Η διάλυση των σχολείων (κατάθεση εμπειρίας)

μεθόδους και ιδεολογικούς χουλιγκανισμούς. Διότι είναι φανερό ότι ένας μαθητής που αποκτά παιδεία τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, εκ πρώτης όψεως φαίνεται να διδάσκεται ιστορία, φιλολογία και άλλα μαθήματα, στην πραγματικότητα όμως διδάσκεται ένα μάθημα: την αρπαγή του πολιτισμού του. Πως; Απλά και όμορφα μέσα από την «μίζα» που θα δώσει στον πανεπιστημιακό δυνάστη, δηλαδή τον κομματάρχη που κάνει ψηφοθηρία διορίζοντας τον ανάξιο δάσκαλο για δικό του όφελος (προσοχή! μιλάω για τον ανάξιο και κομματικοποιημένο δάσκαλο, όχι τον τίμιο δάσκαλο που μάχεται για την μόρφωση των παιδιών). Και ποια είναι η μίζα; Η προσωπικότητα του στην διάθεση της «κομματικής μηχανής» με σκοπό την «ευγενή» απορρόφηση της ιδιοπροσωπίας του. Μήπως είμαι υβριστής ή λέω χοντροκομμένες κακίες; Όχι! Διότι κι εγώ πήγα σχολείο και είδα καθαρά αυτό που γράφω.

Λέω, λοιπόν, ο πρώτος χούλιγκαν του κράτους είναι ο διεφθαρμένος δάσκαλος, αυτός που πίνει καφέ από την κούπα της ομάδας του, αυτός που στο διάλειμμα βλέπει ειδήσεις στην μικρή τηλεορασίτσα στο γραφείο του και μαλώνει με τον συνάδελφο του για την προεδρία του κόμματος που είναι γραμμένος, αυτός που συκοφαντεί το παιδί στους γονείς και λέει μόνο τα στραβά και τα άσχημα, κι ούτε ένα καλό έτσι για τα μάτια του κόσμου, κι όταν πάει στο σπίτι το παιδί γίνεται ο χαμός διότι μόνο αθλιότητες είχε να πει ο δάσκαλος και τίποτα καλό, έτσι για να ηρεμίσει λίγο την οργή των γονιών του, που κι αυτοί σίγουρα, έχουνε βαρύ φορτίο. Όχι, τίποτα καλό, μόνο λάδι στην φωτιά, και τελικά το παιδί είναι πικραμένο από το σχολείο εξαιτίας του συκοφάντη-δασκάλου που κατηγορεί τον γιο στον πατέρα του χωρίς να ντρέπεται, χωρίς την παραμικρή συναίσθηση των πράξεων του. Ναι, αυτός είναι ο πρώτος δάσκαλος του οπαδισμού. Αυτός που χτίζει τα κάγκελα για να μην κάνουν κοπάνα οι μαθητές αλλά αυτός είναι ο πρώτος κοπανατζής, ναι, αυτός που τον καλούν στο τηλέφωνο και τρέχει αμέσως διακόπτοντας το μάθημα και απαιτεί από τα παιδιά να μην κουνηθούν από τις θέσεις τους μέχρι να γυρίσει, αυτός πρώτος δίδαξε την κοπάνα, ναι, αυτός που αργεί να έρθει στο μάθημα επειδή είχε κίνηση στους δρόμους και είναι πάντα πιστευτός απ’ όλους, όταν όμως αργεί ο μαθητής, τότε είναι έτοιμος να μοιράσει την ταμπέλα του ψεύτη και του τουρίστα, ναι, γι’ αυτόν τον καθηγητή μιλάμε, για τον καθηγητή που άκμασε τα τελευταία χρόνια στα ελληνικά σχολεία, γι’ αυτόν μιλάμε, για τον κοπανατζή καθηγητή, αυτόν που αφήνει τους μαθητές να φύγουν πιο νωρίς από την τάξη διότι του έτυχε δουλειά κι όταν πάει σπίτι βάζει την φόρμα και το κασκόλ και τρέχει στο γήπεδο. Ναι, υπάρχει ακόμα ο κοπανατζής στα ελληνικά σχολεία, είναι αυτός με το κουστούμι που κλειδώνει την πόρτα της αυλής αλλά ταυτόχρονα παρατάει το μάθημα και πηδάει απ’ τα παράθυρα για να δει από πού έρχονται οι φωνές έξω από το σχολείο και ποιοι σκοτώνονται με μίσος. Και είναι μάγκας διότι έγινε πιστευτός, αν και το κύριο μέλημα του ήταν να δει αν το αμάξι του είναι σώο και αβλαβές ή έφαγε καμιά ψιλή από τους διαπληκτιζόμενους (γι’ αυτόν το αμάξι είναι ζωντανός άνθρωπος), εντούτοις τους ξεγέλασε όλους, μπήκε στην τάξη και ούτε γάτα ούτε ζημιά, είναι ο τέλειος κοπανατζής δίχως ποινολόγια, το κουστούμι και το σοβαρό ύφος τα καλύπτουν όλα. Και δεν έχει τέλος η κοπάνα του κοπανατζή! Στην τάξη απαγορεύεται να μιλάνε οι μαθητές μεταξύ τους, αυτός όμως έχει βγει στην πόρτα και με το ένα μάτι κοιτάει την αίθουσα ενώ με το άλλο περιμένει τον φίλο του που έχει χρόνια να τον δει και αγωνιά μήπως δεν βρίσκει την αίθουσα που κάνει μάθημα.

