Όλα είναι θέμα σεβασμού και εμπιστοσύνης

ΚΑΡΑΝΑΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

¨Η εφαρμογή ενός συστήματος αξιολόγησης διδακτικού προσωπικού, δομών και διαδικασιών, μετά από 30 χρόνια «ισοπέδωσης» και…

«ανέλεγκτων» διαδικασιών εξασφαλίζει την ποιότητα στην εκπαίδευση και την αξιοκρατία…για να βγουν από την τάξη οι παιδόφιλοι, οι ψυχοπαθείς, οι εγκληματίες και όσοι ασκούν κάθε είδους βία¨.

Υπουργός Παιδείας

Δεν θα διαφωνούσε κανένας, αν ερχόταν από άλλον πλανήτη και δεν γνώριζε πράγματα και καταστάσεις στη χώρα της πολιτικής παρακμής. Αν υπάρχουν, έπρεπε να έχουν φύγει, όλοι τους από το δημόσιο τομέα εδώ και χρόνια. Αυτόματα, όμως, προκύπτει το ερώτημα : Γιατί υπήρχαν τόσοι παιδόφιλοι, ψυχοπαθείς, εγκληματίες και ασκούντες κάθε είδους βία, αφού υπάρχει σχετικό νομικό πλαίσιο. Το πελατειακό σύστημα ανώτερο των θεσμών; Για να φανταστούμε να τα έλεγε αυτά, παράδειγμα, ο υπουργός Παιδείας της Φιλανδίας, που υπάρχει μεγάλος σεβασμός και εμπιστοσύνη στο έργο των εκπαιδευτικών.

Έτσι ήταν πάντα, οι δηλώσεις των πολιτικών αυτού του πολιτικού συστήματος, που διατυμπάνιζε, ότι η «οικονομία είναι θωρακισμένη», αλλά κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος και εκατοντάδες δις ευρώ αγνοούνται, που είχε ψηλά την αξιοκρατία, αλλά η οικογενειοκρατία και η κομματοκρατία κάνει πάρτη, που τοποθετεί στο δημόσιο ημέτερους, ακατάλληλους σε καίριες θέσεις διοίκησης, που δίνει πάσης φύσης μαϊμού «χαρτιά» και «χαρτιά» «δημοσίων σχέσεων», αλλά κανένας δεν τιμωρείται από τις διορισμένες επιτροπές.

Είναι οι πολιτικοί, που στέλνουν τα παιδιά τους στα κολέγια, αλλά ταυτόχρονα, νοιάζονται, και για την εκπαίδευση του λαού με το ράβε ξήλωνε και με προσβλητικές δηλώσεις. Δυστυχώς, είναι οι ίδιοι, που έλεγαν, ότι «όλα είναι θέμα Παιδείας», αλλά μοίρασαν πρόσφατα αξιοκρατικά τις θέσεις με το σύστημα 4-2-1 και συνεχίζουν το ρουσφέτι «πόρτα, πόρτα», όπως και τότε. Είναι οι ίδιοι, που έλεγαν, «πρώτα ο μαθητής», αλλά αφήνουν κενές θέσεις εκπαιδευτικών και ταλαιπωρούνται οι μαθητές και οι οικογένειες. Είναι οι παλιοί εκβιαστές των μνημονίων, οι τωρινοί θιασώτες του “success story”, που θα γίνουν για λίγο ανεξάρτητοι και πολιτικά αμόλυντοι στις δημοτικές, περιφερειακές και ευρωεκλογές, για την πάρτη τους και για το κομματικό συμφέρον.

Είναι αυτοί που καθοδηγούν με τις εκπαιδευτικές πολιτικές, μαθητές, εκπαιδευτικούς, γονείς και μπορούν να ευτελίζουν με την υποκρισία τους κάθε έννοια, δίνοντας άλλο περιεχόμενο και καθ’ επέκταση πρακτική. Πριν λίγα χρόνια έγινε μεγάλος ντόρος για τη Μεταρρύθμιση, τελευταία για τη θεσμοθετημένη Αξιολόγηση, Επιθεώρηση με ολίγη Αυτο-αξιολόγηση.

Άλλο Αξιολόγηση, άλλο Επιθεώρηση και άλλο Αυτο-αξιολόγηση. Άλλο εννοούν τα νομοθετήματα της αυτο-αξιολόγησης των «ειδικών» της υποκριτικής για το «καλό της εκπαίδευσης» και άλλο να νιώθει την ανάγκη ο εκπαιδευτικός να αυτο-αξιολογηθεί, όταν έχει στο μυαλό του, ότι από το μάθημα δεν μαθαίνουν μόνο οι μαθητές του, αλλά και ο ίδιος. Μαθαίνει περισσότερα, για να μάθουν και οι μαθητές του. «Μαθαίνει διδάσκοντας». Αυτό δυσκολεύει ακόμη τα πράγματα σε μία επιβαλλόμενη γραφειοκρατική αυτο-αξιολόγηση.

Άλλο είναι να καταθέτει ο εκπαιδευτικός τις εσωτερικές σκέψεις μέσα από ένα ουσιαστικό εσωτερικό στοχαστικό διάλογο και να τις μοιράζεσαι μ’ άλλους συναδέλφους και άλλο να έρχεται ο νομοθετημένος, «αξιοκρατικά» αξιολογητής, επιθεωρητής, ελεγκτής και να τον τιμωρεί, επειδή κατέγραψε τις διδακτικές ή τις διαχειριστικές αδυναμίες του, τα λάθη του. Λάθη πάντα υπάρχουν, οι ανώριμοι και οι κολλημένοι δεν κάνουν.

