Ρουσσώ, κυριαρχία και νόμος

Αυτά λένε (εδώ και κάποιους αιώνες) οι Ελβετοί γελαδάρηδες και εκνευρίζουν τους ”δημοκρατικούς ηγέτες”μας. Όλους, ανεξαιρέτως…

”Σε μία πολιτεία που κυβερνιέται καλά, ο καθένας τρέχει στις συνελεύσεις. Σαν υπάρχει, όμως, μια κακή κυβέρνηση, κανένας δεν θέλει να κάνει ούτε βήμα για να πάρει μέρος σε αυτές ͘γιατί κανένας δεν νοιάζεται για ό,τι γίνεται.”

Γιατί όμως οι λαοί δεν συμμετέχουν όταν οι κυβερνήσεις τους είναι κακές;

” Όλοι προβλέπουν πως δεν θα επικρατήσει η γενική θέληση και στο τέλος τους απορροφούν ολότελα τ’ατομικά τους ζητήματα.”

Και τι γίνεται με την περιβόητη λαϊκή κυριαρχία;

”…Η κυριαρχία, όμως, δεν μπορεί να αντιπροσωπευτεί, για τον ίδιο λόγο που δεν μπορεί να απαλλοτριωθεί. Ουσιαστικά ενυπάρχει στην γενική θέληση και η θέληση δεν αντιπροσωπεύεται με κανένα τρόπο. Ή είναι η ίδια, ή είναι μία άλλη. Μέσος όρος δεν χωρεί.”

Τελικά ένας νόμος στο οποίο είχαμε αποκλειστεί από την διαδικασία που τον δημιούργησε και τον οποίο δεν επικυρώσαμε, είναι έγκυρος; Είμαστε υποχρεωμένοι να τον δεχτούμε;

”Οι βουλευτές δεν είναι, μήτε και μπορούν να είναι αντιπρόσωποι του λαού. Είναι εντολοδόχοι του αυτό μονάχα. Τίποτα δεν μπορούν να αποφασίσουν οριστικά. Κάθε νόμος που δεν τον κύρωσε ο λαός αυτοπρόσωπα είναι άκυρος. Δεν είναι κάν νόμος.”

Ζαν Ζακ Ρουσσώ (1712 – 1778) – Ελβετός πολίτης

Όταν κατανοήσουμε τα παραπάνω κάτι θα αλλάξει πραγματικά, διαφορετικά θα μας ”πάρουν” ρέματα και ποτάμια.

logiosermis