«Όπου δεν πίπτει λόγος…»

Γράφει ο Θανάσης Νικολαΐδης

ΓΡΑΨΑΜΕ για τους απειθάρχητους έλληνες απέναντι σε αναξιόπιστο Κράτος. Η Κυβέρνηση «εντέλλεται», οι
πολίτες την αγνοούν και θυμηθήκαμε το…
«φέρτε μου έναν πεθαμένο» (απ’ το νέφος) του αξιοσέβαστου κ. Στεφανόπουλου. ΚΑΙ πάμε στο τσιγάρο και τη «δημόσια» απαγόρευσή του. Αυτό περίμενε ο (νεο)έλληνας-ασίκης και απείθαρχος από τα γεννοφάσκια του. Μετά το φαγητό (στην ταβέρνα), παραγγέλλοντας τον καφέ του, μη και δεν ξεχωρίσει απ’ τους άλλους. Στο σκυλάδικο (συνονθύλευμα καπνίλας, ιδρωτίλας και…επίδειξης), στην καφετέρια,στο καφενείοΤΟ Κράτος ξαμολάει τους (λιγοστούς) σημαδευτές των παρανόμων, φωνασκεί, «υπόσχεται», απειλεί. Μη δουν την κρατική απραξία μας οι «κουτόφραγκοι» και μας καταγράψουν ως απείθαρχους (και)
στο…καπνίζειν σε κλειστούς χώρους. Λες και δεν μας ήξεραν και θα μας μάθουν
ΚΑΙ τι μας λένε, βαθυστόχαστα, ντόπιοι της κουλτούρας; «Είναι
θέμα παιδείας». Και πάει το μυαλό στις καταλήψεις σε σχολεία που
οι ίδιοι υποθάλπουν μη μείνουμε από λιλιπούτειος «ήρωες» και
φτασμένους «επαναστάτες». Στην εκπαίδευση της σκοπούμενης
αμορφωσιάς που βολεύει τους κρυφούς δυνάστες των αφελών και παραπλανημένων
ΔΕΝ θα’ ρθει η «παιδεία» αύριο το πρωί και, στο μεταξύ, οι
θεριακλήδες θα μας…γράφουν. Την περιμέναμε (την παιδεία) απέναντι
και με τη χατζάρα να ανεμίζει μη μας «φάει» ο αντίπαλος. Κι αν μιλήσεις
(του κάποιου γονιού) για ενδοσχολική (και όχι μόνο) πειθαρχία, σου
απαντά (φουσκώνοντας τα στήθια) πως «δεν βγάζουμε σκλάβους».
ΓΙ αυτό και παρατάμε τα της παιδείας που «χρειάζεται» και δεν
υπάρχει, πάμε στο «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος» και
απαιτούμε. Να γίνει πράξη η θεωρία και οι παραινέσεις…μετρητά!
Πρόστιμο, και το «νέο» θα μαθευτεί. Θα συμμορφώσει τον θεριακλή
του στεγασμένου χώρου, τον «επιδειξία» της αφοβησιάς και την κυρία
που δεν ρίχνει στους ώμους την εσάρπα για υπαίθρια φούμα.
ΕΙΝΑΙ στο χέρι του λαού του «μικρού του μέγα» να ξεκινήσει απ’ τα
μικρά και ασήμαντα(;). Θα’ ναι το δείγμα της συμμόρφωσής του στη
λογική και στο μέτρο («μηδέν άγαν»). Θα φτάσει και στα «μεγάλα»
που τόσο υστερεί και του είναι απαραίτητα. Με το στανιό; Ναι, σε
ανελαστικά που δεν σηκώνουν ευχές και παραινέσεις.