Κι ενώ οι τουαλέτες γι’ αυτόν έχουν γίνει ντεκές από τα τσιγάρα των μαθητών, τα γραφεία των καθηγητών μυρίζουν φρέσκο αέρα, παρόλο που η κάπνα έχει ποτίσει ακόμα και τα ντουβάρια. Πως γίνεται αυτό; Γίνεται, όλα γίνονται για τον κοπανατζή-δάσκαλο, γι’ αυτόν γίνονται ακόμα και θαύματα τα οποία πρέπει να τα δεχτούν οι μαθητές διότι αν τολμήσουν και πουν ότι τα γραφεία μοιάζουν με θάλαμο αερίων από την κάπνα, τότε η ποινή θα είναι εξοντωτική. Και δεν έχουν τέλος τα κατορθώματα του δασκάλου-χούλιγκαν. Κάποιες φορές μπορεί κάποιος να τον δει ακόμα και να παρέχει προστασία σε άλλον καθηγητή, νέος τύπος δηλαδή, δάσκαλος-security που διακόπτει το μάθημα και ορμάει στην διπλανή αίθουσα για να πλακώσει στα χαστούκια τον μαθητή και να σώσει την καθηγήτρια που έχει πάθει υστερία από τα νεύρα της και κάνει σαν να την βιάζουνε (ενώ στην πραγματικότητα καλεί παμπόνηρα σε βοήθεια τον συνάδελφο της αν και εφόσον δεν μπορεί να επιβληθεί εκείνη με τις απειλές της). Κάποιες άλλες φορές μπορεί να τον δει κάποιος να μπαίνει στην αίθουσα και ξαφνικά να κάνει μεταβολή και να φεύγει για τις τουαλέτες δίχως να δίνει αναφορά σε κανέναν. Γιατί; Διότι πάτησε μια χαλασμένη τσίχλα με το παπούτσι του κι επειδή είναι άνθρωπος έτρεξε να την βγάλει, ο μαθητής όμως δεν είναι άνθρωπος είναι απάνθρωπος αν από βιασύνη ξεχάσει να κατουρήσει σπίτι και την πρώτη ώρα του μαθήματος ζητήσει από τον δάσκαλο να πάει στην τουαλέτα. Όχι, δεν είναι άνθρωπος ο μαθητής, είναι μικρός διαβολάκος και θα πρέπει να τιμωρηθεί που ήρθε στο σχολείο χωρίς να έχει κάνει πρώτα την σωματική του ανάγκη.