Οι πολιτικοί αυτού του πολιτικού συστήματος, δεν ασχολούνται με παιδαγωγικές θεωρίες, νομοθέτησαν και επιβάλλουν εκβιαστικά την αυτο-αξιολόγηση. Σ’ ένα δίωρο επιμόρφωσης, ή και καθόλου, ο εκπαιδευτικός είναι έτοιμος για να αυτο-αξιολογηθεί. Τρελά πράγματα, όταν και ο πλέον αδαής γνωρίζει, ότι το δυσκολότερο πράγμα στη ζωή, είναι να αξιολογήσει κάποιος τον εαυτό του και ακόμη χειρότερα να γίνεται πιεστικά και για άλλους λόγους.

Χρειάζονται δεξιότητες, τεχνικές, προπάντων ελεύθερο και ήρεμο εκπαιδευτικό περιβάλλον για αυτοκριτική και αυτοπαρατήρηση, σεβασμός και εμπιστοσύνη προπάντων, για διαδικασίες αυτό-αξιολόγησης.
Ο σκοπός των σχεδιαστών προφανής. Να έχουν τη δυνατότητα με τη νέα νομοθετημένη επιθεώρηση, να τηρούν κατά γράμμα την οριοθετημένη ποσόστωση από βαθμό σε βαθμό ( δέσμευση για μείωση δαπανών ) και να ενισχυθεί ο πελατειακός μηχανισμός , το αξιοκρατικό ρουσφέτι μέσα από ένα φοβικό εκπαιδευτικό περιβάλλον και το συγκρουσιακό κλίμα ( κοινωνικός αυτοματισμός ). Λόγοι οικονομικοί και γραφειοκρατικοί με ετικέτα στην βιτρίνα την αυτο-αξιολόγηση.
Ας αφήσουμε στην άκρη την τέχνη της πολιτικής υποκριτικής για τους πολιτικάντηδες και να δούμε την ουσιαστική αυτο-αξιολόγηση στην καθημερινή σχολική πρακτική.

Προσωπικά, όταν αναφέρομαι στην «αυτο-αξιολόγηση», εννοώ, ότι οργανώνω συνεχώς το σκεπτικό μου και τις πράξεις μου, για να παίρνω μια ιδέα κατά πόσο κάνω καλά τη δουλειά μου καθημερινά. Γιατί επιθυμώ, να τη βελτιώνω συνεχώς, ποικιλοτρόπως, ανατροφοδοτικά. Διαδικασίες αυτο-αξιολόγησης και ελεγκτικοί μηχανισμοί δεν πάνε μαζί.

Η ανυπαρξία κριτικού στοχασμού, εσωτερικού διαλόγου, οδηγεί στην απλή αναπαραγωγή του έργου της καθημερινής διδαχής, χρόνο σε χρόνο και από τάξη σε τάξη, ή στην καλύτερη περίπτωση σε μία επιφανειακή αυτοκριτική και αυτοπαρατήρηση, όπως θα συμβεί στην κατά παραγγελία γραφειοκρατική αυτό-αξιολόγηση.

Πριν αρκετά χρόνια ο μεγάλος παιδαγωγός Ρaulo Freire υπέδειξε ως καλύτερο συνδυασμό διδασκαλίας, εκείνον, που στηρίζεται στην πράξη και την ανατροφοδότηση και τον ονόμασε « Πράξη ».
Αν κάποιος «μαθαίνει διδάσκοντας», αυτό περνάει από το σκεπτικό της συνεχούς βελτίωσης ανατροφοδοτικά, όπως τονίστηκε, οφείλει όμως, να βρει και εκείνους τους τρόπους – κριτήρια για να το πετύχει.

Τα κριτήρια εξαρτώνται από τις προσωπικές αναζητήσεις του καθενός και φυσικά από τις εκπαιδευτικές πολιτικές και τις αναστατώσεις άνευ ουσίας, τα Προγράμματα Σπουδών, την υλικοτεχνική υποδομή του σχολείου, την ουσιαστική επιμόρφωση και την ποικιλία των διδακτικών στρατηγικών, που έχει ο καθένας στην φαρέτρα του.

Όλα δεν μπορούν να αυτο-αξιολογηθούν στην καθημερινή πρακτική. Κάθε ομάδα επιρροής, που εμπλέκεται στο έργο της σχολικής μονάδας, οφείλει να αυτο-αξιολογηθεί. Παράδειγμα, το Υπουργείο Παιδείας να αξιολογήσει τις εκπαιδευτικές πολιτικές του. Αν ίσχυε αυτό, δεν θα υπήρχαν ανεύθυνες εκπαιδευτικές πολιτικές, ούτε δηλώσεις με χαρακτηρισμούς, αλλά ούτε προσωπικές πολιτικές και ρουσφέτια. Όλα είναι θέμα σεβασμού και εμπιστοσύνης προς το παραγόμενο εκπαιδευτικό έργο και όχι μόνον.

Όλα τ’ άλλα είναι για την πολιτικάντικη ετικέτα και για εκείνους τους κολλημένους, που έχουν το δάκτυλο στη σκανδάλη, για να βγάλουν τα εσώψυχά τους και να φανούν βασικότεροι του Βασιλέως.