Χούντα και Δημοκρατία: Το κουίζ της επικίνδυνης ταύτισης

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Τα μηνύματα ορισμένων κομμάτων της αντιπολίτευσης (που για άλλη μια φορά συνέπλευσαν) για τη…

μαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου 1967, φέρνουν και πάλι στο προσκήνιο τη γνωστή ρήση σύμφωνα με την οποία «λαοί που δεν θυμούνται την Ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν».

Το πρόβλημα μάλιστα στην περίπτωσή μας είναι ακόμη πιο σοβαρό, διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με λαό που δεν διδάχθηκε καν την πρόσφατη Ιστορία του, ενώ ακόμη και πολλοί από εκείνους που γνώρισαν στο πετσί τους τι εστί χούντα, προτιμούν να μην αντιδρούν στην προπαγανδιστική ταύτιση εκείνης της μαύρης περιόδου με τη σημερινή, επιτρέποντας να υπονοείται ότι υπάρχει ακόμη και η παραμικρή ομοιότης.

Προτιμούν τη σιωπή, επιτρέποντας αυτή τη σύγκριση και συμβάλλοντας έτσι στο αποπροσανατολισμό του λαού.

Υπάρχουν μάλιστα και κάποιοι που ξεκάθαρα δηλώνουν πως η σημερινή νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση δεν διαφέρει από τη χούντα των συνταγματαρχών.

Και υπάρχουν και εκείνοι που ενώ την περίοδο εκείνη δεν είχαν καμιά συμμετοχή στο αντιδικτατορικό κίνημα, ούτε οι οικογένειές τους υπέστησαν την παραμικρή ενόχληση, αλλά σήμερα χρησιμοποιούν αχαρακτήριστες εκφράσεις που συσκοτίζουν την αλήθεια.

Προκειμένου να ταυτίσουν το σήμερα της Δημοκρατίας και του Κοινοβουλευτισμού με το χθες της δικτατορίας και της κατάργησης του κοινοβουλίου, δεν διστάζουν να ταυτιστούν οι ίδιοι με τους σημερινούς υμνητές της χούντας.

Χρησιμοποιώντας ακόμη και τις ίδιες εκφράσεις!

Αν υπάρχει μια μέρα για την οποία θα έπρεπε να συμφωνούν όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, χωρίς αιρέσεις, συγκρίσεις, ταυτίσεις και «ναι μεν, αλλά», αυτή είναι η 21η Απριλίου 1967.

Διότι η χούντα είναι χούντα και το μνημόνιο είναι μνημόνιο.

Χούντα σημαίνει κατάλυση της Δημοκρατίας, λουκέτο στο κοινοβούλιο, κατάργηση των εκλογών, λογοκρισία, φυλάκιση των πολιτικών ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης, διώξεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια, απαγόρευση συναθροίσεων και διαδηλώσεων και απεργιών, φαυλοκρατία και ευνοιοκρατία.

Αντίθετα, το μνημόνιο είναι αποτέλεσμα της οικονομικής χρεοκοπίας που συνοδευόταν από την ηθική χρεοκοπία.

Δυστυχώς, όμως, και φέτος ακούσαμε τα ίδια και τα ίδια (που μου έδωσαν την ιδέα για ένα… κουίζ!).

Ότι 47 χρόνια μετά «βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας, αλλά και την ίδια τη δημοκρατία».

Ότι «το σημερινό μήνυμα αντίστασης είναι ενάντια στη μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης, τον αυταρχισμό, την καταστολή των αγώνων και τον περιορισμό της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας σε Ελλάδα και Ευρώπη».

Ότι «η επιλογή της αστικής τάξης να αξιοποιήσει ως διαχειριστή της εξουσίας της τους συνταγματάρχες αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πως η δικτατορία του κεφαλαίου μπορεί να παίρνει διάφορες μορφές. Η στρατιωτική δικτατορία αποτελεί “λύση” για την πλουτοκρατία, όταν δεν μπορεί με κοινοβουλευτικά μέσα να προωθήσει τα αντιλαϊκά της σχέδια, όταν έχει δυσκολίες λόγω και εσωτερικών αντιθέσεων».

Ότι «μόνη λύση για την Πατρίδα μας να πέσει η χούντα του μνημονίου. Να πετάξουμε έξω από την Ελλάδα τους ξένους τοκογλύφους και τους προδότες υποτακτικούς τους».

Ότι «στις 21 Απριλίου 2014 η Δημοκρατία δοκιμάζεται από την τρόικα και τους ντόπιους συνεργούς της, με κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας», καθώς «η αντίσταση ενάντια στην χούντα αποτελεί φωτεινό παράδειγμα στον αγώνα του ελληνικού λαού κατά των μνημονίων, που οδήγησαν τον Έλληνα πολίτη στη φτώχεια και την εξαθλίωση».

Και ότι, «στα χέρια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, του σάπιου πολιτικού συστήματος που κυβέρνησε μετά τη μεταπολίτευση ακυρώθηκαν οι δημοκρατικές κατακτήσεις και υπηρετήθηκαν τα ίδια συμφέροντα που επέβαλαν τη δικτατορία της 21ης Απριλίου».

Σκόπιμα δεν αναφέρω τα κόμματα στις ανακοινώσεις των οποίων περιελήφθησαν οι ανωτέρω ανιστόρητες, προπαγανδιστικές και παραπλανητικές γελοιότητες.

Για να διαπιστώσετε πως σε τίποτε δεν διαφέρουν μεταξύ τους, αν και καλύπτουν το φάσμα από την άκρα αριστερά ως την ναζιστική ακροδεξιά.

Διαβάζοντας τα αποσπάσματα των ανακοινώσεων, δύσκολα μπορεί κανείς να ξεχωρίσει σε ποιον ανήκει ποιο.

Κι’ όταν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος λέει τι σε ένα τόσο σοβαρό για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας θέμα, τότε, ναι, η Δημοκρατία μπορεί να κινδυνεύει…