Η ζωή δεν είναι αυτό που πρεσβεύουν οι ευτελείς

«μόνο όταν είμαι ολότελα η ψυχή μου περνάω καλά. Αυτή η ζωή η επίγεια καθόλου δεν μου αρέσει, όχι μόνο τώρα που όλα είναι σύχρηστα, έτσι ήμουν πάντα. Ό,τι έχει να προσφέρει η ζωή, ό,τι αρέσει στους υπόλοιπους ανθρώπους, ωραία αυτοκίνητα, λούσα, συμφεροντολογικές σχέσεις, φαίνεσθαι, καριέρες, αξιώματα κλπ, με αφήνουν αδιάφορη. 

Δεν έχει τίποτα από αυτά που μ’ αρέσουν η ζωή, γι’ αυτό περιμένω πώς και πώς να πεθάνω, να πάω εκεί που υπάρχει μόνο η ουσία». Αφού τα είπα σκέφτηκα «ωραίες βλακείες είπες στο παιδί, για γονιός προσφέρεις την απόλυτη σιγουριά». Έπεσα έτσι (κατηγορώντας με) και ξύπνησα εντελώς αλλιώς! Μα η ζωή δεν είναι αυτό που πρεσβεύουν οι πεζοί, κενοί, επιφανειακοί, ανούσιοι, υλιστές, άψυχοι άνθρωποι!!!! Αυτό που δεν μου αρέσει είναι ο τρόπος που ζουν αυτοί!! Όχι η ζωή!!

(Το ανακάλυψα σήμερα, δεν άργησα και πολύ, μόλις 41 χρόνια.)

Από παιδί νιώθω εντελώς παρείσακτη, ξένο σώμα πάνω στη γη, και φυσικά πίστευα ότι το πρόβλημα το έχω εγώ!! Δεν γίνεται όλοι στραβά να αρμενίζουν, στραβός σίγουρα είναι ο γιαλός. Κι από την στιγμή που δεν μπορούσα με τίποτα να με «διορθώσω» για να γίνω σαν τους λοιπούς, μέχρι σήμερα ζούσα ως παρίας, περιμένοντας στωικά να ολοκληρώσω την διαδικασία μου και/για να πάω εκεί όπου ανήκω.

Επειδή ο άνθρωπος κατάφερε να καταντήσει το ευτελέστερο ον στον πλανήτη, οι αληθινοί άνθρωποι αισθάνονται προβληματικοί, αταίριαστοι, ξένοι στο σπίτι που θα έπρεπε να κατοικούν μόνο αυτοί!! Το σπίτι που φτιάχτηκε για Ανθρώπους.