Οι ευθύνες του κηπουρού για την αυλή του

αυτός πρεσβεύει- μέσα από την ενσυνείδητη πολιτική του επιλογή να τον καταστήσει ισχυρό πόλο μέσα στο πολιτικό μας σύστημα, να τον εγκαθιδρύσει στον πυρήνα της πολιτικής ζωής της χώρας.

Ο Μπαλτάκος υπήρξε κομβική επιλογή του ίδιου του Πρωθυπουργού. Επιλογή να είναι στενός του συνεργάτης. Επιλογή που μετεφράσθη σε κυβερνητική θέση. Επιλογή που μετεφράσθη σε εκχώρηση σημαντικών αρμοδιοτήτων στο πρόσωπό του. Είναι, άραγε, αυτή η επιλογή, του φέροντος αυτές τις θέσεις, αποδοχή, εν μέρει ή εν όλω, και των ίδιων των θέσεων;

Μοιάζει αρκούντως ρητορικό το ερώτημα αν ο Σαμαράς γνώριζε ή όχι τις βασικές πεποιθήσεις του στενού συνεργάτη του και Γενικού Γραμματέα της Κυβέρνησής του σε ένα θέμα που δεν αποτελεί μιας δευτερευούσης σημασίας πολιτική επικαιρότητα, αλλά ένα κομβικό σημείο της σύγχρονης δημοκρατίας μας. Η γνώση, όμως, είναι και συνενοχή; Και πόσα γράμματα διαφοροποιούν την ανοχή από την αποδοχή; Και τελικά ποια είναι η δική μας αντοχή;

Οι τελευταίες πληροφορίες, που διαχέονται στον Τύπο, για «συνεργασίες» με την ΕΥΠ ανακαλούν δυσάρεστες μνήμες και παραπέμπουν στη ρήση του θυμόσοφου λαού «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε την προβιά του…». Δυστυχώς, λοιπόν, ας αποδεχτούμε ότι η επαναθεμελίωση του Κράτους της Δεξιάς είναι μια πραγματικότητα που εκτυλίσσετε ενώπιών μας, εμπλουτισμένη από τα σύγχρονα ακροδεξιά μορφώματα που επιχειρούν να μετατοπίσουν το δημοκρατικό κέντρο βάρους της χώρας μας.

Σε αυτή τη διολισθαίνουσα πορεία η Δημοκρατική Παράταξη οφείλει να σταθεί ως πυλώνας σταθερότητας της χώρας, όπως είναι, ήταν και θα είναι. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει καμία επίδειξη δημοκρατικής ανοχής. Το «χαλάκι» δεν χωράει να κρύψει άλλα από κάτω. Ως εδώ και μη παρέκει. Η δημοκρατία δεν μπορεί να στέκει μελανιασμένη απέναντι σε όσους την επιβουλεύονται, επειδή ο κηπουρός καλλιέργησε μια αγκαθωτή αυλή, επειδή ο κηπουρός κρυφογελούσε στα ζιζάνια, επειδή ο κηπουρός έριχνε σπόρους πιο πέρα από τα δεξιά του.

Η μόνη ενδεδειγμένη λύση είναι η άμεση παραίτηση Σαμαρά και η εκλογή νέου Πρωθυπουργού από την παρούσα Βουλή, προκειμένου να μη συρθεί η χώρα σε περιπέτειες που θα εκμηδενίσουν τον αγώνα και τις θυσίες που έκανε ο λαός της και θα την μπλέξουν σε μια επικίνδυνη περιδίνηση.

Αυτή τη στιγμή, τώρα, θα πρέπει να συσπειρωθεί όλο το πραγματικά συνταγματικό τόξο και εγκαταλείποντας μικροκομματικές και άλλες σκοπιμότητες – που έτσι κι αλλιώς δεν αποδίδουν για το σύνολο των κομμάτων, όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις – να προχωρήσουμε σε μια Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, με χρονικό ορίζοντα το 2016.

Αν, για μία ακόμη φορά, υπάρξουν πολιτικοί χώροι που θα επιλέξουν την πολιτική ανωριμότητα, θα πρέπει οι τρεις δυνάμεις που έχουν συνεργαστεί ξανά για το καλό του τόπου, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜΑΡ – και όσοι θελήσουν να ακολουθήσουν – να συμπορευθούν στο κυβερνητικό τιμόνι, μέχρι τουλάχιστον την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, υπό την προϋπόθεση, φυσικά, διαφορετικού τιμονιέρη, διαφορετικού κηπουρού. Για να εκριζωθούν τα ζιζάνια και επιτέλους οι κόποι μας να βγάλουνε καρπούς…