Το μέγα θέμα με το Χρέος

Toυ Άγη Βερούτη

Τα κρατικά χρέη δεν αποπληρώνονται ποτέ. Απλά ανακυκλώνονται.

Φοβούμαι ότι πέραν των αρχικών κεφαλαίων που μπαίνουν για να καλύψουν κάποιες τρύπες του προϋπολογισμού, όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ηλεκτρονικές λογιστικές εγγραφές…

Φοβούμαι ότι γενικά τα government-bond markets παγκοσμίως, δημιουργούν έναν εικονικό πλούτο που ποτέ δεν αποπληρώνεται, και πάντα διογκώνεται, ως να τύπωναν νόμισμα οι οικονομίες, αλλά τελικά καταλήγουν να χρωστούν αυτές τις πιστώσεις σε κάποιο δανειστή, μαζί με τους τόκους.

Όμως, αν είναι τράπεζα, ο δανειστής δεν χρησιμοποίησε πραγματικό δικό της χρήμα, ή χρήμα των καταθετών της, για να δανείσει τα κράτη.

Με ενέχυρο τα ίδια τα government bonds τους, επήρε δανεικά τα περισσότερα χρήματα από την Κεντρική Τράπεζα, με βάση την πιστοληπτική αξιολόγηση της χώρας (ως 97% της συνολικής αξίας του bond).

Αυτό γίνεται με την προοπτική ότι όταν η Κεντρική Τράπεζα θα πάρει πίσω αυτά τα χρήματα αυτά, απλά θα αντιστρέψει την ηλεκτρονική καταχώρηση που τα δημιούργησε και θα τα εξαϋλώσει.

Η τράπεζα όμως που δανείζει μια χώρα με spread (διαφορά ανάμεσα στο επιτόκιο που πληρώνεται από τη χώρα, και στο επιτόκιο που εκείνη πληρώνει στην Κεντρική Τράπεζα) βγάζει αυτό το spread ως κέρδος για το σύνολο του δανείου, ακόμη και αν το ποσοστό των ιδίων κεφαλαίων της στο κρατικό δάνειο αυτό είναι κάτω από το 5% του συνολικού δανείου. Απίστευτο;

Μιλάμε δηλαδή για αερόχρημα fiat money που την αξία του λαμβάνει από το νόμο που το επιβάλλει ως μέθοδο αποπληρωμής φορολογικών χρεών προς το κράτος (από το λατινικό fiat=”ας είναι”) που εμφανίζεται και εξαφανίζεται χωρίς ποτέ να αγγίξει την πραγματική οικονομία, ενώ δημιουργεί υπερκέρδη στο δανειστή, για κεφάλαια που δημιουργεί εκ του αέρος η Κεντρική Τράπεζα.

Αυτό φοβούμαι…!

logiastarata.gr