Άννα Αργυράκη: Το φράγμα μας καταπίνει κι η Πολιτεία δίνει ψίχουλα

η μητέρα της έτσι και εκείνη μένει ως το τέλος, πριν την ολοκλήρωση του φράγματος στο χωριό.

Η κ. Άννα Αργυράκη, καταθέτει τη δική της προσωπική μαρτυρία για την κατάσταση στο Σφεντύλι, για τα ψίχουλα που πήραν από την πολιτεία, για την αδυναμία τους να χτίσουν νέα σπίτια, αλλά και για την πλήρη εγκατάλειψη ενός έργου, που όπως υποστηρίζει η ίδια έχει μείνει στο έλεος του.

Η συνέντευξη που παραθέτει στο prismanews.gr είναι αποκλειστική και πολύ αποκαλυπτική.

Όπως υποστηρίζει η Άννα Αργυράκη, οι οικογένειες που μένουν μόνιμα στο χωριό είναι περίπου 15 και αποτελούνται από ανθρώπους που δεν έχουν υποχρεώσεις και είναι κυρίως ηλικιωμένοι. Τα Σαββατοκύριακα το χωρίο γεμίζει από κόσμο που έμενε παλιότερα εδω και επισκέπτεται τον τόπο όπου η πολιτεία του έκανε έξωση με το έτσι θέλω. Η συγκοινωνία έχει σχεδόν κοπεί, νερό το χωριό δεν έχει, ακόμα και το ρεύμα μας είχαν κόψει για μια περίοδο, είπε η κα. Άννα.

Όσον αφορά τις αποζημιώσεις η κοστολόγηση των σπιτιών ξεκίνησε από τα 7.000ευρώ. Η κα. Άννα μας είπε ότι το δικό της σπίτι το οποίο είναι 60 τετραγωνικά το κοστολόγησαν 30.000 από τα οποία χρήματα το 10% πήρε ο δικηγόρος. Τα χρήματα δώθηκαν στους κατοίκους σε μορφή επιταγών και συμπεριλαμβάνονταν και τα χωράφια μέσα στην αποζημείωση. Με αυτά τα λεφτά παιδί μου μπορώ εγώ να φτιάξω άλλο σπίτι;, ήταν τα λόγια της κα. Αννας.

Η πολιτεία πριν 12-13 χρόνια που ξεκίνησε η ιστορία με το φράγμα μας έταζε αποζημίωση και μετεγκατάσταση. Αργότερα όταν διεκδικούσαμε και ζητούσαμε την μετεγκατάσταση του οικισμού μας σε άλλη περιοχή η πολιτεία δεν μας έδωσε καμία σημασία . Τουλάχιστον να μας δίνανε περισότερα χρήματα για να μπορούμε να αγοράσουμε ένα καινούργιο σπίτι. Να βάλουμε ένα κερραμύδι πάνω από το κεφαλι μας, να μην γίνουμε αστεγοι. Η πενηχρή αποζημείωση που λαβαμε δεν αρκεί ούτε για να νοικιάσουμε σπίτι και σε καμία περιπτωση να αγοράσουμε μόνο εάν χρεωθουμε, όπως έκαναν τα παιδια μου προκειμένου να παράσχουν και ένα καλύτερο μέλλον για στα εγγόνια μου. Μας έκανε το κράτος άστεγους και πρόσφυγες, είπε με τρεμάμενη φωνή η κα. Ελένη.

Δεν έχουν δικαίωμα να μας διώξουν από τα σπίτια μας αλλά μας εκβιάζουν και μας κάνουν ψυχολογικό πόλεμο ούτως ώστε να τα παρατήσουμε και να εγκαταλείψουμε τον τόπο μας.

Πριν το φράγμα το χωριό μας ήταν γεμάτο ζωή, με το μπακάλικο του το καφενείο του τα νεαρά παιδιά τον πολιτιστικό σύλλογο. Τώρα όλα έχουν ερημώσει. Γίναμε το χωριό φάντασμα που σε λίγο θα μας καταπιεί το νερό. Το χωριό μας έχει και μια εκκλησία για την οποία κανείς δεν νοιάζεται. Ούτε καν την αποζημίωσαν προκείμενου να την μεταφέρουμε κάπου άλλου.

Το έργο του φράγματος δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα αλλά έως τώρα δεν έχει έρθει ένας περιβαλλοντολόγος να επιβλέψει την κατάσταση. Το φράγμα είναι ανοιχτό και οι βοσκοί βάζουν τα πρόβατά τους μέσα και μολύνουν τον τόπο με τις κοπριές των ζώων που εκεί αύριο μεθαύριο θα γεμίσει νερό και θα το πίνουνε οι άνθρωποι.

Προϋποθέσεις για να φύγουμε λοιπόν δεν υπάρχουν οπότε εδώ γεννηθήκαμε εδώ θα πεθάνουμε κιόλας. Δεν κάνουμε κανενός το χατήρι να εγκαταλείψουμε τον τόπο μας. Οι πολιτεία έχει χρέος να περιθάλπει τους αστέγους και να τους βρίσκει χώρο διαμονής, όχι να τα έχουμε όλα αυτά και να θέλουν να μας αφήσουν στο δρόμο.