Οι φόροι στα αναψυκτικά δεν πολεμούν την παχυσαρκία – Τι δείχνει νέα μελέτη

Άνθρακες αποδεικνύεται ο …θησαυρός, που ήθελε την επιβολή πρόσθετου φόρου στα αναψυκτικά να αποτελεί μέσο για τη μείωση των αυξανόμενων ποσοστών παχυσαρκίας διεθνώς…
Τον εν λόγω μύθο καταρρίπτει νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Health Economics και χρηματοδότησε το Roberts Woods Foundation.

Όπως αναφέρει και ένα σχετικό άρθρο στην Washington Examiner, με τον τίτλο “Bitter study: Soda taxes don’t cut obesity, drive people to other sugars” («”Πικρή” μελέτη: Οι φόροι στα αναψυκτικά δεν μειώνουν την παχυσαρκία, οδηγούν τους καταναλωτές σε άλλα προϊόντα ζάχαρης»), η έκθεση, την οποία υπογράφουν τρεις εμπειρογνώμονες των οικονομικών της υγείας, επισημαίνει ότι -βάσει των πορισμάτων της- υπάρχουν πλέον σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο έχουν δίκιο οι υπέρμαχοι της επιβολής φόρων στα αναψυκτικά ως δραστικού μέτρου για τη μείωση της παχυσαρκίας.

Αντίθετα, όπως επισημαίνουν οι ίδιοι, η πολιτική της επιβολής πρόσθετης φορολογίας στα αναψυκτικά μάλλον έχει το αντίθετο αποτέλεσμα, αφού, τελικά, οδηγεί τους καταναλωτές σε άλλα προϊόντα με θερμίδες.

Τι δείχνει η εμπειρία
Τα εμπειρικά δεδομένα, όπως η προαναφερθείσα έκθεση, συνηγορούν πάντως υπέρ της άποψης ότι οι φόροι στα αναψυκτικά δεν μπορούν να επιδράσουν στη μείωση της παχυσαρκίας. Η εν λόγω έκθεση, που διενεργήθηκε σε επίπεδο ΗΠΑ και μεμονωμένα για τις δύο Πολιτείες (Οχάιο και Αρκάνσας), που έχουν υιοθετήσει ήδη αυτή τη φορολογική στρατηγική, διαπιστώνει ότι η αύξηση του φόρου στα αναψυκτικά προσέθεσε τελικά 27,7 θερμίδες στο καθημερινό ενεργειακό τους ισοζύγιο, γεγονός που προέκυψε από την αύξηση της πρόσληψης υποκατάστατων των αναψυκτικών.

«Ένα σημαντικό συμπέρασμα, αναφέρει η έκθεση, «ότι αυτά τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι οι μεγάλες αυξήσεις στους φόρους αναψυκτικών είναι απίθανο να οδηγήσουν σε μείωση των συνολικά προσλαμβανόμενων θερμίδων».

Εν τέλει αποδεικνύεται ότι η “λογιστική” προσέγγιση δημοσιονομικής πολιτικής, απέχει παρασάγγας από αυτό που επιστημονικά λογίζεται ως κοινωνικά -αλλά και σε όρους δημόσιας υγείας- ωφέλιμο μέτρο.