Τό δίδαγμα τῆς Συρίας

συμβαίνουν σήμερα φαντάζουν πρωτόγνωρα, ἀπίστευτα καί ἀπελπιστικά. Καί δέν ἐννοῶ φυσικά μόνο τήν λεγομένη κρίση στά στενά της πλαίσια, οὔτε ἁπλῶς τό σύνολο τῶν παγκοσμίων ἐξελίξεων ὅπως παρουσιάζεται στίς εἰδήσεις. 

Ἀναφέρομαι κυρίως στίς βαθύτερες αἰτίες τῶν φαινομένων, στόν ρόλο τῶν λεγομένων σκοτεινῶν δυνάμεων, στήν παγκόσμια δικτατορία πού ἐπικρέμαται σέ κάποιο ἀόρατο σημεῖο τῆς ἀτμόσφαιρας καί τά ὅμοια. 

Ἡ αἴσθηση ὅμως αὐτή πού ἀπομένει ὡς καταστάλαγμα στό ὑποσυνείδητο τῶν ἀνθρώπων εἶναι κυρίως ἀποτέλεσμα τῆς ἄγνοιας τῆς ἱστορίας, παλαιᾶς καί νεωτέρας. Μάλιστα ὅσον ἀφορᾶ τήν ἱστορία τοῦ νέου ἑλληνικοῦ κράτους (1821–), μᾶς εἶναι προσιτή μέ πολλή λεπτομέρεια, λόγῳ τοῦ τεραστίου ὑπάρχοντος ἀρχειακοῦ ὑλικοῦ σέ ἔγγραφα, ἀλληλογραφία, ἄρθρα, ρεπορτάζ καί κάθε λογῆς ἀμιγῶς ἤ μή ἱστορικά κείμενα. Τά πορίσματα μιᾶς τέτοιας ἐντρυφήσεως θά εἶναι τουλάχιστον ἐντυπωσιακά ὡς πρός τήν πανηγυρική ἐπιβεβαίωση τοῦ ρητοῦ “ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται”. 

Ἤ, μέ ἄλλα λόγια: σέ καμμία περίπτωση δέν ζοῦμε τίς χειρότερες στιγμές μας. Ἁπλῶς, σέ ἀτομικό ἐπίπεδο, καλομάθαμε (ἤ κακομάθαμε) στήν κραιπάλη (ἤ, πιό εὐγενικά, στήν καλοπέραση) καί τώρα πού πρέπει νά συνέλθουμε ζοριζόμαστε καί ψάχνουμε γιά φταῖχτες πού θά μᾶς ἀπαλλάξουν ἀπό τό βάρος τῆς προσωπικῆς μας εὐθύνης.

Ἀλλά καί σέ συλλογικό ἐπίπεδο, πότε ἔλειψε ἡ καταδυνάστευση λαῶν ἀπό λαούς, ἀδυνάτων ἀπό ἱσχυρούς, φτωχῶν ἀπό πλουσίους; Πότε ἐξέλιπε ἡ κατάφωρη ἀδικία, ἡ χυδαία ὑποκρισία καί ἡ ἀρρωστημένη φιλοδοξία; Πόσοι ἱσχυροί τῆς γῆς ἐμφανίστηκαν πού νά χρησιμοποιοῦν τήν ἱσχύ τους πρός ὄφελος τῶν συνανθρώπων των; Τολμῶ νά πῶ ὅτι σέ ἄλλες ἐποχές τά πράγματα ἦταν πολύ χειρότερα. Τά παραδείγματα ἄπειρα καί μᾶλλον περιττά ἐν προκειμένῳ.

Ἡ διαφορά σήμερα ἔγκειται κυρίως στό γεγονός ὅτι ἡ ἀπειλή εἶναι πλέον παγκόσμια καί ὡς ἐκ τούτου δέν εἶναι εὔκολη ἡ στόχευση. Κατά τά λοιπά ἀλλάζουν μόνον οἱ μέθοδοι καί ὄχι ἡ οὐσία, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἐπιθυμία τῶν ἀνθρώπων νά κυριαρχήσουν στούς συνανθρώπους τους, καί τήν κατάπτυστη καί διεστραμμένη ἠδονή πού ἀποκομίζουν ἀπό τήν κυριαρχία αὐτή καί τήν ἀλαζονεία πού τήν συνοδεύει. Θέλω δέ νά ἐπισημάνω ὅτι τήν τελευταία 10ετία περίπου παρατηρῶ μιά ἐπιπλέον ἀλλαγή στίς μεθόδους αὐτές, πού ἐγκυμονεῖ ἕναν μεγάλο κίνδυνο γιά τούς λαούς (καί γι᾿ αὐτό ἀκριβῶς ἐφαρμόζεται). 

Ὁμιλῶ γιά τήν ἀπροκάλυπτη –πλέον– καί ἄνευ προσχημάτων ἐπίθεση τῶν “σκοτεινῶν” δυνάμεων (ὅπως συνήθως ἀποκαλοῦνται ἀπό τούς “συνομωσιολόγους”, ἀλλά πού γίνονται σιγά-σιγά φανερές καί ἁπτές, καί συγκλίνουν πρός συγκεκριμένα πρόσωπα τοῦ τραπεζικοῦ καρτέλ) τῆς λεγομένης Νέας Παγκόσμιας Τάξης, κατά τῶν ὀχυρῶν τῆς ὅποιας “παλαιᾶς” τάξης. Καί ὁ κίνδυνος πού μᾶς ἀπειλεῖ εἶναι ἡ παράλογη ἀπελπισία ἐξ αἰτίας τῆς φαινομενικῆς παντοδυναμίας της καί ἡ ἐξ αὐτῆς παραίτησή μας ἀπό ὁποιαδήποτε δράση καί ἄμυνα.

Ἡ δυναμική ἑνός λαοῦ εἶναι τεράστια καί τοῦ δικοῦ μας ἀκόμη μεγαλύτερη. Πρός τό παρόν τουλάχιστον, ἀποδεικνύεται ὅτι δέν εἶναι καθόλου εὔκολο καί καθόλου βέβαιο γιά ὁποιονδήποτε νά καταβάλει αὐτήν τήν δυναμική ὅταν λειτουργεῖ στοιχειωδῶς. Τό πιό πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι ἡ Συρία, πού μετά ἀπό τόσα χρόνια αἱματηρῆς ἀντιστάσεως “δηλώνει” ὅτι μπορεῖ νά ἀνταπεξέλθει. Ἄς μήν περιορίσουμε τήν ἐπιτυχία στίς συγκυρίες· οἱ συγκυρίες συνήθως μᾶς ἀκολουθοῦν καί δέν προηγοῦνται. 

Θά ἐπαναλάμβανα χονδροειδῶς τό γνωστό: “ἡ τύχη βοηθᾶ τούς τολμηρούς”. Γιά ἕνα λόγο παραπάνω καί ἡ δική μας πατρίδα θά ἀνταπεξέλθει. Τό διδάσκει κάθε σελίδα τῆς ἱστορίας μας καί μάλιστα ἀπέναντι σέ πολύ μεγαλύτερες δοκιμασίες. Τό διδάσκει μέ τρόπο πού ξεπερνᾶ τήν τυπική λογική καί προσδίδει στούς ἀγῶνες τοῦ γένους μας χαρακτῆρα μεταφυσικό. Ἡ πατρίδα θά ἀνταπεξέλθει, ἔστω καί μέ θυσίες. Ἀρκεῖ νά μήν παραιτηθοῦμε.

Κοινωνική Ανατολή