Γιατί στις μέρες μας κυριαρχεί η βία και ο ρατσισμός?

Στις μέρες μας, μέσα στο σάπιο πολιτικό-οικονομικό σώμα κυοφορεί η βία και ο ρατσισμός. Οι έννοιες ανεργία, ανέχεια, αβεβαιότητα για το μέλλον, ανασφάλεια στον εργασιακό τομέα, έχουν μεταφερθεί από τα βιβλία πολιτικής οικονομίας στην καθημερινότητα. Εξαιτίας…

αυτών, συναισθήματα όπως ο φόβος, η θλίψη, η απογοήτευση και φυσικά η αγανάκτηση γέννησαν τη βία και το ρατσισμό σε πολλά κοινωνικά στρώματα και σε τέτοιο βαθμό που πολύ γρήγορα πήραν ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Στα σημερινά παιδιά, αντί για όνειρα και φιλοδοξίες πηγάζουν μέσα τους, ο θυμός, οι ανασφάλεια, η οργή, η χαμένη αυτοπεποίθηση. Καταπατούνται και στερούνται τα όνειρά τους. Ψάχνουν απεγνωσμένα για επανόρθωση όλων των αδικιών, την απομάκρυνση των «αποβλήτων», έχοντας συχνά ως μέσο το ρατσισμό και τη βία. Κάποιοι υποστηρικτές του ρατσισμού ισχυρίζονται πώς με αυτόν τον τρόπο διαφυλάττουμε την πατρίδα και τα επιτεύγματα του πολιτισμού μας, με αποτέλεσμα να καλλιεργούν την εντύπωση πως ο “ πολιτισμός τους” είναι ανώτερος των άλλων. Αυτός ο “πολιτισμός” που δημιουργεί πόλους έλξης για “στρατολόγηση” νέων παιδιών .Παιδιών χωρίς αίσθημα ελευθερίας και ισότητας. Και το αποτέλεσμα, οδυνηρό. Ο άδικος χαμός νέων ανθρώπων.

Το κυριότερο Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης, η τηλεόραση, που δυστυχώς έχει χάσει τον ενημερωτικό και ψυχαγωγικό της ρόλο, προβάλλει σκοπίμως επανειλημμένα πολλές μορφές βίας και ρατσισμού, δημιουργώντας το φαινόμενο της παθητικής τηλεθέασης. Κατ αυτόν τον τρόπο γινόμαστε θύματα μιας άλλης μορφής βίας, της οπτικοακουστικής. Μιας βίας που αποσκοπεί στον έλεγχο του υποσυνείδητου, τροφοδοτώντας τον ήδη απελπισμένο πολίτη με ανέλπιδες ειδήσεις και εικόνες κατάντιας, καταρρακώνοντας την ψυχολογία του. Δημιουργώντας έτσι στο υποσυνείδητο μια οπτικοακουστική φυλακή που κρατάει σιδηροδέσμια το αίσθημα της ελεύθερης βούλησης και το αίσθημα της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.

Ένα αύριο που έχει εγκλωβιστεί στα χέρια πολιτικών που με γνώμονα τα δικά τους πολιτικά και προσωπικά συμφέροντα αδιαφορούν για την δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, στη πρόσβαση βασικών αγαθών και βασικών παροχών ενός κράτους πρόνοιας. Ένα υποτιθέμενο κράτος πρόνοιας που με βία αντιμετωπίζει τις συγκεντρώσεις απολυμένων και αγανακτισμένων πολιτών. Με ρατσισμό αντιμετωπίζει τους ασθενείς στα νοσοκομεία και τους μαθητές στην παιδεία, ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση και τη φυλετική τους καταγωγή.

Όχι λοιπόν σε καμία μορφή βίας και ρατσισμού. Ας λειτουργήσουμε με γνώμονα την ισότητα, την αγάπη για τον συνάνθρωπο, την ελπίδα για το αύριο, Αξίες που οφείλουμε να κληροδοτήσουμε και στα παιδιά μας.