστά το σύστημα το οποίο δήθεν αντιμάχεται, αποδυκνείωντας στην πράξη πως ο ανθρωπισμός του είναι πέρα για πέρα κίβδηλος και με κίνητρα το λιγότερο σκοτεινά.

Η λαθρομετανάστευση οφείλει όσον αφορά την Ελλάδα όπου μας αφορά πρωτίστως, αλλά και γενικότερα να τελειώσει με κάποιον τρόπο και πάντοτε με νόμιμα μέσα όπως η καταγγελία της απεχθούς για τα ελληνικά συμφέροντα όσον αφορά το ζήτημα συμφωνίας “Δουβλίνο 2”, την ενταντικοποίηση των μέτρων ασφαλείας και την ουσιαστική φύλαξη των συνόρων με ίδια μέσα και την άμμεση επαναπροώθηση κλπ, μιάς και όλες αυτές οι εξαθλιωμένες μάζες θέλοντας ή μη αποτελούν εν δυνάμει κοινωνικό,οικονομικό,υγειονομικό και το κυριότερο εθνικό κίνδυνο, μάλιστα στην πορεία αυτού του φαινομένου παρατηρείται και το πως εκατοντάδες χιλιάδες φεύγοντας απο τις χώρες προορισμού τους και φθάνοντας εδώ ή αλλού ανά την ευρωπαική ήπειρο, επανακτούν την εθνική και θρησκευτική τους συνείδηση σχηματίζοντας θύλακες εν δυνάμει έντασης, με την πλήρη κάλυψη της ρητορικής μιάς ψευδοαριστεράς θολοκουλτούρας αλλά και του άκρατου διεθνισμού ο οποίος συνοδοιπορεί με τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό.

Τούτες οι διαπιστώσεις δεν έχουν ως κίνητρο την ξενοφοβία η οποία άλλωστε γεννιέται μέσα απο το φαινόμενο το ίδιο μαζί με τις εκάστοτε οικονομικοκοινωνικές συνθήκες, απλώς οφείλουμε επιτέλους να προβληματιστούμε εντονότατα και να θέσουμε σε πανευρωπαικό επίππεδο το ζήτημα που θα αποτελέσει δυστυχώς ένα απο τα καυτά προβλήματα στην Ευρώπη του 21ού αιώνα, η βάρκα η οποία λέγεται “Ελλάς” και μας αφορά πρωτίστως ως προανέφερα, δεν είναι δυνατόν να χωρέσει περισσότερους μιάς και αυτό θα αποδειχθεί επικίνδυνο τόσο για εκείνη αλλά και για την μέσα σε πολλά εισαγωγικά Ευρωπαική ένωση, δια την οποία οφείλει κάποιος να αμφιβάλει έντονως τι είδους ένωση είναι εν τέλλει.