Ποιο όμως είναι το κύριο γνώρισμα του δασκάλου-χούλιγκαν; Η μεγάλη απόσταση που χωρίζει τα λόγια του από τα έργα! Μπορεί να μιλάει ώρες για το κοινωνικό δίκαιο αλλά είναι διατεθειμένος να αχρηστέψει μια ολόκληρη χρονιά απ’ τον μαθητή αν του αντιμιλήσει ή θελήσει να αμφισβητήσει την άμεμπτη και δίχως συμπάθειες αξιολογική του ικανότητα στα γραπτά. Μπορεί να μιλάει ώρες για τα αίτια του β’ παγκοσμίου πολέμου αλλά είναι ανίκανος να εξηγήσει στους μαθητές γιατί τα αίτια αυτά τους αφορούν άμεσα στην δική τους ζωή. Μπορεί να μιλά ώρες για τους παράγοντες που επιδρούν ανάμεσα στην δράση και την αντίδραση, όμως εκείνος μπορεί να έχει πάντα δίκιο κι η αντίδραση των μαθητών επιβάλλεται να είναι μηδενική. Μπορεί να αναλύσει επί έτη την Ηλιάδα και να πλέκει διθυράμβους στον Οδυσσέα αλλά απαγορεύει διά ροπάλου από τους μαθητές να τον μιμηθούν (μάλλον έχει δικό του φανταστικό Οδυσσέα, όχι πολυμήχανο, αλλά υποταγμένο στο περιβάλλον του, δίχως κανένα πνεύμα επαναστάσεως). Μπορεί να αναλύει τέλεια την «τρελή ροδιά» του Ελύτη και συγχρόνως να κατασκευάζει ορθολογιστικά πιόνια στην κοινωνική μηχανή, χωρίς καμιά διάθεση να κάνουν έστω και μια μικρή τρέλα. Και ο κατάλογος δυστυχώς είναι μεγάλος, διότι μιλάμε για τον δάσκαλο-χούλιγκαν, ναι, αυτόν που περιγράψαμε παραπάνω, αυτόν που στο σχόλασμα τρέχει στο αυτοκίνητο του κι ακούει στο ράδιο για την μεταγραφή του ψ ή του χ ποδοσφαιρικού αστέρα και στην συνέχεια τρέχει να το ανακοινώσει στον συνάδελφο του που φτιάχνει τα πράγματα στο γραφείο του. Ναι, ο ίδιος δάσκαλος είναι, αυτός που μαλώνει με τον μαθητή του για την δυσκολία του αθλήματος που διδάσκει κι αν δεν δεχθεί ο μαθητής μέσα από την συζήτηση ότι το βόλεϊ έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από το μπάσκετ, είναι έτοιμος να σκίσει τα ρούχα του. Αυτός ο οποίος κάθεται στο μπαλκόνι του σχολείου και πίνει ζεστή σοκολάτα στο διάλειμμα και είναι έτοιμος με την σφυρίχτρα στο χέρι να καταγράψει την παράβαση. Αυτός, ο ίδιος δάσκαλος μετά το διάλυμα, θα πάει να κάνει μάθημα, έχοντας δύο ρόλους, έχοντας διπλή ιδιότητα, μία του διαιτητή και μία του δασκάλου, μία στο μπαλκόνι με την σφυρίχτρα στο χέρι και μία με την κιμωλία στην αίθουσα της τάξεως. Και του αρέσει αυτή η διπλή ζωή, του αρέσει πολύ, διότι αν δεν του άρεσε θα προσπαθούσε να κόψει το κακό από την ρίζα του μέσα στην αίθουσα του μαθήματος και όχι με την σφυρίχτρα στο χέρι να μοιράζει ποινές. Και τι ποινές; Άδικες. Δύο μέτρα και δυο σταθμά! Είδε αυτός ο καθηγητής δύο μαθητές να μαλώνουν στην αυλή, και οι δύο είναι άξιοι τιμωρίας, χωρίς καν να εξετάζει ποιος αμύνεται και ποιος επιτίθεται, ούτε καν μπαίνει στον κόπο να ψάξει και να βρει ποιος φταίει, σαν να λέει στα παιδιά όλοι είσαστε ίδιοι. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί τους λεγόμενους «τσαμπουκάδες», «τους νταβάδες της αυλής», διότι ενοχοποιεί την άμυνα και ο αδύναμος μαθητής δεν μπορεί να αμυνθεί αφού στα ματιού του δασκάλου η αντίδραση κι η αποφυγή του χτυπήματος, τον καθιστούν πάντα ένοχο. Ανεξάρτητα από την βία που ασκεί ο δυνατός μαθητής, ο αδύναμος δεν πρέπει να αντιδράσει, πρέπει να κάτσει να τις φάει, διότι αν αντιδράσει η ποινή του δασκάλου θα είναι μεγαλύτερη από την κλωτσιά του συμμαθητή του. Αποτέλεσμα: ο πιο πονηρός επιβιώνει και κερδίζει την εύνοια του δασκάλου-χούλιγκαν. Ναι, αυτού του δασκάλου, που αγνοεί τον βασικό κανόνα της διδασκαλίας: το κύριο μάθημα γίνεται στην αυλή και στο διάλειμμα. Το κουδούνι που χτυπάει για ν’ αρχίσει το μάθημα στις τάξεις, δεν είναι το εφαλτήριο για την διδασκαλία της ιστορίας ή της φυσικής, είναι η συνέχιση του μαθήματος από την αυλή στις αίθουσες του σχολείου.

Πως είναι δυνατόν ο δάσκαλος-χούλιγκαν να κερδίσει την εμπιστοσύνη των μαθητών και να κάνει μάθημα στις αίθουσες, όταν πριν από λίγα λεπτά έχει αδικήσει κάποιους από τους μαθητές του, έχει δικαιώσει τον «νόμο του δυνατού», και έχει παρουσιάσει στα παιδιά τον εαυτό του ως δικαστή ή συνταγματάρχη με την σφυρίχτρα στο χέρι; Σε ποιο «δίκαιο» να πιστέψει ο μαθητής όταν ο δάσκαλος συμπεριφέρεται σαν διαιτητής ποδοσφαιρικού αγώνα στο σχολείο και μοιράζει κόκκινες κάρτες (δηλαδή αποβολές) επειδή δεν μπορεί να κρίνει δίκαια τις καταστάσεις ή δεν θέλει να κουράσει το μυαλό του για να βρει ποιος πρώτος χειροδικεί και ποιος παλεύει να σώσει τον εαυτό του απ’ την βία; Τότε τι να κάνει κι ο μαθητής; Πώς να αντιδράσει; Να κάτσει να κάνει ήρεμα μάθημα ή να περιμένει με αγωνία να χτυπήσει το κουδούνι για να φύγει από τον «σχολικό στρατώνα»; Ιδού το ερώτημα. Πως αντιδρά, τι κάνει για να αμυνθεί; Δεν μπορώ να ξέρω. Σίγουρα όμως σκέφτεται τρόπους για να γίνει κι αυτός ο «νταβάς της αυλής», να υπερισχύσει του δυνατού και να πάρει πίσω την χαμένη του αξιοπρέπεια.

Η συμπεριφορά του δασκάλου-χούλιγκαν είναι μυστήριο για την ελληνική κοινωνία. Μεγάλο μυστήριο αν σκεφτεί κανείς τον τεράστιο ρόλο του κρυφού σχολειού στην απελευθέρωση του γένους.

Προσοχή! Αδερφέ μου έλληνα! Αν βρεθεί στον δρόμο του παιδιού σου ο δάσκαλος –χούλιγκαν (προσοχή λέω, όχι κάποιος ευγενής έλληνας δάσκαλος με αξίες, για τον δάσκαλο – χούλιγκαν λέω, δεν ασχημονώ γενικεύοντας τα πρόσωπα), πάρε το παιδί σου από το σχολείο και πήγαινε το σε άλλο σχολείο. Θα καταλάβεις την εμπάθεια από την λάθος παιδαγωγική! Και ποια είναι η λάθος παιδαγωγική; Ο εμπαθής δάσκαλος όταν μιλάει με τους γονείς δεν προσπαθεί να δικαιολογήσει το παιδί στον γονιό ώστε να δημιουργηθεί στο σπίτι ένα κλίμα γαλήνης που να βοηθάει το παιδί στις σπουδές του. Αλλά τι κάνει; Κατηγορώντας το παιδί στον γονιό προσπαθεί να δικαιολογήσει την εμπάθεια του αναλογικά με την κακή βαθμολογία και την οργή που νιώθει για την ανυπακοή του παιδιού την ώρα του μαθήματος. Έλληνα αδερφέ μου, πρόσεχε! Επειδή όλο και πιο λίγα παιδιά θα επιβιώνουν από τα σύγχρονα ελληνικά σχολεία, πρόσεχε μην πλανηθείς από κανέναν δάσκαλο – χούλιγκαν που κατηγορεί το παιδί σου. Είτε έχει γυμνές στο κινητό, είτε σπάει καρέκλες στο σχολείο, είτε πετάει πέτρες στους συμμαθητές του, εσύ κάλυπτε το παιδί σου, δεν είναι αυτό το παιδί σου που οργίζεται και βρίζει, είναι οι μεταβολές της κοινωνίας που το θέλει χούλιγκαν και αναρχικό. Σε κάποια άλλη φάση όταν το παιδί ηρεμίσει μέσα του (γιατί σίγουρα θα ηρεμίσει αν πάρει αγάπη), θα το δεις και θα το θαυμάζεις. Έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία παιδιά μορφωμένα και έξυπνα δίχως εμπάθεια, μεγάλη ανάγκη! Τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να βγουν από τα σχολεία μας μορφωμένοι έλληνες, με διάθεση να κοινωνήσουν την επιστήμη ή την τέχνη που σπούδασαν και όχι να την κάνουν όπλο για να χτυπούν τους αμαθείς και τους απαίδευτους.

Μορφωμένος είναι ο άνθρωπος που έχει καταφέρει να δώσει μία συγκεκριμένη ευγενική μορφή στις ψυχικές και σωματικές του επιθυμίες ανεξάρτητα από το περιβάλλον του. Είναι δηλαδή ο άνθρωπος εκείνος που κατάφερε με την δύναμη των γραμμάτων να βγάλει τον εαυτό του έξω από την άμορφη μάζα των πολλών, και σαν τέλειος ψαράς της ιδιοπροσωπίας του, σε πρώτη φάση ν’ αρπάξει την προσωπικότητα του έξω απ’ το κοπάδι, και σε δεύτερη φάση σαν καλός και εργατικός αγγειοπλάστης να την πάρει στα χέρια του κι αφού την θερμάνει με την αγάπη του Θεού και την κάνει εύπλαστη, να της δώσει συγκεκριμένο σχήμα, με συγκεκριμένες δομές και συγκεκριμένη εκφραστική λειτουργία. Αυτός είναι ο μορφωμένος, οι άλλοι που αγνοούν την προσφορά της μόρφωσης, είναι οι επιτήδειοι των γραμμάτων, τρομοκράτες της κοινωνικής μαθητείας και του δημόσιου λόγου. Μάθανε γράμματα για να οδηγούν στο ψέμα αυτούς που για κάποιο λόγο δεν σπούδασαν. Ανάξιοι σπουδαστές των τεχνών και των γραμμάτων, εραστές της πωρωμένης τους καρδιάς, η κάθε επιστήμη γι’ αυτούς είναι ένα μέσο για να συγκρατούν τα πλήθη και να τα οδηγούν στις ραδιουργίες τους. Μαφία του πολιτισμού, τραμπούκοι της γλώσσας, είναι πάντα έτοιμοι να σκοτώσουν τον άνθρωπο για χάρη της επιστήμης. Θύματα τους; Οι αμαθείς και αστήριχτοι. Γι’ αυτό οι άγιοι της πίστεως μας φώναζαν στους έλληνες να μάθουνε γράμματα.

Χρόνια τώρα είμαστε σε πνευματικό πόλεμο και τα πτυχία γι’ αυτούς είναι το επίσημο κοινωνικό τους δικαίωμα να χλευάζουν τους αγράμματους, να δημιουργούν στην διεστραμμένη συνείδηση τους απολίτιστους ανθρώπους δίχως στόχους, και να παράγουν φτώχεια και μιζέρια. Όμως οι πρώτοι απολίτιστοι τύποι είναι όλοι αυτοί που έκαναν τα πανεπιστήμια κέντρα δημόσιας χειραγώγησης. Που οδηγεί τα παιδιά ο χούλιγκαν με το κουστούμι και τα δέκα διπλώματα όταν του δίνει την παραπλανητική εξουσία να κλείνει ή ν’ ανοίγει το πανεπιστήμιο στο όνομα της δημοκρατίας; Φυσικά στην αναρχία. Με την δήθεν ελευθερία που του παραχώρησε έκανε τον σπουδαστή όργανο του. Ο μελλοντικός αναρχικός μαζί με το πτυχίο απ’ την σχολή, θα είναι καλά κρυμμένος κάτω απ’ την ελευθερία που παραχωρεί η δημοκρατία, κι όταν αυτή η ελευθερία γίνει ασυδοσία, τότε το πτυχίο και το ακριβό κοστούμι, θα είναι εκεί για να επιβεβαιώνουν ότι υπάρχει ακόμα πολιτισμός σ’ αυτήν την χώρα και δεν έχει θαφτεί στις στάχτες κάποιας περασμένης εποχής. Όμως η ασυδοσία ακμάζει στο ακέραιο, και μαζί με την αναρχία κάνει να φαίνεται το πτυχίο ως το τέλειο άσυλο, το απόλυτο δικαίωμα για να κάνει ότι γουστάρει, να εξαπατά τους γύρω του και να μην ελέγχεται από κανέναν.

Υποχρέωση, λοιπόν, των σύγχρονων δασκάλων είναι να ξαναδώσουν στους έλληνες την πληγωμένη τους αξιοπρέπεια από τα ειρωνικά απαξιωτικά μηνύματα που τους περνούν μυστικά και αθόρυβα οι δυτικοί φασίστες της προόδου. Εκεί πρέπει να δουλέψουν σε πρώτη φάση οι έλληνες καθηγητές και μετά όλα τα άλλα σπουδάζονται και μαθαίνονται εύκολα. Να προσπαθήσουν να εξηγήσουν στα ελληνόπουλα ότι δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους ευρωπαίους κι ότι καμία καλοδουλεμένη μηχανή δεν γίνεται να αντικαταστήσει το φιλότιμο και την πίστη στον Χριστό. Κανένα άψογο τηλεοπτικό σόου δεν μπορεί να νικήσει την δίψα τους για την ζωντανή επικοινωνία με τους φίλους τους και τους αδερφούς τους. Καμία υλιστική προπαγάνδα δεν γίνεται να υποδαυλίζει το παιχνίδι τους στους δρόμους και στις πλατείες. Εκεί πρέπει να εργασθούν οι έλληνες δάσκαλοι, με αγάπη και φιλότιμο να δώσουν πάλι στους έλληνες την χαμένη τους ταυτότητα. Να τους κάνουν να καταλάβουν ότι μαζί με τον υπολογιστή και το κινητό τηλέφωνο θα πρέπει να αναζητούν και την αλήθεια, την έξοδο από την φανταστική εικόνα που τους έπλασαν. Χρήσιμος ο υπολογιστής, χρειάζεται κι αυτός, αλλά δεν είναι καλύτερα μαζί με την γνώση για την τεχνολογία να μάθουνε τα παιδιά ότι οι ήρωες δοξάζονται επειδή αγάπησαν κάτι ανώτερο απ’ τον εαυτό τους και πέθαναν γι’ αυτό; Δεν είναι προτιμότερο μαζί με τις πληροφορίες που παπαγαλιστί παρέχει το σχολείο, να γνωρίζουν οι μαθητές ότι οι ήρωες μεγαλούργησαν κοιτώντας τα έργα κάποιου ανώτερου ανθρώπου που τους έκανε να αφήσουν τα πάντα για να ακολουθήσουν την ζωή του; Όπως και να ’χει οι έλληνες καθηγητές μπορούν να επαναπροσδιορίσουν τον χαμένο δρόμο των ελλήνων μαθητών και να τους κάνουν να αγαπήσουν τα γράμματα και τις τέχνες.

Η αγάπη για τα γράμματα ξεκινά από την αγάπη που μου δείχνει το πρόσωπο που με διδάσκει. Αν μαζί με τα γράμματα μου διδάσκει και τον εαυτό του με απειλές τότε επειδή δεν μπορώ να ξεσπάσω στο πρόσωπο λόγω ισχύος θα ξεσπάσω στα γράμματα για να τιμωρήσω το πρόσωπο. Όταν ο καθηγητής πει μέσα του: εγώ είμαι το σχολείο, τότε το παιδί μισεί το σχολείο επειδή το κακό σχολείο είναι ο κακός καθηγητής που φωνάζει μυστικά στις ψυχές των παιδιών: έχω εξουσία να σε βοηθήσω να σπουδάσεις και έχω εξουσία να σ’ αφήσω αμόρφωτο. Έτσι, λοιπόν, μέσα από αυτό το μπέρδεμα ανάμεσα στο πρόσωπο που διδάσκει και στα γράμματα που μπορεί να αφομοιώσει το παιδί, δημιουργείται η ψευδής εντύπωση στον έλληνα μαθητή ότι η μαθητεία στο σχολείο σημαίνει υποταγή στον ανώτερο μορφωτικά άνθρωπο.

Και εύλογα τίθεται το ερώτημα: υπάρχει λύση ή έτσι ήταν πάντα το σχολείο κι έτσι θα παραμείνει; Όχι! Υπάρχει λύση! Πρέπει οι έλληνες καθηγητές να μπουν στην τάξη ως μαθητές της εύπλαστης και τραυματισμένης ελληνικής ψυχής των παιδιών. Να δουν σαν δασκάλους τις παιδικές ψυχές που έχουν απέναντι τους… Σαν δασκάλους που τους μαθαίνουν τον τρόπο να βγουν έξω από την φιλαυτία τους και να θέσουν τους εαυτούς τους μαθητές στο Άγιο Πνεύμα. Και αφού τους μάθει το Άγιο Πνεύμα τον τρόπο να αγαπούν, τότε να μάθουν τι υπάρχει μέσα σε κάθε μια από αυτές τις ψυχές που έχουν απέναντι τους και να διδάξουν με τον ανάλογο δημιουργικό τρόπο. Η μαθητεία στην προσωπικότητα του κάθε μαθητή και ο ανάλογος τρόπος διδασκαλίας, είναι ο μόνος σωστός δρόμος για να γίνει κάποιος δάσκαλος, να διδάξει σε ευχάριστο κλίμα, και να κάνει τον μαθητή να αγαπήσει τα γράμματα. Δεν είναι ανάξιος ο έλληνας δάσκαλος, είναι άξιος και δεν χρειαζόμαστε ξένους για να διδάξουν στα παιδιά μας. Είναι άξιος ο έλληνας δάσκαλος και μπορεί πανάξια να τινάξει από πάνω του τις συκοφαντίες των ξένων, αρκεί τα γνωρίσει από πού μιλά το κάθε παιδί. Είναι ο εαυτός του την ώρα που βρίζει ή μιλά η τηλεόραση που με τις ώρες το έχει διδάξει παμπόνηρα πώς να γίνεται θηρίο όταν νομίζει ότι αδικείται; Είναι επιλογή του να κάνει κοπάνα ή αναγκάζεται ν’ ακολουθήσει την νέα μόδα που πιστεύει ότι απ’ το σχολείο βγαίνουν φυτά; Σίγουρα μισεί τις ώρες του μαθήματος ή πλήττει θανάσιμα από την αδιαφορία των άλλων και βρίσκει διέξοδο μόνο στο παιχνίδι; Χωρίς αυτή την γνώση ίσως γίνεται ακόμα δυσκολότερο το έργο των ελλήνων καθηγητών. Πόσο μάλλον από την στιγμή που ο νεοέλληνας προσπαθεί να βρει ακόμα την χαμένη του ταυτότητα που του έκλεψαν τα χρόνια της κομματοκρατίας και του εκδυτικισμού. Πάνω στην καλλιέργεια της εθνικής ταυτότητας πρέπει να δουλέψουν οι δάσκαλοι στα σχολεία μας ώστε οι επόμενες γενιές να πατούν γερά στα πόδια τους και μην είναι ανασφαλείς μπροστά στα τεχνολογικά επιτεύγματα της δύσης. Η συνείδηση της εθνικής ταυτότητας είναι ασφαλώς έργο ασκήσεως του νου μέσα στην ομοτροπία του παγκόσμιου πολιτισμού, και προφανώς είναι νίκη της φυσικής κοινωνίας του «εγώ» πάνω στην φαντασία του «υπεράνθρωπου» καταναλωτή που όλα τα μπορεί διά της εξέλιξης των μηχανών. Το φαντασιακό άγγιγμα στην κοινωνία είναι ο κόσμος του εαυτού μου σε αντίπαλα στρατόπεδα παραδόσεων και ιδεολογικών πεποιθήσεων, το εμπειρικό αγκάλιασμα είναι παράδοση πίστης, βιωματική και αταλάντευτη. Εδώ ακριβώς χρειάζεται το σχολείο, μαζί με τις επιστήμες, να παραδώσει κι ένα βίωμα πίστης και να βγάλει τους μαθητές από τα ιδεολογικά στρατόπεδα και τις κομματικές παρατάξεις. Το βίωμα είναι λόγος τέχνης γραμμένος στην καρδιά, μυστικός πολιτισμός του νου, δεν κλέβεται από καμιά ιδεολογία και δεν φθείρεται στους αιώνες.

Καλύτερα να μετράω με τα δάχτυλα παρά να χάσω το βίωμα των προγόνων μου. Καλύτερα να μην ξέρω να διαβάζω παρά να χάσω την εμπειρική γνώμη των ανθρώπων που πόνεσαν και έμαθαν.